“คุณบอกว่าคุณรักฉัน แต่ความรักของคุณแม่ง ฮรึก กลับทำให้ฉันเหนื่อยฉิบหาย ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ฉันใช้ความพยายามทั้งหมดที่มี ช่วยให้คุณหลุดพ้นจากขุมนรกที่คุณเลือกลงไป ฮรึก ซึ่งตอนนี้แม่งไม่มีประโยชน์ เพราะคุณกลับลงไป ในขุมนรก แล้วปล่อยให้คนที่ช่วยคุณ ต้องรู้สึกผิด”
“ผะ ผมขอโทษ” คนตรงหน้าโน้มศีรษะลงมาซบไหล่บอบบาง แล้วปล่อยหยดน้ำตาให้ชโลมความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น แต่ไม่สามารถชำระล้างให้ความรู้สึกแย่ๆ นี้ ออกไปได้
เมรีตกอยู่ในห้วงแห่งความคิด เธอไม่ได้ตอบรับคำขอโทษจากอีกฝ่าย เพียงแค่นั่งมอง ในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แล้วคิดทบทวนอีกครั้ง ว่าการเป็นคนดีของเธอ จะทำให้เขาหลุดพ้นได้จริงๆ เหรอ หรือที่ผ่านมาอาจจะไม่มีประโยชน์อะไรเลย
รู้ตัวอีกที หญิงสาวก็มาหยุดยืนอยู่ที่ศูนย์รถทัวร์ พร้อมกระเป๋าเป้หนึ่งใบ ความรู้สึกที่หนักอึ้งอยู่ในอก เธออยากจะยกมันทิ้งไปซะ จะได้ไม่ต้องกลับไปรู้สึกผิดกับใครอีก
“อ้าว
