ดั่งแสงเทียน

เทียนษา “วันนี้มีประชุมตอนบ่ายโมงตรงเรื่องร่วมหุ้นกับบริษัทไทยไม้ แล้วมีพบลูกค้าที่โรงแรมซีคลาสตอนหนึ่งทุ่มนะคะ” ฉันบอกบอสตัวเองออกไปหลังจากเขาเดินออกมาจากลิฟท์ตรงเวลาที่เขามักจะมาทำงานปกติ “เย็นนี้เธอไปกับฉัน แล้วก็เตรียมของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ติดมือไปให้เขาด้วย” บอสของฉันพูดไปด้วยเดินไปด้วย “ค่ะ” ฉันรับคำก่อนจะเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองแล้วจัดการโทรสั่งของติดไม้ติดมือเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นมารยาทและผูกสัมพันธ์กันไว้ ก่อนจะเดินไปชงกาแฟให้บอสอย่างที่ทำประจำทุกวัน โรงแรมซีคลาส ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งตามที่ลูกค้านัดไว้เพื่อร่วมรับประทานอาหารสร้างสัมพันธ์ทางธุรกิจ “เดี๋ยวค่ะ” ฉันเรียกบอสไว้หลังจากเดินออกจากลิฟท์ ก่อนจะขยับไปยืนตรงหน้าเขา แล้วจัดเนคไทที่มันไม่เป็นระเบียบให้บอส “มาพบลูกค้าแบบนี้ ต้องเนียบนิดหนึ่งนะคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นไปพูดกับบอสด้วยรอยยิ้มก่อนจะขยับออกมาให้บอสเดินนำไปก่อน “ขอบใจ” คุณปกป้องเจ้านายของฉันพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินนำฉันไป ซึ่งฉันก็เดิมตามหลังเขาไปไม่ห่าง “สวัสดีครับคุณคมสัน” คุณปกป้องทักทายลูกค้าที่มีอายุมากกว่าหลังจากเดินไปถึง “สวัสดีครับคุณปกป้อง ยินดีที่มาร่วมมือค่ำกับผมนะครับ” ลูกค้าลุกขึ้นทักทายตอบ ฉันจึงส่งของไปให้คุณปกป้อง “นี่เป็นของฝากเล็ก ๆ น้อยครับ” “แหม ไม่น่าต้องลำบากเลยนะครับ เชิญนั่งดีกว่าครับ” หลังจากทักทายกันเสร็จ ก็เป็นขั้นตอนการร่วมมื้ออาหารและถามไถ่ชีวิตกันและกันพอเป็นมารยาทและพิธี “ว่าแต่ เลขาคุณนี่เก่งจริง ๆ เลยนะครับ รู้ใจผมจริง ๆ” แล้วคุณคมสันก็พูดขึ้นอย่างพอใจคงเป็นเพราะของฝากที่นำติดมือมาด้วยนั่นแหละที่ทำให้หน้าบานได้ขนาดนี้ “.....” คุณปกป้องไม่ได้ตอบอะไร นอกจากส่งยิ้มกลับไปบาง ๆ เป็นมารยาทก็เท่านั้น “ว่าแต่ คุณหาเลขาแบบนี้ได้ที่ไหนกันครับ ผมอยากได้แบบนี้บ้างจริง ๆ” แล้วเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่ลืมส่งสายตาบางอย่างมาให้ทางฉัน ซึ่งก็มองออกได้ทันทีว่าเขาต้องการสื่ออะไร “พูดแบบนี้เลขาคุณคงน้อยใจแย่” คุณปกป้องพูดขึ้น เพราะเลขาเขาก็มาด้วย “ไม่หรอกครับ ก็เลขาผมไม่เก่งเท่าเลขาคุณนี่ครับ ดูแค่ของฝากที่พวกคุณเอามาวันนี้สิ เลขาผมหาได้ที่ไหนกัน” เขายังคงพูดต่อไม่สนใจอะไร ส่วนเลขาเขาก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่งไม่ได้พูดหรือตอบโต้อะไร “ดิฉันไม่ได้เก่งอะไรหรอกค่ะ ของที่หามาได้ก็เพราะคุณปกป้องบอกว่าต้องหาที่ไหน ไม่งั้นฉันก็คงไม่มีความสามารถเหมือนกัน” ฉันพูดออกไปด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะหามันมาเองก็ตาม แต่ฉันก็อยากจะจบประเด็นนี้สักที “นอกจากจะสวยแล้ว ยังถ่อมตัวอีกนะครับ ใคร ๆ เขาก็พูดกันทั้งวงการ ว่าเลขาคุณปกป้องทั้งสวยและมากความสามารถ” “ผมว่าเราทานอาหารกันดีกว่านะครับ คงเย็นหมดแล้ว” คุณปกป้องพูดขึ้นหลังจากเขาไม่ยอมจบเรื่องพวกนี้ง่าย ๆ “หึหึ ครับ ๆ เชิญครับ” ก็ยังดีที่ยังพอเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการสื่อออกไปได้ ไม่งั้นคงทำงานด้วยกันยาก เทียน เทียนษา สาวต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในเมืองหลวง ก่อนจะได้รับเข้าทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของรองประธานบริษัทเฟอร์นิเจอร์ตั้งแต่เรียนจบใหม่ ๆ เธอมากความสามารถแทบจะทุกด้านจนเป็นที่หมายปองของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ นิสัยส่วนตัว แข็งนอก อ่อนใน ทางบ้านทำอาชีพไร่ผลไม้เกือบร้อยไร่ แต่เธอชอบทำงานในที่ร่ม เลยลงเรียนบริหารก่อนจะเลือกทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ แต่พ่อแม่ก็ไม่ห้ามเพราะทางบ้านมีคนคอยช่วยเหลืออยู่แล้ว และเธอก็ทำทุกอย่างด้วยความสามารถของตัวเองไม่พึ่งพาครอบครัว