“ขี้เกียจตักเอง ป้อนให้หน่อย” เขาบอกหน้าตาย หวันยิหวาตาโต ยิ่งดิ้นขลุกขลักจะลงจากตักของเขาให้ได้ แต่เขาก็กักกอดเอาไว้ ภูดิศนึกหงุดหงิดที่เห็นคนตรงหน้าเอาแต่ดิ้นหนีทำท่า เหมือนรังเกียจเขาหนักหนา นึกสงสัยว่าเขาน่ารังเกียจนักหรือไง ทั้งๆ ที่เขาเองต่างหากที่คอยวิ่งหนีผู้หญิงน่ารำคาญพวกนั้น ยิ่งเธออยากหนีเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาจะกอดรัดให้เธอขาดใจก็ยังได้ ถ้าคิดจะหนีเขาอีก เมื่อดิ้นหนีไปไหนไม่รอด ได้แต่หอบแฮกๆ อยู่บนตักเขา หวันยิหวาก็เริ่มปลง เขายังหน้านิ่งกอดเธอเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร หญิงสาวหันไปตักอาหารมาป้อนให้เขา เธอโกรธเขาจริงผู้ชายที่เอาแต่ใจ มือบางยัดช้อนข้าวเข้าปาก เขาจนอีกฝ่ายสำลัก
“แค่ก ๆ ขอน้ำหน่อยติดคอ” หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าเธอผิดที่ป้อนข้าวเขาแบบนั้น
“ขอโทษค่ะพี่ภู..ดีขึ้นหรือยังค่ะ”
“กะจะให้พี่ตายเลยหรือยิหวา”
“เปล่านะคะ ยิหวาขอโทษค่ะ”
“พี่กินข้าวอิ่มเมื่อไหร่ ยิหวาต้องโดนท
