เช้าวันต่อมา
มหาวิทยาลัย H
“ดื้อไม่มีใครเกิน” เพลิงจอดรถเทียบฟุตบาท เขาบ่นขึ้นทันที เหลือบมองร่างบางข้างกายอย่างไม่ค่อยพึ่งพอใจ
“ดื้ออะไร? คนหายดีแล้วก็ต้องมาไหม” วิวหันกลับไปเอ่ยกับเพลิง เพราะไอ้ที่เขากำลังดุเธออยู่เพียงเพราะว่าเธอแค่จะมารับน้องเท่านั้น
เหอะ! กว่าจะได้ออกจากห้อง เถียงกันไม่รู้กี่จบ
“สำคัญ? กูไม่เห็นว่ามันสำคัญตรงไหน?”
“นี่เรียนจบมาได้ไง ตอนเข้าเรียนไม่เคยรับน้อง” วิวเอ่ยถามออกด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย อยู่กับเพลิงเพียงไม่กี่วัน ยอมรับเลยว่าเธอเหนื่อยใจจริงๆ อาจจะมีแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นแหละมั้งที่เธอไม่ได้รู้สึกแบบนั้น..
“เออ! ไร้สาระฉิบหาย” ใช่และเพลิงก็ตอบกับไปตามความจริง ไอ้รับนงรับน้องเขาเองไม่เคยได้เข้าร่วมหรอกมันเสียเวลา
“เหอะ! เชื่อเลย” วิวถึงกับสบถออกมา หันเหหน้าไปทางอื่น คนอย่างเพลิงนี่เป็นคนประเภทไหนกัน? สงสัยจะเผด็ญการตั้งแต่เด็ก
“เข้าใจแล้วก็กลับ” เพลิง
