Episode 2 เซอร์ไพรส์

3504 Words

@ณ บ้านหลังใหญ่ (บ้านดอลล่าร์) TIME 10.00 AM วู้วววว “โดดเลยๆ” ตู้ม! วู้วววว โว้ววว เป็นเสียงร้องเชียร์ของหนุ่มๆที่มาร่วมงานปาร์ตี้ริมสระบวกกับเสียงเพลงดังสนั่นลั่นบ้าน โดยภายในงานปาร์ตี้มีทั้งอาหารและเครื่องดื่มมากมาย และที่ขาดไม่ได้คือผู้ชายหล่อกล้ามใหญ่ๆโตๆซิกแพ็คแน่นๆล้อมรอบสองสาวในชุดบิกินี่สุดเซ็กซี่ มีผู้คนอยู่เต็มบริเวณขอบและในสระน้ำ ทุกคนต่างพากันเต้นและเล่นน้ำอย่างสนุกสนานโดยไม่สนว่าใครเป็นใคร ใช่แล้วค่ะ นี่แหละคือสิ่งที่ฉันจะเซอร์ไพรส์เฮียสุดที่รักของฉันเพราะฉันรู้ว่าเฮียไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายในบ้านฉันเลยทำเพราะอยากเห็นอีเฮียหัวร้อน ฉันให้คนในบ้านช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ที่สระว่ายน้ำในบ้าน และอีกอย่างส่วนมากผู้ชายที่จ้างมาล้วนเป็นนายแบบทั้งนั้นคงจะถูกใจเฮียน่าดู บรึ้นนนนน เอี๊ยดด และแล้วคนที่ฉันรอคอยก็มาถึง คนนั้นก็คือเฮียดอลล่าร์สุดหล่อของฉันนั้นเอง แต่เดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่เสื้อรัดนมจนแทบทะลักออกมา กระโปรงสั้นแทบเห็นแก้มก้นคงเป็นกะหรี่ที่เฮียหิ้วมาสินะ แต่ฉันไม่สนใจ เพราะคนที่ฉันสนใจตอนนี้ก็คือคนที่เดินมาด้วยสีหน้าแดงกล่ำด้วยความโกรธแววตาแทบจะฆ่าฉันได้เลยตอนนี้ “นี่มันเรื่องเหี้ยไรวะ” เป็นเสียงของดอลล่าร์ที่ร้องตะโกนขึ้นอย่างหัวร้อนใบหน้าแดงกล่ำด้วยความโมโหเป็นอย่างมาก ก่อนที่สายตาเขาจะเหลือบไปเห็นใครบางคนที่สวมใส่เพียงบิกินี่และกำลังเดินขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ “ดอลลี่!”เฮียตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดังลั่นบ้าน ก่อนที่ทุกอย่างจะตกอยู่ในความเงียบ แต่ทว่ามีเพียงฉันที่ไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาวแถมยังกล่าวทักทายที่ชายเพียงคนเดียวของฉัน “Hi~เซอไพรส์~ ดอลลี่คิดถึงเฮียมากๆเลยค่ะ” ฉันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปกอดเฮีย “หยุด! ออกไป….นี่มึงทำอะไรของมึง” เฮียใช้มือผลักหัวฉันไว้ไม่ให้กอด ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “ก็เซอไพรส์ไงคะ” ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้แบบกวนๆ “เซอไพรส์อะไร มึงมาได้ยังไง และทำไมมึงไม่บอกกู แล้วมึงทำอะไรกับบ้านกู” เฮียพูดเสียงดังและรัวคำถามใส่ฉันเป็นชุด “โอ้ยย เฮียจะให้ดอลลี่ตอบคำถามไหนก่อนไม่ทราบคะ ถามรัวซะขนาดนี้ใครจะไปตอบทัน” ฉันตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด “แล้วไอ้ผู้ชายพวกนี้มาได้ยังไง ออกไปให้หมดก่อนที่กูจะยิงพวกมึงเรียงตัว” เฮียพูดเสียงดังไล่พวกผู้ชายออกไปพร้อมกับหยิบปืนออกมาจากเอวแล้วชี้ไปทางผู้ชายพวกนั้น จึงรีบวิ่งออกไปจนหมด “เห้ย!! เฮีย ทำแบบนี้ได้ไง นี่มันปาร์ตี้ของดอลลี่นะ” ฉันโวยวายขึ้นอย่างไม่ยอมทันทีเมื่อเฮียทำปาร์ตี้ฉันพัง “กูไม่สนุกด้วย มึงไปเปลี่ยนชุดแล้วลงมาคุยกับกูที่ห้องรับแขกเดี๋ยวนี้!!” เฮียตะคอกใส่ฉันเสียงดังฉันรู้ตอนนี้เฮียโกรธมาก ขี้เกียจทะเลาะจึงยอมทำตามที่เฮียสั่ง “ชิ๊!! ไปกันเถอะฟีเลีย” ฉันสะบัดหน้าใส่เฮีย ก็จะเดินไปจูงมือฟีเลียที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ริมสระแล้วเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดทันที หลังจากทำทุกอย่างเสร็จฉันกับฟีเลียก็เดินไปที่ห้องรับแขก แต่พอฉันเดินเข้ามาฉันเห็นอีกะหรี่นั่นยังอยู่ฉันเลยเดินไปหามัน “นี่มึงยังอยู่อีกหรอ กูว่ามึงควรรีบกลับไปซะ ก่อนที่กูจะฆ่ามึง” ฉันเอ่ยบอกมันขึ้น ฉันไม่ชอบเวลาที่มันทำตัวเหมือนเป็นแฟนเฮียน่าหมั่นไส้ “เฮียคะ บอกน้องสาวเฮียพูดกับเบอร์รี่ดีๆหน่อยสิคะ พูดแบบนี้ไม่ให้เกียรติเบอร์รี่เลยนะคะ” มันไม่ตอบฉันแต่กลับหันไปอ้อนพร้อมกับเอานมถูที่แขนของอิเฮียแทน “คนอย่างมึงมีเกียรติด้วยหรอ” ฉันพูดขึ้น ส่วนมันที่ได้ยินแบบนั้นก็หันมาเพื่อที่จะเอาเรื่องฉัน “นี่!…” “กลับไปก่อนเถอะเบอร์รี่วันนี้เฮียมีเรื่องที่ต้องจัดการนิดหน่อย” เฮียหันไปบอกมันแล้วหันมามองหน้าฉันอย่างเรียบนิ่ง “หึ!” แต่ทว่าฉันไม่สนใจหรือกลัวสายตาของเฮียเลยสักนิด เพราะตอนนี้ฉันสะใจที่เอาชนะอิเบอร์รี่นั่นอยู่ก่อนที่ฉันจะยกยิ้มขึ้นอย่าผู้ชนะ “เฮียคะ แต่ว่า...” มันที่ได้ยินแบบนั้นก็ยังคงหันไปอ้อนเฮีย แต่ทว่ายังไม่ทันที่มันจะพูดจบก็โดนเฮียพูดแทรกขึ้นก่อน “กูบอกให้มึงกลับไปก่อนไง!!” เฮียตะคอกใส่มันจนมันสะดุ้ง “กอ ก็ ได้ค่ะ” มันพูดพร้อมรีบเดินออกไปทันที แต่ก่อนที่มันจะเดินออกไปมันหันมาเบะปากใส่ฉัน ส่วนฉันเห็นแล้วหมั่นไส้จึงหยิบมีดสั้นที่พกติดตัวออกมาแล้วปาใส่มันทันที ปึก!! “อ๊ะ อึก!” ปลายมีดสั้นแหลมคมลอยไปโดนตรงหลอมลมมันพอดี เลือดมันค่อยๆไหลออกมาตามคอ ก่อนที่มันจะล้มลงไปกองที่พื้น พร้อมกับอ้าปากค้าง แล้วกระตุกเล็กน้อย ลมหายใจเริ่มแผ่วลง จนมันแน่นิ่งไปในที่สุด “เชี้ย!” ฟีเลียที่นั่งอยู่โซฟาด้านข้างก็ร้องขึ้นอย่างตกใจเล็กน้อย “หึ ตายได้ก็ดีขวางหูขวางตา” ฉันพูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกผิดอะไรเลยสักนิด ก่อนจะเดินไปนั่งลงโซฟาตรงข้างกับฟีเลียพร้อมยกมือกอดอกแล้วยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ “ดอลลี่!!” เฮียเรียกชื่อฉันขึ้นเสียงดัง “ช่วยไม่ได้ มันเบะปากใส่ดอลลี่ก่อน” ฉันเอ่ยกลับไป “พอ!! กูขี้เกียจทะเลาะกับมึง ไอ้พลจัดการด้วย” เฮียหันไปสั่งพลคนสนิทให้จัดการศพอิบ้านั่น “ครับนาย” พลก็พยักหน้าตอบก่อนจะสั่งให้การ์ดเดินมาลากศพออกไป “เอาล่ะทีนี้เรื่องของมึง” เฮียพูดพร้อมหันมาจ้องหน้าฉัน “อะไร” ฉันถามพร้อมกับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ทำไมมึงมาแล้วไม่บอกกูล่วงหน้า” “ก็ดอลลี่จะมาเซอร์ไพรส์เฮียไงคะ” ฉันยิ้มตอบกลับเฮีย “ที่มึงทำนี่เรียกเซอไพรส์หรอ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ” เฮียพูดพร้อมเริ่มแสดงสีหน้าที่ไม่พอใจออกมา “ก็ดอลลี่รู้ไงว่าเฮียไม่ชอบ ดอลลี่เลยทำ” “ช่างเถอะ แล้วมึงมาทำไม โดนไล่มาล่ะสิ” เฮียพูดขึ้นอย่างรู้ทัน “มาช่วยเฮียดูแลธุรกิจของมามี๊” ฉันตอบกลับด้วยด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจออกมา “ห๊ะ!! แกเนี่ยนะ ฮ่าๆ” เฮียที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะขึ้นอย่างชอบใจ ก่อนจะเอ่ยต่อ “กูไม่คิดว่าคนอย่างมึงจะทำงานเป็นกับเขาด้วย” “ดอลลี่ไม่ได้อยากทำสักหน่อย โดนบังคับตั้งหาก” พูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิด “ดีกูจะได้ดูเเลแก๊งอย่างเต็มที่” เฮียเอ่ยก่อนที่จะหันไปถามฟีเลียที่นั่งอยู่โซฟาตรงข้ามกับฉัน “ว่าแต่ฟีเลียเป็นไงบ้าง ไม่เจอกันนานสบายดีไหม” “สบายดีค่ะ แล้วเฮียเป็นไงบ้างคะ” ฟีเลียที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและท่าทีเขินอาย “ก็ดี แล้วนี่จะพักที่ไหน บ้านหรือคอนโด” ดอลล่าร์ยิ้มตอบ ก่อนจะเอ่ยถามพวกฉันขึ้นอย่างจริงจัง “ก็ต้องเป็นคอนโดสิ ใครจะอยากอยู่กับเฮียล่ะ” ฉันตอบออกไป “เอ้อ เดี๋ยวกูให้คนจัดการให้คืนนี้ก็นอนที่บ้านก่อนแล้วกัน” “คุณชาย คุณหนูอาหารพร้อมแล้วค่ะ” เป็นป้านวลที่เดินเข้ามาเอ่ยบอก จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็ไปกินข้าวที่ห้องอาหาร “เฮียดอลลี่อยากไปเที่ยวผับ มีที่ไหนเเนะนำไหม” ฉันถามขึ้นในขณะที่ทุกคนกำลังกินข้าวกันอยู่ “ใช่ ตั้งแต่พวกเรามาถึงยังไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนเลย อยากรู้ว่าผับที่นี่จะสู้ที่รัสเซียได้หรือเปล่า” ฟีเลียพูดเสริมขึ้นที “พวกมึงนี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ มี! เดี๋ยวคืนนี้กูพาไป” พูดพร้อมทำหน้าเบื่อหน่ายออกมา “เฮียน่ารักที่สุดเลยยยย” ฉันพูดชมเฮียขึ้นอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปกินอาหารตรงหน้าอย่างมีความสุข . . . TIME 9.30 PM “นี่มึงแต่งตัวอะไรของมึงเนี่ย!!” เป็นเสียงของอิเฮียที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงอารมณ์ไม่ชอบใจ แต่ก็ไม่แปลกที่เฮียจะหัวร้อน เพราะชุดที่เราใส่เป็นเสื้อเดรสเกาะอกสีดำจนเห็นเนินอกที่ทั้งขาวและใหญ่ส่วนข้างล่างก็สั้นจนเกือบจะเห็นแก้มก้น ส่วนฟีเลียก็ใส่เป็นเกาะอกสีขาว กางเกงยืนขาสั้นมาก “ไปเที่ยวนะคะเฮียไม่ใช่ไปวัดที่จะต้องแต่งตัวเรียบร้อย” ฟีเลียมันเอ่ยขึ้นทันทีตามความเป็นจริง “ใช่ไปผับทั้งทีก็ต้องจัดเต็มสิ นี่ใครคะดอลลี่ อคินเฟเยฟนะ” ฉันพูดพร้อมทำหน้าเชิดขึ้นอย่างมั่นใจ “เฮ้อ ยังไงกูก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วหนิ” เฮียพูดพร้อมเดินออกไป จากนั้นพวกเราทั้งสามคนก็ขึ้นรถ วันนี้เฮียขับเองฉันนั่งเบาะข้างคนขับส่วนฟีเลียนั่งเบาะด้านหลัง เวลาผ่านไปประมาณสักพัก รถก็มาหยุดอยู่ที่หน้าผับแห่งหนึ่งที่ดูใหญ่และหรูอยู่พอสมควร TIME 10.00 PM @ณ ผับ SSS ทันทีที่เราสามคนก้าวเข้ามาในผับก็มีแต่คนมอง จะไม่มองได้ไงละก็เราสวยซะขนาดนี้ ฉันมองไปรอบๆภายในผับจะมีทั้งหมดสามชั้น ชั้นเเรกจะเป็นโซนธรรมดา ชั้นสองจะเป็นโซนกึ่ง VIP ส่วนชั้นสามจะเป็นสำหรับ VIP ล้วนๆเลย ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราก็ต้องไปชั้นสามโซน VIP พอเดินมาถึงโต๊ะที่เฮียจองไว้ แต่ทว่าโต๊ะนั้นมีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ คนที่นั่งหันหน้ามาทางฉัน หล่อ ขาว สูง จมูกโด่ง หน้าคม คนที่นั่งด้านซ้าย หน้าจะออกตี๋ๆ ขาว จมูกเป็นสัน ส่วนอีกคนนั่งหันหลังให้ฉัน แต่ละคนจะมีผู้หญิงนั่งบนตักบริการบางคนควบสอง และเฮียก็พาพวกฉันไปนั่งตรงฝั่งขาวที่เป็นโซฟาหนังตัวยาวสีดำ แต่พอเดินมาถึงฉันกำลังจะนั่งลงแต่อยู่ๆอิเฮียก็จับฉันไปนั่งบนตักของมันเองซะงั้น ส่วนฟีเลียก็นั่งลงด้านข้าง ทั้งสามคนหยุดการกระทำกับผู้หญิงที่อยู่บนตักของตัวเอง แล้วหันมามองพวกฉันกับอิเฮียสลับกันพร้อมกับทำหน้าสงสัย “ไอ้ดอลลาร์ ใครวะเด็กใหม่มึงหรอสวยชิบหาย” ผู้ชายคนที่นั่งฝั่งขวามือฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองมาที่ฉันกับเฮีย “เสือก!” เฮียตอบกลับไปแค่นั้น “อ้าวไอ้นี่ กูถามมึงดีๆนะ เออ..