3 ไม่พร้อม

1339 Words

ตับ! ตับ! "อาาา!~" เสียงทุ้มต่ำของคนตัวสูงครางร้องออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าก่อนที่จะกระตุกอยู่สองสามครั้งปล่อยน้ำสีขาวอัดฉีดเข้าไปด้านในร่องสาวสีชมพูที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการร่วมรักที่นับไม่ถ้วนจากแฟนหนุ่มของตัวเองโดยตัววิเวียนก็ได้ปลดปล่อยความต้องการออกมาเช่นกัน "แฮ่ก!" ปากเล็กนอนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความหมดแรงไปกับการร่วมรักครั้งล่าสุด "จะทำอะไร" ดวงตาเฉี่ยวหันมองหน้าถามแฟนตัวเองขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มลุกเข้ามาจับขาเรียวเธอจะแยกออก "ต่อไง" "พอแล้ว!" "กูยังไม่อิ่มเลย" "มึงหยุดเลยนะเอเดน เป็นไอ้บ้าพลังม้าหรือไง กูเหนื่อยแล้ว พอ" "มึงแค่นอนเฉยๆ" "กูนอนรับแรงกระแทกจากมึงก็เหนื่อย พอเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปทำงานไม่ได้" "..." เอเดนก็นิ่ง "พอเถอะ กูจะขาถ่างเอาจริงๆแล้วเอเดน ของมึงมันก็ไม่ได้เล็ก" "เออก็ได้ เอาแค่ไม่ถึงสิบรอบทำบ่น" "มึงมันบ้าพลังไง" "ก็อยากเยx คนมันเงี่xx" "เอเดน! มึงนี่ชอบพูดจา" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็ไม่สนใจเอื้อมมือไปหยิบกางเกงตัวเองขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะหยิบกล่องทิชชู่โยนไปยังหว่างขาเรียวของแฟนตัวเองที่มีน้ำสีขาวขุ่นของเขาติดอยู่ "รีบเช็ดดิ เห็นแล้วอยากซ้ำ" พูดจบ มือหนาก็หยิบซองบุหรี่เดินออกไปจากห้องนอนหรูโดยมีสีหน้าหัวเสียปนหมั่นไส้ของวิเวียนที่มองตามแผ่นหลังหนาไป "มึงนี่มัน...ทั้งโรคจิตและป่าเถื่อนเลย!" ปากเล็กบ่นออกมาก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำเชื้อที่เลอะอยู่บริเวณร่องสาวและหว่างขาของตัวเอง "ถุงยางก็ไม่อยากจะใส่ ไอ้ผัว...!" วิเวียนยังคงนั่งบ่นอยู่อย่างนั้นซึ่งในการปล่อยในของเอเดนสำหรับเธอมันก็ไม่ได้อะไรสักเท่าไหร่เพราะเธอกินยาคุมเป็นประจำอยู่แล้วตั้งแต่มีอะไรกับแฟนหนุ่ม "แสบเหมือนกันนะเนี่ย" ริมฝีปากบางยังคงนั่งพึมพำออกมากับตัวเองขณะที่ก้มลงพยายามมองตรงนั้นของตัวเองที่ก็คงบอบช้ำอยู่ไม่น้อยจากการร่วมรักที่แสนดิบเถื่อนของคนตัวสูง เวลามีอะไรกันคนตัวเล็กก็มักรู้สึกแสบอยู่เกือบทุกครั้งเวลาเข้าห้องน้ำทำธุระ ด้วยขนาดกับความบ้าพลังของเอเดนทำให้วิเวียนต้องทำใจกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่าในบ่อยครั้งเธอเองก็ชื่นชอบในรสชาติรักที่แสนถึงใจของแฟนตัวเองอยู่ไม่น้อยแม้ว่ามันจะจุกบ้างแสบตรงนั้นบ้างแต่มันก็... "ครับ" เสียงทุ้มของเอเดนดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่นั่งเช็ดน้ำเชื้อสีขาวขุ่นอยู่ได้สติรีบเช็ดทำความสะอาดทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่อีกคนจะเข้ามาก่อกวน "ให้ผมไปพรุ่งนี้เหรอ" "ผมก็ไปได้อยู่ครับแม่" ทันทีที่รู้ว่าร่างสูงกำลังคุยอยู่กับใคร วิเวียนก็ชะงักไปเล็กน้อย "งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้" "ครับ รู้แล้ว" "ครับ" แล้วมือหนาก็กดวางสายไปก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าของใบหน้าสวยที่นั่งนิ่งอยู่ "พรุ่งนี้กูจะไปบ้าน ไปไหม" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามแฟนสาวตัวเองขึ้นซึ่งทางบ้านเขาก็รับรู้เรื่องของวิเวียนกับเขาเป็นอย่างดีเพราะเขาไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว แล้วก็เคยพาวิเวียนไปบ้านตัวเองอยู่บ่อยครั้ง "..." คนตัวเล็กก็นิ่ง "วิ" "ห...หะ" หญิงสาวหันไปขานตอบรับร่างสูง "พรุ่งนี้แม่โทรให้กูไปหาที่บ้าน มึงจะไปด้วยไหม" "อ่อ...