Lavender ลาเวนเดอร์ 6
1068 Words
Lavender ลาเวนเดอร์ 6
เพราะต้องทบทวนวิชาเรียนเพื่อไปติวกับเพื่อนทำให้ฉันแทบจะไม่ขยับออกจากห้องนอน ซึ่งปกติก็ไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้ว กระทั่งถึงช่วงเวลาบ่ายฉันออกไปทำงานพาร์ทไทม์เป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเจ้าร่างสูงที่พบเจอกันเมื่อช่วงสองสามวันก่อนเข้ามาซื้อดอกไม้ที่ร้านและมักจะมาในช่วงเวลาใกล้ร้านปิด จากนั้นก็จะนั่งรอฉันเลิกงานเพื่อพาไปส่งบ้าน ในวันแรกฉันปฏิเสธและไม่ได้ไปกับเขา พอวันที่สองเขาก็ยังทำแบบเดิมแต่ฉันก็ไม่ได้ไปด้วย กระทั่งวันที่สามฉันถึงได้ยอมขึ้นรถไปกับเขา
“หิวข้าวไหม?”
“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบคนที่กำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่ โดยที่ด้านหลังนั้นยังมีดอกไม้ที่เขาซื้อมาจากที่ร้านวางอยู่เช่นเดียวกัน กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้นั้นต้องยอมรับจริง ๆ ว่าสามารถทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลายได้อย่างเลยล่ะ
“แต่พี่หิวนี่สิ”
“ถ้าอย่างนั้นไปส่งก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่เอา เดี๋ยวไปนั่งกินด้วยกันแล้วจะพากลับ”
“เอาแต่ใจ” ฉันว่าอีกฝ่ายเบา ๆ แต่ทั้งที่โดนฉันว่าไปแบบนั้นคนข้าง ๆ กลับหลุดยิ้มเสียอย่างนั้น และเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรกลับมานอกจากขับรถไปเงียบ ๆ ก่อนจะจอดที่ลานจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมื่อไม่สามารถเลือกได้จึงยอมเดินเข้าไปร้านอาหารไปพร้อมกับคนตัวสูงที่หยิบหมวกขึ้นมาสวมแล้วหนึ่งใบ ก็ลืมไปว่าเขาเป็นคนมีชื่อเสียงจะออกมาที่สาธารณะแบบนี้ต้องระวังตัวกันบ้างก็ไม่แปลก
“...” พี่ความสุขเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาของโต๊ะข้าง ๆ ที่ลอบมองเขาด้วยความตกใจตั้งแต่ที่ก้าวเข้ามาภายในร้านเลยสักนิด
“อยากกินอะไรครับ” คนตรงหน้าเอ่ยถามพร้อมกับเลื่อนรายการอาหารมาให้ฉัน
“พี่สั่งเถอะค่ะ” ฉันบอกเขาไปแบบนั้น เพราะดูจากร้านแล้วน่าจะราคาสูงอยู่พอสมควร เดี๋ยวค่อยหารจากอีกฝ่ายก็แล้วกัน ไม่รู้ว่าเขาจะสั่งอะไรมาบ้างแต่จะให้ฉันสั่งเองไม่เอาหรอกค่ะ น้ำตาจะไหล ขอเก็บเงินไว้จ่ายค่าเทอมก่อนแล้วกัน
“กินเผ็ดได้ใช่ไหม?”
“กินได้ค่ะ”
“งั้นเอาต้มยำกุ้งครับ ทะเลผัดผงกะหรี่ แล้วก็เอาผัดคะน้าน้ำมันหอยครับ” พี่ความสุขเอ่ยบอกพนักงานระหว่างนั่งรออีกฝ่ายก็เอาโทรศัพท์ออกมากดเล่นพร้อมทั้งยังทำหน้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มอย่างมีความสุข และระหว่างที่นั่งรออาหารโทรศัพท์ฉันก็มีสายเรียกเข้ามาพอดี เป็นเบอร์ของพี่คนโตของบ้านที่โทรหาฉันในตอนนี้
“ค่ะ”
(อยู่ไหนครับ ปกติต้องถึงบ้านแล้วนี่นา) พี่มีนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“อยู่ที่ร้าน เอ่อ จำชื่อร้านไม่ได้ค่ะ มากินข้าว”
(ไปกับใคร พี่เป็นห่วงครับ // พี่มีนน้องไปไหน นั่งรอหน้าบ้านนานแล้วนะ) ช่วงท้ายประโยคเหมือนจะได้ยินเสียงพี่ชายคนรองเลยล่ะ แต่ว่าไปนั่งรอหน้าบ้านเลยเหรอ?
