ตอนที่2
943 Words
ห้องทำงานของท่านอัครเดชที่มีกิจการมากมาย ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจขนส่งสินค้าออกต่างประเทศ ห้างสรรพสินค้า โรงแรม อสังหาริมทรัพย์ ธุรกิจของท่านทำเม็ดเงินได้มากมายต่อปีแต่มันก็คงยังไม่พอเพราะท่านต้องการที่จะขยายกิจการไปในแถบยุโรปซึ่งตอนนี้ก็มีประเทศสหรัฐที่ท่านสนใจที่จะสร้างโรงแรม ซึ่งจะให้ลูกชายเพียงคนเดียวของท่านไปบริหารที่นั่น ซึ่งตอนนี้โรงแรมแห่งแรกที่สหรัฐอเมริกานั้นได้สร้างเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหลือเพียงแค่ให้ลูกชายของท่านไปบริหาร ส่วนท่านจะบริหารกิจการทุกอย่างที่นี่ ส่วนลูกสาวของท่านตอนนี้ก็กำลังศึกษาอยู่ปีที่4กำลังใกล้จะเรียนจบหลังจากที่พักรักษาตัวจากโรคร้ายมาหลายปี
"ตะวันใหญ่พ่อขอฝากตะวันดูแลกิจการที่นั่นด้วยนะลูก"
"ผมจะไม่ทำให้พ่อผิดหวังครับ"คุณอัครเดชมองลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเอง เขารู้สึกภูมิใจในตัวของลูกชาย
สุริยะ หรือตะวัน ลูกชายของท่านอัครเดชกับคุณหญิงปรีดากุล ตะวันคือนักธุรกิจไฟแรงที่เข้ามาช่วยผู้เป็นพ่อบริหารงานจนสามารถทำให้กิจการเจริญและเป็นที่รู้จักของทุกคนในแถบทวีปเอเชียร์
ตะวันในอายุ29ปีแต่กลับมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ผิวขาวเนียนหุ่นกำยำตามแบบฉบับของชายไทย อุปนิสัย จริงจัง จริงใจ ไม่เจ้าชู้และที่สำคัญนั้นเขาไม่เคยมีคนรักมาก่อน ความเพอร์เฟคอันลงตัวทำให้เขาเป็นที่หมายปองของผู้หญิงหลายต่อหลายคน แต่ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะสามารถก้าวเข้ามาอยู่ในใจของเขาได้
"ท่านรองครับ นี่ครับเอกสารการสรุปผลการประชุม"มานพเลขาพ่วงด้วยมือซ้ายวางแฟ้มเอกสารการสรุปการประชุมเมื่อตอนเช้าลงบนโต๊ะก่อนที่จะเดินถอยหลังไปยืนรออย่างเป็นระเบียบ
"อืม แล้วนี่พิเชษฐ์ไปไหน"ตะวันถามหาพิเชษฐ์ที่เป็นมือขวาและเลขาของเขาอีกคน
"พิเชษฐ์ไปจัดการเรื่องการเดินทางของท่านชายที่จะเดินทางไปโรงแรมสาขาใหม่ที่สหรัฐครับ"เพราะอาทิตย์หน้านั้นตะวันต้องเดินทางไปบริหารงานกิจการโรงแรมสาขาใหม่ที่สหรัฐ พวกเขาทั้งสามคนต่างวิ่งวุ่นกันเคลียร์งานที่นี่ให้เสร็จก่อนที่จะถึงกำหนดเดินทาง
"บอกแล้วไง ว่าไม่ต้องเรียกเราว่าท่านชาย เรามันก็แค่คนธรรมดาเท่านั้น ถึงท่านแม่จะมีสายเลือดเชื้อพระวงค์ แต่เมื่อท่านถูกถอดพระยศเราก็แค่ตะวันผู้ชายธรรมดา ๆ เท่านั้น"
"แต่"
