Ep.๓ : ไร้สำนึกดี 2

2109 Words

รักษ์นั่งมองเพื่อนรักผู้ที่กำลังมีความสุขกับความโสด แลเหมือนจะไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนใจอะไรเลย ตั้งแต่มโน เพ้อภพ และฝันดีแต่งงานไป ลวงร้อยก็ดูจะสนุกกว่าใคร ดูสิ ตอนนี้พานางแบบลูกครึ่งทรวงโตมาเย้ยถึงที่ทำงาน เอาเข้าไป ยั่วกันเห็น ๆ จนต้องโยนแฟ้มเอกสารตรงหน้าใส่เพื่อนจอมหื่น ทำอะไรไม่เกรงใจและเคารพพระในห้องทำงานเขาเอาเสียเลย ตุ๊บ! “โอ๊ย! ไอ้รักมึงโยนแฟ้มมาทำไมวะ” ลวงร้อยกอดร่างน้อยแน่นกว่าเดิม พร้อมหันไปถามเพื่อนรักพร้อมยักคิ้วให้เยาะเย้ย “มึงทำอะไรเกรงใจหิ้งพระกูบ้าง ถ้ามึงหิวขนาดนี้ เอากันบนโซฟาเลยสิวะ” “ได้เหรอไอ้รัก” “กูประชด!” “แต่กูเอาจริง เมญ่าจ๋า นอนลงสิ พี่จะได้แสดงลีลาของเราให้เพื่อนพี่ได้ดูเป็นขวัญและบุญตาของมันว่าบทรักของเราเร่าร้อนแค่ไหน” ว่าแล้วผลักร่างเล็กอวบอิ่มของนางแบบสาวลูกครึ่งฝรั่งเศสนอนล้มไปกับโซฟา พร้อมกันนั้นมือหยาบกร้านก็ลูบไล้เรียวขาสวยสอดแทรกเข้าไปในกระโปรงเดรสรัดรูปของหล่อน “อ่า! ไอ้เพื่อนเวร! น้อย ๆ หน่อยเว้ย! นี่ห้องทำงานกู แล้วจะทำอะไรมึงคิดถึงฮันนี่น้องกูด้วยเว้ย!” พูดจบก็เดินก้าวยาว ๆ มาผลักเพื่อนออกห่างจากนางแบบสาว แล้วตัวเองก็แทรกนั่งเบียดระหว่างลวงร้อยและเมญ่า “ของกูคนนี้ ฮันนี่น้องมึง กูไม่เอา วิ่งไล่แจกกูก็ไม่เอา แต่เมญ่า กูพร้อมเอาหนัก ๆ” พูดพร้อมกับผลักเพื่อนตกโซฟา แล้วรั้งร่างนางแบบคนสวยทรวงขึ้นมานั่งซ้อนทับบนตักตนราวกับว่าเธอเป็นปุยนุ่นก็มิปาน น้องมึงน่ะของตาย กูจะเอากี่ครั้งก็ได้ และน้องมึงแน่นด้วยไอ้รัก เล่นเอากูน้ำแตกในเลยว่ะ! เขาพูดกับตัวเองในใจ พร้อมเคลื่อนมือที่โอบกอดเอวเล็กคอดเลื้อยไซ้ขึ้นไปยังเต้างามพร้อมบีบขยำหนักหน่วงเป็นจังหวะ “อ่ะ! คุณลวงขา...เมญ่า...” “จุ๊ ๆ ไม่ต้องพูดคนสวย ผมรู้ว่าคุณกำลังร้อนเพราะมือของผม อ่า!” กระซิบกับลำคอระหงพร้อมตวัดลิ้นสากเลียต้นคอสวยของนางแบบสาว รักษ์นั่งมองเพื่อนแสดงบทรักกับนางแบบบนโซฟาของตนแล้วสะบัดหัวแรง ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วขยับเสื้อสูทเดินกลับไปนั่งประจำที่นั่งเดิม เพราะภาพแบบนี้เขาเห็นจนชินตาแล้ว มันเป็นเรื่องปกติของกลุ่มพวกเขาอยู่แล้วที่จะทำอะไรอวดเย้ยกันแบบนี้ “เอาที่มึงสบายใจ ห้องทำงานกูก็เหมือนโรงแรมนั่นแหละ ว่าแต่เตรียมถุงยางมาไหม ถ้าไม่ได้เตรียมมาเอาของกูได้นะ ไหน ๆ ก็ใหญ่เท่ากันอยู่แล้ว” ดึงลิ้นชักหยิบซองเล็ก ๆ ออกมาแล้วโยนให้เพื่อน “ไม่ต้อง มึงคิดเหรอว่าคนอย่างกูจะไม่เตรียมพร้อม อย่างกูน่ะ ถุงยางเป็นสิ่งที่ต้องมีติดตัวตลอด เพราะมันจำเป็นมากกว่าอะไรเสียอีก” พูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าเสื้อสูทข้างในแล้วเอาซองเล็ก ๆ ยกชูอวดเพื่อน “อย่าทำเปื้อนโซฟากูล่ะ มันแพง” “สบายมากไอ้เพื่อน เมญ่าจ๋า...