เล่ห์เสน่หาพญามาร

ตอนที่ 11

ตอนที่ 11

ผ่านพ้นกิจกรรมแห่งความสัมพันธ์อันแสนเร่าร้อน สองร่างนอนกอดอย่างแนบชิดกันบนเตียงใหญ่ ลมหายใจสองร่างยังคงหอบแรง มือใหญ่ลูบไล้ทั่วลำตัวเนียนนุ่มและยังมีริมฝีปากหนาอุ่นร้อนที่ขบเม้มผิวเนื้อขาวเนียนเป็นระยะ เป็นขนิษฐาที่ตั้งสติได้ก่อน สองมือเรียวดันร่างแกร่งให้ห่าง

“มีอะไรหรือแม่ตัวประกอบ” โมกข์ถามอย่างสงสัย ตอนแรกเขาก็ไม่อยากปล่อยมือจากร่างบอบบาง แต่เมื่อเห็นท่าทีลุกลี้ลุกลนก็จำยอมปล่อยขนิษฐาลงจากเตียง

ใบหน้าคมเปื้อนยิ้ม เมื่อเห็นหญิงสาวพยายามดึงรั้งผ้านวมผืนโตมาปกปิดเรือนกายจากสายตาเขา ชายหนุ่มเลยดึงมันกลับมาพร้อมกับร่างเล็กถลากลับมานอนเก้กังอยู่บนลำตัวใหญ่ โดยมีแขนแข็งแกร่งโอบกอดและบังคับให้เธอยินยอมอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“ว่าไงแม่ตัวประกอบ มีอะไร แล้วเธอจะไปไหน”

ขนิษฐากัดริมฝีปาก สองมือพยายามแกะเอามือใหญ่ออกจากผ้าและตัวเธอ สายตาจ้องมองโมกข์อย่างไม่ชอบใจ พอจะเอ่ยปากพูดเขาก็ประทับริมฝีปากลงมาบนเรียวปากนุ่ม บดเบียดบดคลึงจนเธอแทบหายใจหายคอไม่ทัน มือใหญ่วนเวียนกึ่งกลางลำตัวบอบบางและอ่อนไหว

“ว่าไงแม่ตัวประกอบ ถ้าเธอตอบคำถามฉันไม่ดีนะ”

ชายหนุ่มพลิกตัวจนเรือนกายบอบบางตกอยู่ใต้ร่าง และเผอิญสายตามองผ่านไปได้เห็นรอยเลือดสีแดงจางๆ หยดอยู่ ทำให้เขาถึงกับยิ้มกว้าง ตาเป็นประกายวาวระยับ ใบหน้าขาวสวยเห่อแดงขึ้น จนตอนนี้มันได้กลายเป็นสีแดงสดเหมือนผลทับทิมไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเช่นนั้นความปรารถนาในกายสาวก็เอ่อล้นกายใหญ่ขึ้นมาอีกครั้ง

แขนใหญ่รัดร่างบอบบางจนแนบชิดทั่วสรรพางค์ ปลายนิ้วยาวใหญ่ไกล่เกลี่ยพวงแก้มนุ่ม ริมฝีปากหนาประทับบนลำคอระหง มือใหญ่กอบกุมปทุมถันอวบอิ่ม ไม่พอแค่นั้นปลายนิ้วยาวอุ่นร้อนขยับไปมา “ว่าไงแม่ตัวประกอบ เธอจะไปไหน”

“กะ...กลับบ้านซิ คุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่กับคุณหรือไง”

“ใช่”

ขนิษฐาอ้าปากค้างและส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ดวงตากลมโตจ้องมองชายหนุ่มอย่างตัดพ้อต่อว่าปะปนกับความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา ริมฝีปากอวบอิ่มบวมช้ำกำลังจะต่อว่า แต่กลับเป็นการเปิดโอกาสให้กับโมกข์ส่งริมฝีปากหนาร้อนมาประกบ ปลายลิ้นสากร้อนซอกซอนแตะแต้มไปทั่วปากนุ่ม เกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นเล็กที่พยายามขับไล่สิ่งบุกรุก

