Ep.๔ : ปากบอกไม่แคร์ 4
488 Words
“เป็นยังไงบ้างตาลวง งานที่บริษัทดีไหม” พอเข้ามาในห้องทำงานทัศเทพก็เอ่ยถามถึงเรื่องงานทันที
“ก็เรื่อย ๆ นั่นแหละครับคุณพ่อ” ตอบแต่สายตาไม่มองสบคนตรงหน้า กลับมองไปแต่ทางประตูห้องที่เดินผ่านเข้ามา
“แล้วนี่เมื่อไหร่เราจะแต่งงานสักที ตารักก็เหมือนกัน เหลือแต่เราสองคนแล้วนะ ดูอย่างตาโน ตาเพ้อ และตาฝันสิ มีลูกมีเมียกันแล้ว ชักช้าระวังมีลูกไม่ทันใช้นะตาลวง”
“ยังไม่พร้อมครับคุณพ่อ คงอีกนาน รอลูกชายคุณพ่อแต่งก่อนด้วยแหละครับ”
“หืม! ระวังนะลูก ระวังว่าจะแก่ก่อน ตอนนี้ก็ไม่ใช่อายุน้อย ๆ แล้วนะ 37 ปีแล้วนะพวกเราน่ะ ถ้าไม่รีบมีลูกมีเมียตอนนี้แล้วจะมีตอนไหนตาลวง”
“คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับคุณพ่อ จริง ๆ ผมก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้เลย มีลูกเมียกวนใจน่ารำคาญ สู้ตัวคนเดียวจะนอนกับใครก็ได้ ผมสะดวกนอนฟรีแบบนั้นมากกว่าจะถูกผูกมัดครับ” ตอบเสียงหนักแน่นมั่นใจ แล้วก็ต้องมองไปทางประตูห้องอีกครั้งเมื่อมีเสียงเปิดเข้ามา
“ไงมึง ไอ้ลวง มาไวกว่ากูอีกนะมึง” เป็นรักษ์เองที่เข้ามาใหม่ พอเห็นรถเพื่อนเลยถามสาวใช้ว่าตอนนี้ลวงร้อยอยู่ที่ไหน และคนที่บอกคือลักษณาเอง พอรู้ว่าอยู่ในห้องทำงานของพ่อเลยเดินเข้ามาหา
“กูมาเยี่ยมคุณพ่อคุณแม่ด้วยความคิดถึงไม่ได้รึไงไอ้รัก” ลวงร้อยโต้ตอบกลับเพื่อนที่เดินมาตบไหล่ของเขาอยู่ข้าง ๆ
“เหรอ? แน่ใจว่ามาเพราะสิ่งนี้” รักษ์เลิกคิ้วสูงถามเพื่อน แล้วหันไปยิ้มให้กับพ่อของตัวเองก่อนจะเอ่ยทักทาย “สวัสดีครับพ่อ คิดถึงนะครับ”
“อือ! คิดถึงแต่ไม่เคยมาหา” ทัศเทพเอ่ยน้อยใจลูกชายเล็กน้อย
“ต่อไปจะพยายามหาเวลาว่างมาหาบ่อย ๆ นะครับ” รักษ์บอก
“แค่แบ่งเวลาจากผู้หญิงที่กกมาให้พ่อกับแม่ ลูกก็ว่างแหละตารัก เพราะงานช่วงนี้ก็ไม่ได้ยุ่งอะไรไม่ใช่เหรอ”
“หึหึ พ่อนี่รู้ทันลูกชายตลอดเลยนะครับ ว่าแต่มึงเถอะไอ้ลวง กูไม่เห็นความจำเป็นของมึงที่จะมาคิดถึงพ่อแม่กูเลยนะเว้ย!” ดึงเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงข้าง ๆ เพื่อนรักของตัวเอง
“มึงอย่าหาเรื่องกูสิ ไอ้เพื่อนเวร!”
“พ่อไปดูแม่เราในครัวก่อนนะ สองคนคุยกันเถอะ” ทัศเทพเอ่ย เมื่อเห็นว่าตอนนี้ลูกชายกับเพื่อนเริ่มลืมตัวเองแล้ว
“ครับพ่อ” รักษ์ตอบพลางหันมาพูดคุยกับเพื่อนรักของตัวเองต่อ อยากรู้นัก จะแถไปถึงไหน แถจนสีข้างถลอกหมดแล้วตอนนี้เนี่ย
- Writer