กูทำงานนะ มึงลืมหรือไง" "ไปหลังมึงเลิกงานก็ได้" "กูเลิกก็ห้าโมงเย็นแล้วไหมเอเดน มึงไปเถอะ" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่งล้มตัวลงไปนั่งลงบนเตียงจ้องมองแฟนสาว "ทำไมมึงต้องไปทำงานด้วย" ปากหนาถาม "อ้าว กูก็ต้องทำงานหาเงิน..." "กูเลี้ยงมึงได้วิ เมียคนเดียว" "เอเดน หยุดพูดเลยนะ" ตาเฉี่ยวมองหน้าพูดกลับใส่คนตัวสูงสีหน้าดุ เพราะรู้ว่าแฟนหนุ่มต้องการจะสื่อถึงอะไร "ทำไมมึงต้องไปลำบากด้วยทั้งที่กูก็รวย" "มึงรวยไม่ได้แปลว่ากูรวย เราคนละคนกัน" "มึงจะไปลำบากทำไมวะ" เอเดนยังคงถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจกับหญิงสาวที่นั่งมองหน้าเขาอยู่ เธอมักจะเป็นแบบนี้อยู่ตลอด ไม่เคยที่จะเอาอะไรจากเขาเลยทั้งๆที่เขาพร้อมที่จะให้ทุกอย่าง "กูไม่อยากเบียดเบียนมึง หยุดพูดอะไรแบบนี้เลยนะ เคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบ" "อืม" สุดท้ายร่างสูงก็ได้แต่พยักหน้าตอบกลับอย่างทำอะไรไม่ได้กับเจ้าของใบหน้าสวยตรงหน้าที่ยอมทนออกไปลำบากโดยไม่ยอมใช้เงินจากเขา สิ่งเดียวที่วิเวียนยอมก็คือ ยอมออกจากหอเก่าเพื่อมาอยู่คอนโดเดียวกับเขาหลังจากที่วิเวียนเริ่มมั่นใจในตัวเอเดนมากขึ้นในตอนนั้น "แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง" ริมฝีปากแดงเอ่ยถามแฟนตัวเองขึ้น "ไม่คิด กูเพิ่งจะเรียนจบ อยากพัก" "ตอนเรียนมึงก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรเลยเอเดน ความรู้ที่มีเนี่ย มึงมีจริงไหม" "..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของหญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องหรู "กวนประสาทดีจริงๆ แล้วจะมีความรับผิดชอบเมื่อไหร่..." วันต่อมา... @บ้านเอเดน ตึก ตึก เสียงสองเท้าหนาเดินตรงเข้าไปในบ้านหลังของตัวเองที่มีเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดมากมายยืนก้มหัวให้เขาอยู่ "แม่อยู่ไหน" เอเดนเดินเข้าไปเอ่ยถามเมธาลูกน้องคนสนิทของพ่อตัวเองขึ้น "อยู่ที่ห้องทำงานคุณท่านครับ" "ทำอะไรกัน" "..." เมธาก็ส่ายหน้าตอบกลับอย่างไม่นึกรู้ทำให้คนตัวสูงเดินผ่านลูกน้องคนสนิทของพ่อเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงานที่ใหญ่ที่สุดของบ้าน แอดดด มือแกร่งเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทีปกติขณะที่พ่อแม่ของเขานั้นกำลังนั่งคุยกันอยู่ "ทำไมไม่เคาะประตู" เสียงทุ้มต่ำของอลันพ่อของเอเดนเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม แน่นอนว่าเขาคือหนึ่งในตะกูลมาเฟียทรงอิทธิพลอยู่ไม่น้อยในประเทศ "แม่เรียกผมมามีอะไร" เอเดนหันไปมองหน้าถามดาวิกา ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่สีหน้าไม่นึกสนใจคำถามของพ่อตัวเอง "อย่ามาทำตัวแบบนี้กับฉัน เอเดน" มาเฟียทรงอิทธิพลใช้สายตาคมมองหน้าเอ่ยบอกลูกชายเสียงนิ่ง "คุณ ใจเย็นก่อนนะคะ..." ว่าแล้วดาวิกาก็รีบหันไปพูดคุยกับชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ "...สบายดีไหมลูก" "ครับ ตกลงแม่มีอะไร" เอเดนมองหน้าถามคนเป็นแม่อย่างไม่คิดอ้อมค้อม "เอเดน ลูกเรียนจบแล้วใช่ไหม" "อืม" คนตัวสูงก็ขานตอบกลับในลำคอ "ถ้าอย่างนั้น..." "ผมยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น ถ้าจะเรียกมาเพื่อคุยเรื่องนี้ ผมไม่อยากคุย" ทันทีที่ริมฝีปากหนาพูดจบ สองเท้าก็ทำท่าจะเดินออกไป "แล้วจะทำตัวเสเพลแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่แกจะพร้อมเป็นคนมีความรับผิดชอบสักที" อลันมองหน้าถามลูกชายเพียงคนเดียวเสียงเข้มนิ่ง ซึ่งเอเดนก็นิ่งมองหน้าตอบกลับคนเป็นพ่อ "เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น" พูดจบ คนตัวสูงก็สาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานหรูของพ่อตัวเองทันทีอย่างไม่คิดสนใจอะไรแม้แต่เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยตามหลังออกมา "ไอ้...!" "ใจเย็นก่อนนะคะ เดี๋ยวดาไปคุยกับลูกให้ค่ะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more