จอมใจ จอมอหังการ

ตอนที่ 2

คราวนี้คนตัวโตตวัดตามาจ้องมองเขม็ง และมันก็มีผลทำให้หญิงสาวหายใจไม่ออกขึ้นมากะทันหัน เพียงแค่สบตากับผู้ชายตาหวานฉ่ำตรงหน้าเท่านั้นเอง ราฟาลหล่อมาก หล่อคมเข้มได้อย่างเหลือเชื่อ ผิวกายของชายหนุ่มขาวสะอาด ดวงตาคมกริบหวานฉ่ำชนิดที่สาวๆ หลายคนยอมดิ้นตายเพื่อให้ได้ดวงตาแบบนี้มาครอบครอง จมูกโด่งเป็นสันแบบผู้ดี ขณะที่ริมฝีปากสีแดงสดได้รูปนั้นช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก

หล่อนจะมีอาการหัวใจเต้นแรงเร็ว รู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งกายเสมอหากได้อยู่ใกล้กับเทพบุตรมารคนนี้ ทั้งๆ ที่น้องชายของเขาทั้งสี่คนก็หล่อลากไส้ไม่แพ้กัน แต่แปลกนักที่หล่อนกลับมีความรู้สึกตื่นเร้ากับเขาเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ยิ่งยามที่ราฟาลพาผู้หญิงมาค้างคืนที่บ้านด้วยแล้ว เจ้าความรู้สึกหึงหวงน่าละอายมันก็แล่นเข้ามาครอบงำเสียทุกทีไป แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผู้หญิงพวกนั้นก็มีสิทธิ์มาที่นี่แค่ครั้งเดียว คืนเดียวเท่านั้นก็ตาม

หล่อนหลงรักราฟาล... นี่แหละคือคำตอบของทุกสิ่ง...

“รดาเปล่า...”

ราฟาลผุดลุกขึ้นยืน ดวงตาหวานฉ่ำที่อยู่ใต้ปื้นคิ้วดกดำตวัดจ้องมองใบหน้าขาวสะอาดของแม่สาวใช้คนไทยเขม็ง แม่ผู้หญิงที่เขาไม่อยากเห็นหน้าเอาเสียเลย

“หุบปาก รีบเอากาแฟมาวาง แล้วก็รีบไปให้พ้นหน้าฉันซะ...”

“ค่ะ คุณราฟ...”

หญิงสาวรับคำเสียงสั่นเทา ความน้อยใจทำให้น้ำตาซึมที่ขอบตา ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมราฟาลถึงต้องแสดงท่าทางรังเกียจหล่อนแบบนี้ด้วย ทำไมเขาจะต้องตีหน้ายักษ์ใส่หล่อนทุกครั้งยามที่หล่อนเข้าใกล้ รดารักษ์พยายามสะกดกลั้นความเจ็บปวดทุกอย่างเอาไว้ภายในอก มือบางวางถ้วยกาแฟลงกับโต๊ะกระจก ก่อนจะถอยออกไปยืนรอรับคำสั่ง แต่ราฟาลกลับไม่ต้องการซะงั้น เขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาไร้ความรู้สึก ก่อนพ่นวาจาเลือดเย็นออกมา

“ยังจะยืนบรื้ออยู่ทำไมล่ะ ไปสิ!”

สาวน้อยสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะรีบก้มหน้ารับคำสั่งนั้น “ค่ะ คุณราฟ...”

ในที่สุดก็ต้องหมุนตัวและเดินจากไปช้าๆ หัวใจมีเลือดไหลทะลักออกมาอีกแล้ว แต่เท้าบางยังไม่ทันจะก้าวพ้นปากประตูเสียงห้าวสุดกระด้างของราฟาลก็ดังขึ้นซะก่อน มันหยุดการเคลื่อนไหวของหล่อนทั้งหมด ยกเว้นหัวใจที่เต้นแรงระรัว แค่ได้เห็นเขาเรียกชื่อตัวเองเท่านั้น ร่างกายของหล่อนก็ร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แถมบางส่วนของร่างกายยังรู้สึกเบ่งบานจนอึดอัดอีกต่างหาก มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อนเลย นอกจากราฟาล การ์รัสโซ่คนนี้ ผู้ชายที่หล่อนไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดรัก

รดารักษ์ค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับเทพบุตรมารอีกครั้ง ด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่กลีบปาก แต่รอยยิ้มนั้นก็ต้องมีอันต้องจางลงทันควันเมื่อสองหูได้ยินคำพูดของผู้ชายหล่อระเบิดตรงหน้าชัดเจน

“ถ้าจำไม่ผิด... ฉันเคยสั่งแล้วใช่ไหมว่าห้ามเธอเข้ามาใกล้ฉัน...”

ใบหน้างามที่ซีดเผือดอยู่แล้วซีดลงอีก กลีบปากอิ่มสั่นระริกขณะช้อนดวงตากลมโตที่มีแพขนตายาวงอนล้อมรอบขึ้นมองคนพูดด้วยสายตาตัดพ้อ

“คือว่า... ป้ามูนาไม่ว่าง รดาก็เลย...”

