"ไม่เจอกันนาน มึงดูสุขุมขึ้นนะ" เสียงไอ้อาร์ตันเอ่ยทักทายผมขึ้นด้วยท่าทียิ้มกวนประสาทอย่างที่มันมักจะชอบทำใส่ผมอยู่เป็นประจำ ซึ่งไอ้อาร์ตันมันก็คือเด็กกำพร้าที่พ่อผมเก็บมาเลี้ยงไว้ตั้งแต่มันยังเป็นทารกอยู่โดยตอนนั้นยังไม่มีผม แต่พอพ่อเอามันมาเลี้ยงได้ไม่นานแม่ก็ตั้งท้องผมขึ้นทำให้เราสองคนมีอายุที่ห่างกันเพียงแค่ปีเศษๆเท่านั้น ส่วนเรื่องการแย่งชิงตำแหน่งมาเฟียที่พูดเล่นกันก่อนหน้าก็เป็นเพียงการหยอกล้อของเราสองคนไม่ได้มีอะไรจริงจังเพราะไอ้อาร์ตันเองมันก็ไม่ได้ที่ได้รับตำแหน่งมาเฟียอะไรอยู่แล้ว มันเป็นพวกชอบอยู่เงียบๆไม่ยุ่งวุ่นวายกับใครแต่ถ้าผมไม่เข้ารับตำแหน่งต่อพ่อจริงๆคนที่จะต้องรับช่วงต่อ...ก็มันนี่แหละ พ่อผมเองก็รักมันเหมือนลูกแท้ๆคนนึงซึ่งผมเองก็รักมันเหมือนพี่ชายคนนึงเช่นกันแม้ว่าจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเพราะมันไปเรียนต่อที่ต่างประเทศไม่ได้อยู่ที่ไทย
"หึ อึดอัดฉิบ" ผมตอบกลับไอ้อาร์ตัน
