BAD DANGEROUS 3

953 Words

เด็กสาวม.ปลายเธอก้าวลงจากรถแท็กซี่ ก่อนจะก้าวเดินเข้าบ้านของตัวเอง บ้านที่ดูใหญ่โต สวยหรูตรงหน้า แต่ใครจะรู้ว่ามันแทบจะไม่เหมือนบ้านเอาเสียเลย “ไปไหนมา กลับมาซะดึกดื่น” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเห็นร่างบางเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน “ป๊า!” เด็กสาวตะโกนลั่นสุดเสียง ก่อนเธอจะวิ่งโผล่เข้ากอดผู้เป็นพ่อแน่น หมับ! “โอ้ย! ฮ่าๆๆ” แรงกระแทกทำให้วิทวัสถึงกับจุกอก แต่เขาก็ลั่นหัวเราะออกมาในท่าทางดีใจของลูกสาวสุดที่รัก “คิดถึง” วิวพูดเสียงอู้อี้ออกมา ในระหว่างที่ใบหน้าสวย ยังคงแนบชิดติดกับอกของผู้เป็นพ่อ จะไม่ให้เธอดีใจหนักขนาดนี้ได้ไง พ่อของเธอกว่าจะได้กลับมาบ้านก็แค่เดือนล่ะ2-3ครั้งเท่านั้น เธอถึงได้บอกไงว่าบ้านก็ไม่เหมือนบ้าน ส่วนใหญ่ก็มีแต่แม่บ้านกับพี่เลี้ยงเท่านั้น เธอเองเคยพูดเรื่องนี้กับพ่อของเธอไปแล้ว ว่าเธอไม่ได้ต้องการอะไรมาก ขอแค่ท่านกลับมาทำงานที่ไทย แต่ท่านก็ให้เหตุผลกลับมาว่าที่ทำไปก็เพื่ออยากให้เธอสบาย “อ้อนอีกแล้ว” วิทวัสยกมือขึ้นลูบหัวทุยอย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มจูบกุมผมด้วยความรัก “มีป๊าให้อ้อนแค่คนเดียวหนิ..” : ( “..แล้วไงยังไง ตกลงไปไหนมา” “ไปเดินเล่นห้างมาน่ะป๊า..” วิวผลักก่อนออก ก่อนจะเอ่ยตอบคำคำโกหกก้อนโตตอบพ่อของเธอออกไป “แล้วทำไมวิวไม่ให้พี่บุษไปเป็นเพื่อน” “ก็สอบเสร็จวิวก็ไปเลย..เกรงใจพี่บุษด้วย” วิวตอบกลับไป หญิงสาวที่พูดถึงนั้นก็คือบุษบา พี่เลี้ยงของเธอตั้งแต่ตอนที่เธออายุได้ประมาน5ขวบ และที่เธอเรียกเขาว่าพี่ เพราะบุษบาในปัจจุบันพึ่งอายุได้เพียง32ปีเท่านั้น อีกอย่างบุษบาก็ไม่ได้แก่อย่างที่คิด หญิงสาวยังสาวยังสวยและนิสัยดีอีกด้วย หญิงสาวคอยดูแลเธอในทุกๆ อย่างทุกๆ เรื่อง “แล้วนี่พี่บุษละคะ” “เห็นเข้าห้องไปแล้วนะลูก” “อ่อ..” วิวพยักหน้าอย่างรับรู้ ก่อนสองพ่อลูกจะพากันเดินเข้ามานั่งที่โซฟาหนังในห้องรับแขก “แล้วอย่างนี้ ไปอยู่ข้างนอกป๊าจะอดห่วงเราได้ไหมเนี่ย” วิทวัสยกมือขึ้นโยกหัวทุยเบาๆ เขาเอ่ยออกไปอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมาแล้วยื่นส่งให้กับลูกสาว “อะไรคะ?” วิวรับกล่องบางอย่างจากผู้เป็นพ่อมาถือเอาไว้ เธอเงยหน้าขึ้นมองพ่อของเธอ ก่อนจะค่อยๆ เปิดกล่องสีเหลี่ยมเล็กนั่น “จะเข้ามหาลัยแล้วไม่ใช่ ป๊าคิดว่าหนูอยากจะได้มันเสียอีก” วิทวัสเอ่ยออกไป เขายกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นดวงตาใสของลูกสาวกำลังเบิกกว้าง “ป๊า!” วิวร้องเรียกชื่อผู้เป็นพ่อออกมาอย่างดีใจ ในกล่องนั่น มีกุญแจกับคีย์การ์ด เธอก็รู้ทันทีว่ามันคือกุญแจรถกับคีย์การ์ดคอนโดเพราะมันสลักชื่อคอนโดเอาไว้ที่ขอบบัตร เด็กสาวโผล่เข้ากอดผู้เป็นพ่ออีกครั้ง “ขอบคุณนะคะ” ฟอด..