บทส่งท้าย เปลี่ยนร้ายเป็นดี
อีกฟากหนึ่งของตำหนักหรูที่ยกให้เป็นที่รักษาของท่านหญิงกู้ถิงถิง บรรยากาศในนั้นอึมครึมไม่ต่างกันกับตำหนักของหลี่ซูเจินสักเท่าไหร่ สองสามีเฒ่า…ที่มีกลิ่นกายของชนชั้นสูงนั่งอยู่บนโต๊ะเงียบ ๆ ไม่ไกลก็มีบรรดาเด็กหนุ่มอีกหลายคนเฝ้ามองคนบนที่นอนอยู่บนเตียงอยู่อย่างเป็นห่วง นี่ก็เป็นเวลาหลายชั่วยามแล้ว ที่คนบนเตียงนั้นยังมิฟื้นตื่นขึ้นมาสักที ทำให้คนสกุลกู้นั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับ
.........................
ในห้วงม่านหมอก กู้ถิงถิงกำลังนั่งร้องไห้โฮราวกับจะขาดใจตาย ใบหน้างดงามแสดงสีหน้าตื่นกลัวกับสิ่งที่ได้อ่านเมื่อครู่ มือเรียวยาวของสตรีในอาภรณ์สีแดงสั่นเทาจนมิสามารถควบคุมให้นิ่งได้ หัวใจที่เต้นเร็วรัวบีบรัดจนหญิงสาวนั้นต้องเอามือเรียวยาวดุจกระเบื้องเคลือบเคลื่อนที่ไปกอบกุมเอาไว้เพราะนางเกรงกลัวว่ากลัวมันจะหลุดออกมานอกอก
ดวงตาที่เคยเจือแววความร้ายกาจอยู่ตลอดเวลานั้น.