พี่ชื่อเรนนะครับ นี่ไอ้เก็นจิ (คนที่นั่งตรงข้ามกับเรา) ส่วนไอ้นั่นชื่อคิเรย์ (คนที่ฉันบอกก่อนหน้านี้ที่นั่งหันหลังให้ฉัน) หรือเรียกมันเรย์เฉยๆก็ได้ ว่าแต่น้องคนสวยชื่ออะไรหรอครับ” เฮียเรนถามฉันขึ้นพร้อมกับแนะนำแต่ละคน “ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หนูชื่อดอลลี่ ส่วนนี่ฟีเลียเพื่อนหนูเองค่ะ” ฉันเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มอย่างเป็นมารยาท “สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” ฟีเลียมันก็ยิ้มหวานทักทายไป “ชื่อคุ้นๆนะ ว่าแต่น้องดอลลี่เป็นคนแถวไหนคะหน้าไม่คุ้นเลย” เฮียเรนยิ้มถามฉันพร้อมกับทำหน้าสงสัย “เป็นคนรัสเซียค่ะพึ่งมาถึงไทยเมื่อวานนี้เอง” ฉันก็เอ่ยตอบไปตามความจริง “มาจากประเทศเดียวกับมึงหนิไอ้ดอลล่าร์หรือว่า…” เฮียเรนทำหน้าตกใจแล้วมองหน้าฉันกับเฮีย “เอ้อ นี่ดอลลี่น้องสาวกูเอง” เฮียดอลล่าร์เอ่ยขึ้น “เหี้ย! ทำไมมึงไม่เคยบอกพวกกูวะว่ามีน้องสาวสวยขนาดนี้” เฮียเรนพูดพร้อมทำหน้าตกใจ ก่อนจะจ้องมองหน้าฉันอยู่อย่างนั้น “เสือก!” เป็นคำตอบของเฮียดอลล่าร์อีกเช่นเคย “ไอ้ห่านี่…ว่าแต่น้องดอลลี่มีแฟนหรือยังคะ” เฮียเรนหันไปด่าอิเฮีย ก่อนจะหันมาหาฉันแล้วเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียงหวาน “ยังค่ะ โสดมากกกก” ฉันตอบลากเสียงยาวพร้อมทำหน้าอ่อยไปหนึ่งที “หึ!” ฉันได้ยินเสียงคนได้ข้างที่เหมือนแสดงท่าทีดูถูกฉันออกมา ถึงเขาจะทำออกมาเบาๆแต่ว่าฉันได้ยิน ฉันเหลือบมองเขาเล็กน้อย เขาก็จ้องฉันกลับพร้อมกับแสดงสีหน้าไม่ชอบฉันออกมาอย่างไม่ปิดบัง แต่แล้วไงใครแคร์ แล้วฉันก็ทำเป็นไม่สนใจเขา ก่อนที่เฮียเรนจะเอ่ยถามฉันขึ้นอีกครั้ง “งั้นพี่จีบได้ไหมคะ” “ไม่ได้!!” นี่เป็นเสียงของอิเฮียดอลล่าร์ที่เอ่ยขึ้นอย่างเสียงเรียบ แต่ทว่าฉันก็ไม่สนอีกเช่นเคย พร้อมหันไปตอบเฮียเรนเสียงหวานทันที “ได้ค่ะ” “มึงจะหวงน้องทำไมวะ” เป็นเฮียเก็นจิที่เอ่ยขึ้น “กูไม่ได้หวงมันแต่กูเป็นห่วงพวกมึง” อิเฮียมันตอบออกมาไป ก่อนที่พวกเพื่อนเฮียจะทำหน้างุนงงออกมา “มึงจะมาเป็นห่วงพวกกูทำไมวะ พูดอย่างกับน้องมันเป็นโรคร้ายแรง หรือว่าน้องดอลลี่เป็น…” เฮียเรนพูดพร้อมทำหน้าตกใจแบบกวนๆ “นั่นปากคนหรือปากหมาคะ” ฉันตอบกลับพร้อมกับส่งยิ้มให้ “เหี้ย!! ปากร้ายทั้งพี่ทั้งน้องเลยว่ะ” เฮียเรนพึมพำออกมาเบาๆ “ปล่อยได้แล้วเฮีย อึดอัด” ฉันเอ่ยบอกอิเฮียก่อนจะลุกออกจากตักแล้วนั่งลงบนโซฟาด้านข้างฟีเลียแทน “แล้วน้องฟีเลียล่ะคะ มีใครหรือยัง” เฮียเก็นจิหันไปเอ่ยถามฟีเลียที่นั่งเงียบอยู่ด้านข้าง “เอ่อ…คือ….” ฟีเลียหันมามองเฮียดอลล่าร์เล็กน้อย ก่อนที่มันจะตอบออกไป “ไม่มีค่ะ” “งั้น…” ไม่ทันที่เฮียเก็นจิจะเอ่ยก็โดนเฮียดอลล่าร์พูดตัดขึ้นซะก่อน “ไม่ได้!” “อะไรของมึงวะไอ้ดอลล่าร์ น้องก็ไม่ได้เพื่อนน้องมึงก็ยังหวงอีกหรอวะ” เฮียเรนพูดขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “ไม่ได้ก็คือไม่ได้” ดอลล่าร์ตอบเสียงเรียบ “เอ้อไม่จีบก็ได้วะ เซ็ง! เอาเด็กกูก็ได้วะ” เฮียเก็นจิบ่นพึมพำออกมาก่อนจะหันไปนัวเนียกับสาวสวยที่ทางร้านจัดมาให้ต่อ หลังจากนั้นพวกเราก็ทำความรู้จักกับพวกเพื่อนเฮียและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ฉันก็รู้สึกว่ามีใครบางคนมองฉันอยู่ตลอดเวลา พอฉันหันไปมองก็เป็นอย่างที่ฉันคิดมันคือคนที่ชื่อคิเรย์ ที่ตอนนี้มันกำลังเอามือบีบหน้าอกและไซร้ซอกคอสาวที่นั่งอยู่บนตักมันแต่สายตามันกลับจ้องมองมาที่ฉันตลอดเวลา ฉันรู้สึกไม่ชอบขี้หน้ามันตั้งแต่เจอครั้งแรกล่ะ และมันยังมาแสดงสีหน้าแบบนั้นใส่ฉันอีกทำให้ฉันยิ่งไม่ชอบมันเข้าไปใหญ่ เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ตอนนี้ฟีเลียมันก็เริ่มเมาได้ที่เเล้วลุกขึ้นเต้นอยู่ที่โต๊ะเบาๆพร้อมกับยกแก้วเหล้าดื่มไปด้วย ส่วนฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิมและยังคงรู้สึกอึดอัดและรำคาญสายตาของอิตาบ้านั้น…ไม่รู้จะมองอะไรนักหนา “เฮียดอลลี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันเอ่ยบอกเฮียไปแค่นั้นก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นทันที จากนั้นฉันก็เดินมาเข้าห้องน้ำพอทำธุระเสร็จฉันก็กำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่… หมับ! “อื้อ อื้อ อื้อ” อยู่ๆก็มีคนมากระชากตัวฉันจากด้านหลังแล้วลากกลับเข้ามาในห้องเหมือนเดิมพร้อมเอามือมาปิดปากฉันไว้ ผลัก! หลังจากที่มันลากฉันเข้ามาในห้องน้ำมันก็ผลักฉันชิดกำแพงอย่างแรงทันที “โอ้ยย!! ไอ้เหี้ยกูเจ็บนะเว้ย” ฉันเอ่ยด่าออกไปด้วยความหงุดหงิดปนเจ็บเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่จับฉันมาอย่างเอาเรื่อง และแน่นอนว่ามันเป็นใครไปไม่ได้…มันก็คือคนที่ชื่อคิเรย์เพื่อนของอิเฮียยังไงล่ะ “หึ! ปากดี” อยู่ๆมันก็พูดขึ้น อะไรของมันวะ “อะไรของมึง เป็นบ้าอะไร แล้วจับกูมาทำไม” ฉันเอ่ยถามมันออกไปด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “กูอายุเยอะกว่ามึง เรียกให้มันดีๆหน่อย” “เรื่องของกู” ฉันตอบออกไปอย่างไม่เกรงกลัว “แรดนักนะมึง ชอบอ่อยคนอื่นไปทั่ว” อะไรของมันอีก อยู่ๆก็มาว่าฉันแรด นี่มันหาเรื่องกันชัดๆ “แล้วมึงเสือกไรด้วย กูจะแรดกับใครมันก็เรื่องของกู กูไม่ได้ไปแรดบนหัวพ่อง!