“มากับพี่ความสุขค่ะ เดี๋ยวพี่สุขไปส่งที่บ้าน”
(งั้นเหรอ ร้านไหนพวกพี่ก็ยังไม่ได้กินข้าวขอไปด้วยได้ไหม) พี่มีนเอ่ยถาม ฉันเงยหน้ามองพี่ความสุขก่อนจะตัดสินใจเอ่ยถามคนตรงหน้าไป เพราะหากจะให้ฉันนั่งกินข้าวกับเขาสองคนก็ออกจะเขิน ๆ อยู่เหมือนกัน
“พี่มีนกับพี่มาร์ มากินข้าวด้วยได้ไหมคะ?” ถามคนตรงหน้าด้วยความเกรงใจ พี่ความสุขยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้แทนคำตอบ
“ได้ค่ะ แต่ว่าหนูไม่รู้ชื่อร้านเดี๋ยวส่งพิกัดให้แทนได้ไหม”
(ได้ครับ เจอกันนะเด็กดี)
“...” ฉันไม่ได้ตอบแต่วางสายแล้วกดเข้าไปยังช่องแชตที่มีเราทั้งสามคนจากนั้นก็ส่งพิกัดร้านเข้าไป เลื่อน ๆ ดูแล้วในกลุ่มมีเพียงแค่พี่ชายสองคนคุยกัน ส่วนฉันเรียกได้ว่านาน ๆ จะตอบสักหนึ่งครั้งเลยก็ว่าได้
“เดี๋ยวพี่สั่งข้าวเพิ่มให้พี่ ๆ ทั้งสองคนก่อน” พี่ความสุขบอกกับฉัน มือก็ยกขึ้นเรียกพนักงานมาเพื่อสั่งข้าวและอาหารเพิ่มอีกสองอย่าง
“พรุ่งนี้ไปมีเรียนไหม?” จู่ ๆ คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็เอ่ยถาม ฉันมองคนถามอย่างชั่งใจคิดก่อนจะตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรมาก
“มีตอนเช้าค่ะ”
“แล้วจะเข้าร้านดอกไม้กี่โมง” พี่ความสุขเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง ทั้งที่เราก็ไม่เคยสนิทกันมาก่อน
“คงจะบ่ายสองค่ะ”
“งั้นตอนเที่ยงพี่ไปรับนะ ไปกินข้าวด้วยกัน”
“ทำไมต้องไปกินละคะ?” เป็นฉันเสียเองที่ทนต่อความสงสัยไม่ไหวเอ่ยถามเขาอย่างตรงไปตรงมา พี่ความสุขหัวเราะอย่างพอใจก่อนจะค่อย ๆ ยกแก้วเครื่องดื่มที่พนักงานนำมาเสิร์ฟมาให้ฉัน
“ก็พี่อยากพาไป”
“แต่หนูไม่อยากไปค่ะ”
“ตรงจัง แต่พี่ก็ยังอยากพาไปอยู่ดี ไปกับพี่เถอะ” พี่ความสุขไม่ถือสากับสิ่งที่ฉันเพิ่งบอกเขาไป
“ตอนเที่ยงนะพี่จะไปรับที่คณะ”
“พี่ไม่ฟังหนูเลย” ฉันมองคนตรงหน้าอย่างงอน ๆ อีกฝ่ายทำเพียงแค่ยิ้มเท่านั้น
“พี่อยากอยู่ด้วยครับ ไปกินข้าวเสร็จแล้วก็จะไปส่งทำงานไม่พาเกเรแน่นอน” พี่ความสุขให้คำสัญญา ฉันเองก็ไม่อยากจะพูดอะไรแล้วเพราะเหนื่อยเกินไป เหมือนพูดไปเขาก็ไม่ฟังเลยสักนิด แล้วแววตาที่พราวระยิบระยับนั่นยิ่งทำให้ฉันไม่อยากคุยกับเขาเยอะ
เพราะเขาดูมีความสุขมากเกินไปเวลาได้คุยกับฉัน
และทุกครั้งที่เห็นเขายิ้ม กลายเป็นฉันที่รู้สึกเจ็บแปลบและหน่วงที่หน้าอกจนอยากจะร้องไห้
ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดจากอะไรกันนะ...
- Writer
