“ถูกต้องครับ แล้วนี่ไอ้สองตัวนั้นปลอดภัยไหม?”
“ปลอดภัยแล้ว แต่พวกพี่เขาโดนซ้อมซะอ่วมเลย”
“งั้นผมก็ต้องรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น เพราะเมื่อวานคุณอุตส่าห์ช่วยพาเพื่อนของผมไปส่งโรงพยาบาล แต่ผมกลับ…”
คำพูดหยุดชะงัก สีหน้าอีกฝ่ายเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด
“ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว”
เธอบอกปัด เพราะต่อให้กลับไปโกรธ ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น
“ผมสัญญา ว่าครั้งนี้ผมจะเลิกยาให้ได้ ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกเด็ดขาด” ฝ่ามือใหญ่บีบมือเล็กให้คำมั่นสัญญา
“พี่ไม่ต้องสัญญาหรอก แค่ทำให้ได้ก็พอ”
เธอไม่อยากเอาคำสัญญามาเป็นตัวบ่งชี้ว่าเขาจะทำได้ เพราะขณะเธอให้คำมั่นสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเขา ยังแอบถอดใจจนต้องหนีไปนั่งคิดทบทวนอยู่ที่ศูนย์รถทัวร์เลย ถ้าเกิดเขาไม่ไปหาปานนี้เธอก็อาจจะผิดคำมั่นสัญญาไปแล้ว
“ครับ ผมจะทำให้ได้”
“พี่เถอะ เรียกแทนตัวเองว่าพี่ ไม่ต้องสุภาพ”
เขาพยักหน้าหงึกๆ แล้วโน้มลงมาหอมแก้มนุ่ม
“เดี๋