เมญ่าอยากได้แบบขย่มบนตักหรือให้พี่เป็นคนขี่ดีจ๊ะ” ถามตรง ๆ ตามฉบับของคนไม่ชอบพูดอ้อมค้อม แต่มันก็ตรงเกินไปรึเปล่า “คุณลวงตรงจังเลยนะคะ” “ผมรู้ว่าคุณชอบเลยถามตรง ๆ ไงคนสวย อีกอย่างคุณก็ไม่ใช่สาวน้อยอ่อนต่อโลกด้วยเมญ่า ว่าแต่จะเอาแบบไหนดี แบบไหนสะดวกหมดนะสำหรับผม” เอ่ยเสียงพร่าลูบไล้ต้นแขนสวยแล้วขบเม้มไหล่มน “ขอขย่มบนตักนะคะ” “ได้เลยคนสวย” “มึงใจร้ายกับเพื่อนมากนะไอ้ลวง ทำไมกูต้องมานั่งมองมึงเอากับนางแบบนมใหญ่แบบนี้ด้วยวะ” ว่าแล้วก็นวดคลึงเป้าตุงโตของตน “มึงก็ไปหาเด็กมึงสิ มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้นะว่ามึงหลงแมวขโมย” ลวงร้อยบอกเพื่อน ไม่มีอะไรที่รอดพ้นสายตาของเขาไปได้ “มึงเอาอะไรมาพูดไอ้ลวง” “ความจริงยังไงล่ะ เรื่องนี้ไอ้โน ไอ้เพ้อ และไอ้ฝันมันก็รู้ด้วยว่ามึงหลงแมวขโมยคนสวย ไม่พูดแล้ว หงุดหงิด เสียเวลาปลดปล่อย” ตัดบทสนทนากับเพื่อนมาสนใจคนบนตักต่อ ปากหนาเริ่มขบเม้มตามแขนสวย แล้วไซ้ขึ้นมายังซอกคอระหง แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงใสทักทายรักษ์พร้อมกับเสียงประตูห้องทำงานเปิดกว้าง “พี่รักขา...ฮันนี่มีข่าวดีมาบอกค่ะ” ร่างน้อยของลักษณาปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับควงแขนลมกรดติดมาด้วย “ไอ้ลวง มึงหยุดกิจกรรมมึงก่อน น้องกูกับว่าที่น้องเขยมาว่ะ” รักษ์สั่งบอกเพื่อนที่เอามือกุมขยำเต้าของเมญ่าค้างอยู่ให้ลดลง “น้องมึงไม่ใช่น้องกู ตามสบายเลยนะครับ” ลวงร้อยบอกผู้มาใหม่ทั้งสองเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเขาและลักษณา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นอะไรที่ลืมยาก แต่ลวงร้อยก็ทำแค่เพียงปรายตามองน้องน้อยเท่านั้น “ฮันนี่มีข่าวดีอะไรจะบอกพี่ บอกมาสิ” รักษ์มองตามสายตาของน้องสาว พอจะรู้ว่าลักษณารู้สึกอย่างไรเมื่อเห็นลวงร้อยกับหญิงอื่นต่อหน้าต่อตา และก็มีสายตาของลมกรดมองตามด้วย ตอนนี้มันเป็นรักแบบไหนกันนะระหว่างทั้งสามคน ลักษณาบอกว่าจะตัดใจจากลวงร้อย แต่ดูตอนนี้สิ ตอนนี้สิมองจ้องลวงร้อยจนลืมคนที่ควงมาด้วย “ไอ้ลวง มึงพากันไปเปิดห้องที่ไหนก็ไปเถอะ กูมีเรื่องจะคุยกับน้องและว่าที่น้องเขยน่ะ” รักษ์เดินมาตบไหล่เพื่อนที่จูบไซ้ซอกคอเมญ่าไม่สนโลกรอบตัว “ก็คุยไปสิ กูก็ไม่ได้ว่าอะไร ตามสบายเลยครับ” “มึงเข้าใจไหมคำว่าส่วนตัวน่ะ คนนอกอย่างมึงควรกลับ” รักษ์บอกเพื่อน “เออ! เมญ่าจ๋าเราไปต่อที่คอนโดฯ ของผมหรือของคุณกันดีกว่านะครับ” “ค่ะคุณลวง” แล้วหล่อนก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าที่หล่นอยู่พื้นขึ้นมาสะพาย “พี่ไปนะฮันนี่ และ...” “ลมครับ” ลมกรดบอกชื่อตัวเองกับเพื่อนของพี่ชายลักษณาอีกครั้ง “ครับ ไปกันเถอะคนสวย” ดึงมือนุ่มนิ่มของเมญ่ามากุมไว้ก่อนจะเดินผ่านหน้าทั้งสามออกไป “ไหนมีอะไร บอกพี่มาสิฮันนี่ เรามีข่าวดีอะไรมาบอกพี่” ดึงน้องสาวไปนั่งโซฟาที่ลวงร้อยกับเมญ่านั่งไซ้กันก่อนหน้า และตามมาด้วยลมกรดหย่อนก้นนั่งลงข้าง ๆ ลักษณา ส่วนตัวเขาก็นั่งข้างน้องสาวอีกฝั่ง “ฮันนี่กับพี่ลมจะแต่งงานกันค่ะ” เธอบอกพี่ชาย แม้ว่าภาพตรงหน้าจะทำให้เจ็บปวด แต่เมื่อเลือกและตัดสินใจแล้วก็ต้องไปให้รอด “ฮันนี่แน่ใจแล้วเหรอที่พูดแบบนี้” “ไม่มีอะไรที่ฮันนี่แน่ใจเท่านี้แล้วค่ะพี่รัก” หล่อนย้ำให้พี่ชายรับรู้อีกครั้ง พร้อมดึงมือหนาของลมกรดมากุมแน่น รักษ์ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดนี้จะหลุดลอดออกมาจากปากของน้องสาว เพราะคิดมาตลอดว่าลักษณาจะไม่มีทางเปลี่ยนใจจากลวงร้อยได้ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว แต่ทำไมนัยน์ตาของคนที่กำลังจะแต่งงานถึงได้ดูเศร้าหมอง ไม่ได้ตื่นเต้นดีใจเหมือนหน้าที่เปื้อนยิ้มเลยนะ “เราสองคนจะแต่งงานกันครับพี่รัก” ครั้งนี้เป็นเสียงทุ้มสุภาพของลมกรดเอ่ยบอกพร้อมกับยกมืออีกข้างมากุมมือเล็กที่กุมมือตน “แน่ใจแล้วนะฮันนี่ แล้วไอ้...” “แน่ใจค่ะพี่รัก” เธอพูดแทรกประโยคของพี่ชายก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ ไม่อยากได้ยินชื่อ ไม่อยากเห็นหน้าด้วย แต่ก็เจอไปแล้ว และเจอแบบไม่คาดคิดด้วย “โอเค พี่ดีใจด้วยนะ พี่ก็หวังว่าฮันนี่จะมีความสุขกับสิ่งที่เลือก” ยกมือขึ้นโยกหัวทุยน้อยของน้องสาวไปมาอย่างเอ็นดู พร้อมกับความกลัดกลุ้มเกิดขึ้นในใจ อีกคนปากหนัก อีกคนก็ท้อ สู้ต่อไม่ไหว หรือว่าลวงร้อยและลักษณาจะไม่มีวันได้ลงเอยกัน ลานจอดรถของออฟฟิศหนังสือพิมพ์มั่นคงนิวส์มีรถยนต์คันหรูขยับโยกไหวตามจังหวะแรงเร่าของคนข้างในรถ และไม่ต้องเดายากเพราะรถที่ไหวโยกนั้นเป็นรถของใคร ก็มันจอดอยู่ที่จอดรถของเพื่อนผู้บริหาร จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ลวงร้อยกับเมญ่าที่เพิ่งลงมาจากชั้น 30 ของตึก “อ่า! เมญ่าแรง ๆ อืม! แบบนั้นแหละคนสวย” สั่งเร่งเร้าคนขย่มบนตักของตนด้วยเสียงแหบพร่า พร้อมแอ่นกระแทกเอวสอบขึ้นรับแรงกดกระแทกของนางแบบสาว “อือ! ชะ..