Lavender ลาเวนเดอร์ 11
1662 Words
Lavender ลาเวนเดอร์ 11
“อ้าวเพื่อนไปไหนล่ะ เมื่อกี้ยังเห็นยืนกอดแขนเราอยู่เลย...”
เพียงแค่ประโยคเดียวของพี่มีนทำให้ฉันถึงกับน้ำตาไหลพราก และสิ่งที่ได้ยินจากโทรศัพท์ที่ถืออยู่คือพี่ความสุขบอกให้ฉันส่งโทรศัพท์ไปให้พี่มีน ไม่รู้ทั้งคู่คุยอะไรกันบ้างแต่พี่มีนส่งโทรศัพท์กลับมาให้ฉันพร้อมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนจะยื่นฝ่ามืออุ่น ๆ มาลูบที่ผมฉันอย่างปลอบโยน
ระหว่างเราสองคนพี่น้องไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลย เมื่อเดินทางไปถึงสตูดิโอถ่ายงานของพี่มาร์ ก็รอพี่ชายอีกคนมาขึ้นรถแล้วเราถึงได้ไปซื้อของเข้าบ้านด้วยกัน พี่มาร์บอกว่าอยากกินชาบูเลยตั้งใจจะซื้อของง่าย ๆ ไปทำกินที่บ้านด้วยกัน วันนี้ฉันเองก็เหนื่อยเลยไม่อยากไปนั่งกินที่ร้านเหมือนกัน ยังหลอนไม่หายเลยให้ตายสิ
“อยากซื้ออะไรเพิ่มไหมครับ?” พี่มีนที่เข็นรถเข็นอยู่ตรงหน้าเอ่ยถามฉันอย่างใส่ใจ ได้ยินแบบนั้นจึงส่ายหน้าให้พี่ชายคนโต
“งั้นก็ไปจ่ายเงินกัน” ฉันน่ะตั้งใจจะจ่ายเงินแยกของที่ตัวเองหยิบมา แต่พอเดินไปถึงจุดที่จะต้องจ่ายเงินพี่มาร์กลับมึงมือและชวนฉันเดินไปดูร้านชานมที่เปิดอยู่ไม่ไกลแทน จะพูดอะไรก็ไม่ฟังกันบ้างเลย กลายเป็นว่าฉันได้ชาเขียวมะลิมาทั้งหมดสี่แก้ว แอบซื้อเผื่อพี่ความสุขด้วยน่ะ หากเขาไม่กินก็ไม่เป็นอะไรฉันกินเองได้ค่ะ กินวันนี้หนึ่งแก้วแล้วพรุ่งนี้ช่วงกลางวันที่อ่านหนังสืออีกหนึ่งแก้ว
“เขาจะมาเหรอ?” พี่มาร์เอ่ยถามเมื่อยื่นมือไปรับถุงเครื่องดื่มมาถือไว้ให้ฉัน
“ค่ะ บอกว่าถ่ายงานเสร็จจะเข้ามาหา”
“มากินมื้อเย็นด้วยไหม?”
“ก็ถ้ามาทันคงจะกินด้วยค่ะ”
“เขานี่ยังไง ตามติดน้องสาวพี่จังเลยนะ ต้องเปิดอกคุยกันหน่อยแล้ว” พี่มาร์คุยกับตัวเองเสียงเข้ม และเดินไปช่วยพี่มีนหิ้วถุงข้าวของที่เราซื้อมา
สองหนุ่มช่วยกันถือของเสร็จเราก็เดินกลับมาขึ้นรถเพื่อที่จะได้กลับบ้านด้วยกัน ระหว่างที่นั่งอยู่นั้นฉันก็เอนหลังพิงเบาะแล้วหลับตาลงเบา ๆ อย่างอ่อนเพลีย ทั้งเหนื่อยจากอ่านหนังสือ ทั้งต้องเจอเรื่องแปลก ๆ นั่นอีกด้วย เหมือนช่วงนี้ฉันจะมองเห็นชัดกว่าเมื่อก่อนแล้วนะ บางครั้งฉันก็แยกไม่ออกว่าคนหรืออะไร แต่หากเมื่อไหร่ที่เห็นว่าสิ่งที่เห็นขยับปากพูดแล้วฉันไม่ได้ยินเสียง ให้ปักใจเชื่อไปเลยว่านั่นไม่ใช่คน
ใครที่บอกว่าจะกลัวทำไม
คือลองนะคะ
ลองเห็นคนหน้าซีด ๆ หน้าเละ ๆ อ้าปากพะงาบ ๆ คุยกับเราแล้วเราก็ไม่สามารถได้ยินเสียงนั้นได้ พอเราไม่ได้ยินก็จะหงุดหงิดพุ่งเข้าใส่เราแบบนั้นอะ
ฉันเจอตลอดเลยล่ะ
ถ้าคุณเจอเองยังจะกล้าถามอยู่อีกไหมว่ากลัวทำไม
เมื่อกลับมาถึงบ้านพี่ชายทั้งสองคนก็ให้ฉันขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด ฉันใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ จากนั้นก็ลงมาช่วยพี่ ๆ เตรียมทำชาบูกินด้วยกัน เมื่อเดินลงมาถึงห้องกินข้าวก็พบว่าพี่ชายทั้งสองคนเตรียมทุกอย่างไว้แล้วเรียบร้อย รวมถึงคนที่บอกว่าจะซื้อหมึกย่างมาให้ฉันอย่างพี่ความสุข ที่ตอนนี้กำลังจัดของบนโต๊ะกินข้าวอยู่