หญิงสาวยังอธิบายไม่ทันจบประโยคเลย พ่อเทพบุตรตาหวานก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงถือตัวจนคนฟังอย่างหล่อนแทบจะน้ำตาเล็ดออกมา ทำไมนะ...? ทำไมราฟาลถึงต้องรังเกียจหล่อนมากมายถึงเพียงนี้ด้วย ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่เคยแสดงความในใจใดๆ ออกไปเลย ไม่เคยทำให้เขายุ่งยากใจ ขอแค่เพียงได้ดูแล ได้เห็นหน้าเขาบ้างเท่านั้นเอง มันผิดมากนักหรือไง

“ต่อจากนี้ไป... ต่อให้คนใช้ในบ้านลาป่วยทุกคน...” เขาจ้องหน้าหล่อนนิ่ง สายตาของเขาบอกว่าหล่อนนั้นเป็นยิ่งกว่าศัตรูในสนามธุรกิจของเขาเสียอีก

“เธอก็ไม่ต้องมาวุ่นวายกับฉัน เข้าใจไหม?”

“แต่ว่า...”

“และอย่าขัดคำสั่งเชียวล่ะ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะตกนรกทั้งเป็น...”

คำพูดที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหยักสวยของราฟาลนั้นเป็นทั้งคำเตือนและคำขู่ แม้จะอยากคัดค้านเพียงใด แต่หล่อนก็รู้ดีว่าคนอย่างคุณชายใหญ่แห่งการ์รัสโซ่คงไม่มีทางยอมรับฟังสิ่งใดจากหล่อนง่ายๆ แน่ ผู้ชายคนนี้เหี้ยมโหด อำมหิต และเลือดเย็นยิ่งนัก

“ไปได้แล้ว...”

“ค่ะ คุณราฟ”

ไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากก้มหน้าแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องรับแขกอย่างรวดเร็ว หล่อนต้องรีบไปให้พ้นจากสายตาของผู้ชายคนนี้ ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่น้ำตาจะไหลทะลักออกมา และด้วยความฉลาดของราฟาลเขาคงล่วงรู้ความในใจของหล่อนได้อย่างง่ายดาย

ไม่มีทาง! หล่อนจะไม่มีวันยอมให้เขาเกลียดมากกว่าที่เป็นอยู่หรอก เพราะแค่นี้หล่อนก็เจ็บปวดราวกับจะขาดใจตายอยู่แล้ว

“รดา... ร้องไห้ทำไมเนี่ย...”

เสียงของลิโอเนล การ์รัสโซ่ คุณชายที่สองของการ์รัสโซ่ พาราไดน์ที่เดินสวนมาพอดีต้องหยุดชะงักเท้ากึก มือบางรีบยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้สั่นสะท้าน แต่มันหาได้ผลไม่

“ไม่... ไม่ได้ร้องหรอกค่ะ ฝุ่นเข้าตา...”

ลิโอเนลส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะพูดออกมาด้วยความสงสาร เขาพอจะมองออกว่ารดารักษ์รู้สึกยังไงกับราฟาล ก็มีแต่ตาทึ่มนั่นกลับทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย ทั้งๆ ที่เขามั่นใจว่าราฟาลก็ต้องรู้บ้างแหละว่าแม่สาวใช้สุดสวยตรงหน้าคิดยังไงกับตัวเอง

“พี่ราฟดุมาอีกแล้วใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่...” รีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที ลิโอเนลระบายยิ้มอย่างรู้ทัน

“ไม่ต้องปิดฉันหรอกรดา... เอาเป็นว่าฉันสัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายความรู้สึกของเธอให้ใครฟัง โดยเฉพาะพี่ราฟโอเคหรือเปล่า...”

ใบหน้างามที่ตอนนี้เงยหน้าจ้องมองพ่อผู้ชายที่สูงกว่าตัวเองมากมายด้วยความตกใจ ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“คุณลีโอรู้...”

หนุ่มหล่อขั้นเทพพยักหน้าน้อยๆ “เธออ่านง่ายจะตายรดา คิดอะไรสายตาของเธอบอกหมดนั่นแหละ รู้ไหมว่าคำว่า ‘รัก’ ที่เธอมีต่อพี่ราฟาลน่ะมันติดหราอยู่บนหน้าผากเธอตลอดเวลานั่นแหละ”

สาวน้อยอ้าปากค้างรีบยกมือขึ้นปิดหน้าผากของตัวเอง ลิโอเนลหัวเราะขบขัน “ปิดยังไงก็ไม่มิดหรอก เอาล่ะ เลิกร้องไห้ซะ แล้วก็ตัดสินใจซะด้วย เพราะพี่ราฟไม่นิยมชีวิตคู่ เขาไม่ศรัทธาในความรัก พอๆ กับพวกฉันนั่นแหละ... เธอจะต้องเสียใจ หากยังปักใจอยู่แบบนี้...”

มันเป็นความจริง สิ่งที่ลิโอเนลเตือนมันคือเรื่องจริง พวกหนุ่มๆ การ์รัสโซ่ล้วนแต่มีอคติต่อผู้หญิงทุกคน พวกเขาไม่เชื่อว่าความรักมีอยู่จริงในโลกใบนี้ พวกเขาคิดเสมอว่าผู้หญิงเป็นแค่พวกมนุษย์ที่กระหายเงิน แค่พวกเขาโยนเศษเงินลงไปที่พื้นพวกหล่อนๆ ก็จะคลานมาหมอบซบอยู่ที่ฝ่าเท้าแล้ว

แต่หล่อนตัดใจไม่ได้... หล่อนรักราฟาล รักมาก รักแม้จะไม่มีวันได้ครอบครองก็ตาม...