“นางฟ้า...เอ๊ย! หนู ห้องนี้นอนไม่ได้”
“ทำไมคะ” ทอฟ้าแสร้งพาซื่อ มือเล็กๆ ยังคงจับชายกระโปรงเหวี่ยงเล่นไปด้วย
“ห้องนี้เป็นห้องนอนส่วนตัวของลุง” ชรันมองเต้าที่มีผ้าจากชุดนอนบังเอาไว้พอดิบพอดี ผ้าพวกนี้ทำหน้าที่ได้ดี เพราะมันบังเต้าเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่ ชวนให้จินตนาการเสริมเติมแต่งว่าใต้ผ้านั้นมันสีอะไร
ชมพู...เนื้ออ่อน...เนื้อเข้ม หรือน้ำตาล
“หนูทราบค่ะ แต่ลุงบอกว่าให้หนูนอนห้องไหนก็ได้ หนูก็เลย...เลือกห้องนี้”
ชรันไม่คิดว่าเด็กมันจะมายั่วถึงที่ จะว่าไปอายุเด็กคนนี้คำนวณจากที่ไอ้ดินทำขวัญข้าวท้องก็น่าจะ...
“ยี่สิบสี่...”
“ค่ะ หนูไม่เด็กแล้วนะ เห็นแบบนี้ก็เรียนจบป.ตรี และก็เริ่มทำงานแล้วด้วย”
“แต่ก็ยังเด็กมากในสายตาลุง”
“หนูไม่ใช่ลูกสาวลุงสักหน่อย”
แต่ก็เกือบใช่ไหม สมัยนั้นชีวิตเขา ดินและขวัญข้าวแทบจะเหมือนขุนช้าง ขุนแผน และนางพิมพิลาไลย จะติดก็ตรงที่นิยายชีวิตของเขา เขาที่หล่อกว่