“เหมยพี่ซื้อหมึกย่างมาให้แล้ว” พี่ความสุขรีบเอ่ยบอกเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจอฉันยืนอยู่ใกล้ ๆ เก้าอี้นั่งกินข้าว โดยที่ฝั่งตรงข้ามเป็นคนตัวสูงที่ยืนอยู่
“ขอบคุณค่ะ เท่าไหร่คะ”
“จำไม่ได้แล้วล่ะ นั่งเลยทุกอย่างเตรียมไว้หมดแล้วครับ” พี่ความสุขบอกกับฉันจากนั้นก็เดินมานั่งข้าง ๆ พร้อมกับพี่ชายทั้งสองคนของฉันเดินถือแก้วชาเขียวมะลิออกมาวางบนโต๊ะ
“นั่งเลย ๆ กินข้าวกันเถอะ” พี่มาร์เอ่ยชวนเราแบบนั้นและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทั้งที่สีหน้าพี่มีนนั้นดูกังวลอยู่ไม่น้อย
“ชิมดู ร้านนี้อิ่มเอมชอบไปกิน”
“หือ?” ทวนถามอย่างสงสัยเมื่อได้ยินพี่ความสุขเอ่ยถึงใครบางคนที่ฉันไม่คุ้นชื่อเท่าไหร่นัก
“อ้อ พี่สาวพี่เองน่ะ ชื่อพี่อิ่มเอม”
“อ๋อ ขอบคุณค่ะ” เอ่ยบอกคนข้าง ๆ มือก็ยื่นไปหยิบหมึกย่างที่ราดน้ำจิ้มแซ่บๆ ขึ้นมากิน ยามได้สัมผัสรสชาติเปรี้ยวจี๊ดและรสชาติเผ็ดของน้ำจิ้มฉันถึงกับมองคนข้าง ๆ ตาโต เพราะฉันชอบน้ำจิ้มรสชาติแบบนี้ที่สุดเลยล่ะ ทั้งพี่มีน พี่มาร์และพี่ความสุขหลุดหัวเราะเบา ๆ ยามเห็นว่าฉันกำลังทำหน้าตื่นเต้นมากแค่ไหนขณะที่ได้กินหมึกย่างตรงหน้า
“ชาบูพี่เป็นหมันละ เหมยไม่ชิมเลย” พี่มีนแกล้งแซวเสียงเบาทั้งยังหัวเราะอย่างเอ็นดู
“หนูกินอยู่ค่ะ” รีบเอ่ยบอกพี่ชายที่กำลังทำหน้าน้อยใจฉันอยู่
“ได้ครับ เอาอะไรลงเพิ่มไหม?”
“หนูเอาลูกชิ้นไข่กุ้งค่ะ หมึกกรอบด้วย” เอ่ยบอกอย่างตื่นเต้น มือยังยื่นไปคีบหมึกย่างมากินอย่างมีความสุข ทั้งยังยื่นมือไปหยิบแก้วชาเขียวมะลิมาให้พี่ความสุข เหมือนตัวฉันเองมีมือสิบแขนเลยล่ะหยิบนั่นจับนี่มั่วซั่วไปหมด
“ให้ค่ะ” เอ่ยบอกเสียงเบาเมื่อคนข้าง ๆ มองมาอย่างสงสัยหลังจากฉันวางแก้วชาเขียวมะลิลงบนโต๊ะตรงหน้า ถึงแม้จะบอกตัวเองให้ใจเย็นมากกว่านี้ แต่ฉันรู้ตัวเองเลยว่าเขินกับสายตาของคนข้าง ๆ ที่เมียงมองมาอยู่ไม่น้อย
“ขอบคุณครับ กินข้าวเสร็จพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะ” พี่ความสุขบอกกับฉันเสียงเบา
“ได้ค่ะ แต่คุยในบ้านนะคะ” เพราะตอนกลางคืนฉันไม่อยากออกนอกบ้านสักเท่าไหร่
“ครับ”
“เอาละ ๆ กินก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน” พี่มาร์เอ่ยบอกกับเราสองคน จากนั้นก็ทยอยคีบหมูและหมึกกรอบมาใส่จานให้ฉันอย่างใส่ใจ ฉันเองเมื่อมีโอกาสก็คีบหมูใส่จานให้พี่ชายทั้งสองคนบ้างสลับกับคีบให้พี่ความสุขที่เขานั้นยังขยันคีบนั่นคีบนี่มาใส่จานให้ฉันเรื่อย ๆ ไม่ต่างจากพี่ชายทั้งสองคนของฉันเลย
“พรุ่งนี้อ่านหนังสือที่บ้านหรือออกไปติวกับเพื่อนครับ” พี่มีนเอ่ยถามฉันเสียงเบาระหว่างที่เรากำลังนั่งกินชาบูด้วยกันไปได้สักพักใหญ่
“อยู่ที่บ้านค่ะ ห้ามเข้ามากวนหนู”
“อา ครับ ตอนเที่ยงจะสั่งข้าวกับของกินข้าวมาไว้ให้นะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“พรุ่งนี้ว่าง ขอมาเล่นด้วยได้ไหม?”