มึงสักหน่อย” ฉันด่ามันออกไปอย่างหงุดหงิด อีกอย่างฉันก็ไม่กลัวหรอกนะ และขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าฉันน่ะปากหมาอยู่แล้ว “ปากร้ายนักนะมึง ดูสิว่าถ้าโดนของกูเข้าไปแล้วจะเป็นยังไง” มันพูดด้วยใบหน้าที่ราบเรียบ คงโมโหที่โดนฉันด่าไปสินะ “มึงจะทำอะไร คิดว่ากูจะกลัวคนอย่างมึงงั้นหรอ เหอะ!” “ดี! คนแรดๆแบบมึงต้องเจอกับคนอย่างกู!!” มันพูดจบมันก็คว้าต้นคอฉันมากระแทกจูบปากทันที “อื้อ”ฉันพยายามหันหน้าหนีและใช้มือผลักมันออกไป แต่ทว่ามันกลับไม่เป็นผล แรงฉันไม่อาจสู้แรงของมันได้เลย “อื้อออ” ตอนนี้มันดันลิ้นเข้ามาสำรวจในโพรงปากของฉันจนทั่วโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ ฉันรู้สึกถึงรสชาติขมๆของเหล้าเล็กน้อยจากปากของมัน ก่อนที่มันก็ผละปากออก “รสชาติไม่เลว” มันเอ่ยพร้อมเลียริมฝีปากล่างตัวเองอย่างพอใจ “ไอ้เหี้ยยยย!” ฉันด่ามันออกไปเสียงดังอย่างโมโห ก่อนที่ฉันจะใช้ปลายส้นสูงเหยียบไปที่เท้าของมันเเรงๆเน้นๆหนึ่งที มันปล่อยมือจากฉันแล้วไปจับที่เท้าของตัวเอง ปึก! ตุ๊บ! “โอ้ยยยย อีเหี้ยยย! อึก!” มันร้องเจ็บออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้ และในขณะที่มันเผลอฉันเลยผลักมันล้มลงแล้วใช้เท้าเตะเข้าที่เป้าของมันอย่างจัง “หึ สมน้ำหน้า” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างพอใจ จากนั้นฉันก็เดินออกจากห้องน้ำกลับไปที่โต๊ะทันที “ทำไมไปเข้าห้องน้ำนาน” เฮียถามฉันขึ้นทันทีที่ฉันเดินมาถึงโต๊ะ “ไม่มีอะไรหรอกเฮีย ว่าแต่อีฟีเลียล่ะ”ฉันตอบปัดๆไป ก่อนจะถามเฮียกลับเมื่อฉันไม่เห็นอิเพื่อนตัวดีของฉัน ต้องไปแรดที่ไหนอีกแน่ๆ “ไม่รู้” อิเฮียมันตอบมาแค่นั้น ก่อนที่มันจะหันไปหยิบแก้วเหล้ายกขึ้นดื่มอย่างสบายใจ “อีเฮีย!” ฉันด่ามันไปทีนึงอย่างหงุดหงิด แต่อิเฮียมันก็ไม่สนใจ ฉันเลยเลิกสนใจมันแล้วมองหาอิฟีเลีย “อิเพื่อนเวร เมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกที” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างปลงๆเมื่อเหลือบไปเห็นมันอยู่กับผู้ชายคนนึงพร้อมกับเต้นร่อนเอวอย่างไม่สนใจใคร “งั้นดอลลี่พาเพื่อนกับบ้านก่อนนะคะ มันเมามากแล้ว” ฉันหันไปบอกอิเฮียและเพื่อนๆของเฮียขึ้น “อืม เดี๋ยวกูเรียกไอ้พลมารับ” เฮียดอลล่าร์เอ่ยบอก จากนั้นฉันก็เดินลงไปลากฟีเลียมันกลับบ้านโดยที่มันนั้นก็โวยวายไม่ยอมกลับเหมือนทุกครั้ง แต่ดีที่ครั้งนี้มีพลคนสนิทของเฮียช่วยเลยช่วยลดแรงฉันไปเยอะเลยทีเดียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more