"ไม่มีแต่ ต่อไปนี้ถ้านายหรือพิเชษฐ์เรียกเราว่าท่านชายอีกเราจะหักเงินเดือน"เขาอยากจะขำสีหน้าของลูกน้องตัวเองเหลือเกินตอนนี้ ดูสีหน้าของคนที่เขาขู่จะหักเงินเดือนสิ หน้าเหมือนกับเห็นผีในตอนกลางวันเลย
"ตะวัน อาทิตย์หน้าก็จะเดินทางแล้วเตรียมกระเป๋าหรือยังลูก ถ้ายังแม่กับเด็ก ๆ จะช่วยจัดให้"คุณหญิงปรีดากุลถามบุตรชายที่กำลังนั่งทานอาหารเย็นกับครอบครัว เธอมองลูกชายอันเป็นที่รักที่ยอมทำงานหนักหามรุ่งหามค่ำไม่มีวันหยุด ปีหน้าลูกชายคนโตก็จะอายุสามสิบแล้วแต่สำหรับเธอถึงแม้ว่าลูกจะโตแค่ไหนก็ยังคงเป็นเด็กสำหรับเธออยู่เสมอ
"ไม่เป็นอะไรครับคุณแม่เดี๋ยวผมเก็บเองดีกว่าครับ"สำหรับตะวันแม่คือผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา รองลงมาก็คือน้องสาวที่กำลังศึกษาอยู่ที่เมืองนอกซึ่งเป็นประเทศเดียวกับที่เขาจะเข้าไปบริหารงาน
"ถ้าขาดเหลืออะไรก็บอกแม่นะลูกเดี๋ยวแม่จะให้เด็ก ๆ จัดการให้"ว่าจบก็ตักอาหารใส่จานของลูกชายแต่ก็ไม่วายต้องตักใส่จานให้สามีที่นั่งอยู่หัวโต๊ะด้วย
"ไปเมืองนอกคราวนี้หาเมียสักคนสิตะวัน ผู้หญิงฝรั่งสวย ๆ ก็มีนะ"ท่านอัครเดชพูดเย้าแหย่ลูกชายที่ครองตัวเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้ คนเป็นพ่อแม่นั้นอยากจะรู้เหลือเกินว่าจะมีผู้หญิงคนไหนเข้ามาไขประตูหัวใจของลูกชายตัวเอง
"ไม่เอาดีกว่าครับพ่อ ผมยังไม่อยากมีใครตอนนี้"ตอนนี้เขาอยากโฟกัสเรื่องงานเสียก่อนส่วนเรื่องผู้หญิงนั้นมันไม่มีความคิดในหัวสมอง
"ตะวันอายุจะสามสิบแล้วนะลูก ไม่ยากมีคู่ชีวิตแบบพ่อกับแม่บ้างเหรอ"ตั้งแต่ที่ลูกชายของเธอยังเรียนจนถึงตอนนี้เธอยังไม่เคยเห็นลูกชายควงหรือเป็นข่าวกับผู้หญิงคนไหน มันอดที่ผู้เป็นแม่จะเป็นกังวลไม่ได้
"อยากมีนะครับแม่ แต่ผู้หญิงดี ๆ สมัยนี้หายากจะตายไป ถ้าผมจะมีคู่ชีวิตทั้งทีขอเป็นผู้หญิงที่ดีอย่างแม่และน้องหญิงก็พอ"แม่และน้องสาวของเขาเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุด ถึงแม้ว่าน้องสาวของเขาจะมีความผิดพลาดไปในบางเรื่องก็ตามแต่ตะวันก็ไม่คิดที่จะคิดโกรธแต่กลับชื่นชมน้องสาวของตัวเองที่ยอมอดทนเพื่อความรัก จนตอนนี้ความรักของน้องสาวอย่างฟ้าใสก็กำลังเป็นไปได้ดี
"งั้นไปเมืองนอกคราวนี้แม่กับพ่อหวังว่าจะมีผู้หญิงดี ๆ เข้ามาในชีวิตของตะวันนะลูก"เหมือนกับมีเซ้น คุณหญิงปรีดากุลมีความรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะมีลูกสะใภ้ในอีกไม่ช้านี้
- Writer