“ไม่!”
“ไม่ได้!”
พี่มีนและพี่มาร์เอ่ยปฏิเสธคำขอของพี่ความสุขแทบจะทันทีเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายขอมาเล่นที่บ้านพรุ่งนี้
“ก็ได้ครับ ๆ รอมาตอนเย็นก็ได้”
“ทำไมต้องมาบ่อย” พี่มาร์เอ่ยถามพี่ความสุขอย่างตรงไปตรงมา คนถูกถามเงยหน้ามองพี่ชายทั้งสองคนของฉันก่อนจะหันมามองฉันนิ่ง ๆ
“ชอบครับ ชอบน้องอยากจะจีบ”
“ชอบ ชอบใครนะเอาใหม่ซิ” พี่มีนทวนถามพี่ความสุขเสียงเข้ม
“ชอบเหมยครับ ผมรู้ว่าพี่ตกใจ” พี่ความสุขมองหน้าพี่ ๆ ฉันทั้งสองคนด้วยท่าทีจริงจัง แต่อย่าว่าแค่พี่ชายของฉันตกใจเลย ฉันเองก็ตกใจค่ะ ใครจะไปคิดว่าจู่ ๆ คนที่มีชื่อเสียงแบบนี้จะมาบอกว่าชอบฉันน่ะ ตลกละ
“แต่ผมเองก็อยากชัดเจน อย่างน้อยก็ให้พี่ได้วางใจว่าผมจะอยู่ในสายตาพวกพี่ทั้งสองคน”
“ตกใจว่ะ” พี่มาร์หันไปมองหน้าพี่มีน มือยังถือตะเกียบค้างไว้
“พี่ก็ตกใจ แต่ว่าอยู่ในสายตาก็ดี พี่ไม่ได้จะห้ามนะ” พี่มีนเอ่ยบอกพี่ความสุขแล้วยังหันมามองฉันด้วยแววตาอบอุ่น มือข้างที่ถือตะเกียบยื่นมาคีบหมูใส่จานให้ฉันต่อหลังจากที่หายตกใจแล้ว
“แต่ทุกอย่างก็ให้น้องตัดสินใจเอง หนูรู้ใช่ไหมไม่ว่าจะตัดสินใจยังไงพี่สองคนจะอยู่ข้าง ๆ หนู” พี่มีนบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มที่พี่ชายส่งมาทำให้ฉันพยักหน้าเข้าใจทันที
แต่สำหรับคำตอบเรื่องพี่ความสุข...
“แต่มันก็เร็วไป ขอเวลาก่อนนะคะ” ฉันมองหน้าพี่ความสุขอย่างขอความเห็นใจ คนข้าง ๆ ส่งยิ้มให้บาง ๆ พร้อมกับพยักหน้าส่งให้ฉัน ไร้ท่าทีบังคับหรือไม่พอใจยามที่ฉันเอ่ยบอกเช่นนี้
“พี่เข้าใจครับ ขอโอกาสให้เราได้เรียนรู้กันเพิ่มเติม และขอโอกาสให้พี่ได้จีบเหมยหน่อยนะครับ”
“...”
เพราะยังตกใจเลยไม่ได้ตอบ และไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันคีบหมูสไลด์ในหม้อใส่จานให้พี่ความสุขหลังจากได้ยินประโยคชวนเขินจากอีกฝ่าย คนข้าง ๆ ยิ้มกว้างพยักหน้าส่งให้ทันทีเช่นเดียวกัน
ต้องขอบคุณเขาสินะที่ไม่คาดคั้นเอาคำตอบจากฉันในตอนนี้
- Writer