ก่อนจะหอมแก้มของผู้เป็นพ่ออย่างขอบคุณ “มีความสุขไหมลูก?” “ถ้าป๊าอยู่บ้านบ่อย ก็คงมีมากกว่านี้ค่ะ” สีหน้าเด็กสาวเจื่อนลงทันทีก่อนเอ่ยตอบออกไป “ป๊าจะพยายามนะ” วิทวัสเอ่ยกลับมา ใช่ว่าเขาเองไม่อยากกลับมาทำงานที่ไทยนะ แต่เขาเองทิ้งงานที่นั่นไม่ได้จริงๆ อีกอย่างค่าเงินมันก็ดีกว่าที่ไทยเป็นไหนๆ “ค่ะ หนูเข้าใจว่าป๊าทำเพื่อหนู” “แล้วนี่วิวจะเข้าไปดูเมื่อไหร่?” “ใกล้ๆ เปิดเทอมก็ได้ค่ะ ป๊าไปกับวิวนะ” “จะไปวันไหนก็บอกป๊าก่อนแล้วกัน เรื่องข้าวของป๊าให้คนจัดการไว้ให้แล้ว” “ขอบคุณนะคะป๊า” วิวสวมกอดเอวผู้เป็นพ่ออีกครั้ง ตั้งแต่จำความได้ไม่มีครั้งไหนเลยที่พ่อของเธอจะทำให้เธอต้องเสียใจ ท่านหาทุกอย่างมาให้เธออย่างที่เธอไม่ต้องร้องขอ มันเลยทำให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้ขาดอะไรบางอย่างในชีวิตไป แค่เท่าที่มี เธอก็มีความสุขแล้ว เวลาต่อมา.. หลังจากที่พูดคุยและนั่งทานข้าวกับผู้เป็นพ่ออยู่พัก วิวก็เดินตรงดิ่งเข้าห้องนอนของตัวเองทันที ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำจนเสร็จสรรพ เธอเดินออกมาตรงระเบียงห้องนอน มือบางจับผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ก่อนจะขยี้เช็ดผมที่เปียกอย่างลวกๆ ดวงตาใสเหม่อมองไปยังด้านนอก ก่อนหัวใจจะกระตุกเต้นแรงเมื่ออยู่ๆ คำพูดของผู้ชายคนนั้นก็ดังลั่นขึ้นมาในหัวของเธอ “หึ..ไม่มีหรอกผีน่ะ มีแต่ผัว” “หยาบคาย” ปากบางกระจับเอ่ยออกไปอย่างแผ่วเบา เกิดมาเธอเองก็พึ่งเจอ ผู้ชายอะไร? ดูป่าเถื่อนและหยาบคายที่สุด “แล้วเราจะไปคิดถึงคนแบบนั้นทำไมเนี่ย ยัยบ้า!” มือบางยกขึ้นใช้ผ้าขนหนูขยี้หัวตัวเองอีกครั้ง อย่างหงุดหงิด ทำไมเธอต้องเก็บเรื่องราวเมื่อตอนหัวค่ำ มาคิดให้ว้าวุ่นใจอย่างนี้ด้วย ไม่เห็นมีอะไรต้องเก็บมาสนใจเลยสักนิด ไม่เลยสักนิด! “เฮ้อ..” ก่อนหญิงสาวจะลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อเธอพยายามไร้ความคิดถึงเล่านั้นออกไป ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้าห้องนอนตามเดิม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more