ชอบไหมคุณลวง อ่า!” หล่อนโน้มลงไปถามเสียงหวานพร้อมกับดึงเสื้อตัวเองออกให้เต้างามมาบดเบียดหน้าหล่อ ส่วนบั้นท้ายเล็กก็ร่อนหมุนควงความเป็นบุรุษที่สอดแทรกประสานในความเป็นสาวของตน “อ่า! ดีเหลือเกินเมญ่า...แบบนี้สิผมชอบ ผมชอบคนเป็นงานและเก่งแบบนี้แหละ อ่า! ขอดูดนมเมญ่า ซี้ดด อืม!” “อะ! อือ! ชอบไหมคะคุณลวง ซี้ดด เมญ่าเสียวเหลือเกินค่ะ คุณลวงใหญ่ยาวจนเมญ่าจุกถึงลิ้นปี่เลยค่ะ อะ! อือ!” เอวเล็กโยกขย่มขึ้นลงเป็นจังหวะ มือเล็กกดไหล่กว้างแล้วตัวเองก็โหมแรงกดกระแทกหนักหน่วง บวกกับเอวสอบแอ่นเด้งรับแรงกระแทกของเธอทำให้แรงเสียดสีร้อนรุ่มจนร่างของพวกเขาทั้งสองเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อไคล แม้ว่าในรถจะมีเครื่องปรับอากาศทำงานให้ความเย็นสบาย แต่ตอนนี้มันช่วยอะไรไม่ได้เลย ทั้งร้อน ทั้งเสียว เผียะ! “เร็ว! เมญ่า...ผมไม่ไหวแล้ว ชูว์! เร็วอีก เร็วอีก อ่า! นั่นแหละคนสวย” ตบก้นเร่งความเสียวซ่าน เพราะตอนนี้เขาแทบจะทนความปวดร้าวและรัดคลึงของหล่อนไม่ไหวแล้ว ถึงจะไม่คับแน่นและทำให้รู้สึกดีเหมือนตอนแช่ฝังกายในร่างเล็กคับแคบที่ตอดรัดแรงของลักษณาก็ตามเถอะ แต่เมญ่าก็ทำให้เขาครวญครางและเสียวได้ไม่แพ้กัน “โอว์! ให้ตายสิวะ! ยัยเด็กบ้าเอ๊ย!” แล้วก็ต้องสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด เมื่อภาพของลักษณาตอนร้องไห้อ้อนวอนเขาที่เคาน์เตอร์ครัวในห้องพักของเธอฉายเข้ามาในหัว เขาจึงผลักร่างของนางแบบสาวออกห่างทันที “อะ! ว้าย!” เมญ่าถูกผลักให้ไปนั่งเบาะข้าง ๆ ด้วยความมึนงงและอารมณ์ค้าง “คุณลวงคะ คือว่า...” “กลับไปเมญ่า ผมไม่มีอารมณ์แล้ว” เขาบอกหล่อนเสียงขรึม พร้อมดึงถุงยางอนามัยที่ครอบสวมแก่นกายแข็งร้อนออกแล้วรูดซิปติดกระดุมกางเกงของตนเองให้เรียบร้อย ทั้ง ๆ ที่เจ้าโลกของเขามันยังขยายตัวอยู่เลย “แต่ว่าคุณลวงยังตื่นอยู่เลยนะคะ” เมญ่าแย้งพร้อมกับยื่นมือมาหมายจะกุมเป้าของชายหนุ่ม แต่ก็ต้องหยุดค้างกลางอากาศเมื่อเขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งเสียงดังกว่าเดิม “ผมบอกให้กลับไงเมญ่า” ครั้งนี้เขาตวาดไล่หล่อนดังกว่าเดิม พร้อมกับหยิบกระเป๋าสะพายที่ตกลงพื้นโยนใส่หน้าของเธอ “ไปซะก่อนที่ผมจะโยนคุณลงจากรถของผม” “ค่ะ ๆ เมญ่าจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” ด้วยรู้ดีว่าลวงร้อยเป็นคนยังไง หากเขาไล่ก็ต้องรีบไป ถ้าขืนยังเซ้าซี้ต่อมีหวังได้ถูกโยนลงรถแน่ ๆ หล่อนรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเปิดประตูรถลงไปทันที พอเมญ่าลงไปแล้วเขาก็เข้าเกียร์รถกระชากตัวออกไปจากตรงนี้ด้วยความเร็วสูงทันที

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more