ผ่านไปสักพัก..
พรึ่บ! เพลิงยันตัวลุกขึ้นยืน
“หึ..” เขาสบถแล้วยกยิ้มออกมาอย่างพึ่งใจกับผลงานของตัวเอง
“คนบ้า! เอาแต่ใจ!” วิวยันตัวลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง เธอก่นต่อว่าเพลิงออกมาอย่างหัวเสีย มือยกขึ้นถูเช็ดร่องรอยอย่างไม่สบอารมณ์
“อยากโดน?” เพลิงถึงกลับเลิกคิ้วสูงถาม
จะอะไรนักหนา กับไอ้แค่รอยสีกุหลาบสวยๆ
“หึยย!” วิวตวัดหันมามองเพลิงอย่างเอาเรื่อง ก่อนเธอจะสะบัดเมินหน้าหนี
“สวย..” เพลิงยังคงยกยิ้ม เอ่ยชมออกมาอย่างชอบใจสุดๆ
“สวยบ้าสิ.. งื้ออ! อย่างกับคนเป็นโรค!” วิวก้มมองเนินอก ไหปลาร้าของเธอ เธอส่ายหน้าเอ่ยขึ้นออกมาอย่างรับไม่ได้ รอยจ้ำๆ มันเต็มไปหมดเลย
“จะโวยวายทำไม มึงเลือกเอง” นั่นสิ..เลือกเองไม่ใช่ จะโวยวายมองเขาเป็นคนผิดได้ยังไงกัน
“จะไม่ให้โวยได้ไง” วิวหันหน้ากลับไปมองเพลิง เอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ทำไม?” เพลิงเลิกคิ้วสูงเอ่ยถามกลับ
“เฮียจะมาทำรอยบนตัวฉันแบบนี้ไม่ได้!” วิวจึงลั่นวาจา