ใบหน้าขาวสวยพยายามเบือนหน้าหนี สองมือผลักดันกายแกร่งออกห่าง แต่กลับถูกโมกข์จับตรึงไว้เหนือศีรษะ อีกมือก็จับปลายคางมน ริมฝีปากหนาร้อนกดประทับจุมพิตดูดกลืนซอกซอนหาความหวานจากโพรงปากนุ่มอย่างฉ่ำใจ เมื่อเห็นขนิษฐาไม่ต่อต้านมือใหญ่ละจากปลายคางมนไปฟอนเฟ้นทรวงอกสล้างเต่งตึง

“เธอยังต้องอยู่กับฉันไปอีกนานแม่ตัวประกอบ” ปากหนาเคลื่อนไหวไปทั่วไปใบหน้าและลำคอระหง ก่อนจะหยุดพักที่สองปทุมถันงามเด่น สองมือลูบไล้ไปทั่วเรือนกายที่สั่นระริกแล้วก็ยิ้มกว้าง กายแกร่งแทรกระหว่างขาเรียวยาว มือใหญ่แตะต้องฟอนเฟ้นเกสรกุหลาบและเส้นทางสวาทอบอุ่นที่พร้อมพรั่ง ชายหนุ่มกดร่างบอบบางให้กลืนกินกายแกร่งอย่างเชื่องช้า

“คุณโมกข์ ปะ...ปล่อยกวางนะคะ กวางไม่ไหวแล้ว” ขนิษฐาร้องบอก อึดอัดกับความคับแน่นที่เติมเต็มอยู่ในร่าง สองมือเรียวกดลงไปบนลำแขนแข็งแกร่ง ขบกัดริมฝีปากอวบอิ่มไว้ เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ เมื่อวานครึ่งวันและเกือบจะครึ่งคืนที่ชายหนุ่มนำพาเธอไปพานพบกันดินแดนอันสวยงาม แล้วยังจะเมื่อครู่อีก

มาถึงตอนนี้เธอถึงได้รู้ว่าทำไมคนมากมายนับไม่ถ้วนหลงใหลไปกับกามารมณ์ โดยไม่คิดหักห้ามใจ เพราะตอนที่รักกันมันคือความสุข แต่หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นมาค่อยตามแก้กันทีหลัง

“กวาง...กวางขอกลับบ้านก่อนนะคะ”

“ได้แม่ตัวประกอบ แม่กวางน้อยแสนหวาน ฉันจะให้เธอกลับไปบ้าน อ๊ะ...อ๊ะ...อย่าคิดว่าฉันจะให้เธอกลับไปเฉยๆ เธอต้องไปเก็บข้าวของมาอยู่กับฉัน”

“ไม่นะคุณโมกข์ คุณทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันไม่ใช่....” ขนิษฐาซบใบหน้ากับบ่ากว้าง คำพูดไม่ได้ออกจากปาก เพราะการเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาที่เตือนให้รู้ว่าเธอกำลังขัดใจเขาอยู่

“อย่างแรกนะแม่ตัวประกอบ จะใช่หรือไม่ใช่ยังไงฉันไม่รู้...รู้แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว และฉันก็มีความสุขมากตอนที่เธอกลืนกินฉันอยู่แบบนี้” สะโพกสอบขยับแผ่วเบา เป็นการตอกย้ำให้หญิงสาวได้มั่นใจอีกครั้ง มือใหญ่กอบกุมปทุมถันสล้าง ริมฝีปากหนาประทับบนปลายยอดถันสีชมพูเข้ม

“แล้วฉันก็อยากบอกเธออีกอย่างนะแม่ตัวประกอบ เธอต้องมาเป็นนางบำเรอฉัน และถ้าเธออยากกลับบ้านฉันก็จะให้เธอกลับ แต่ฉันจะไปด้วย”

โมกข์ไม่ยอมให้หญิงสาวเอื้อนเอ่ยสิ่งใดแล้ว สองมือใหญ่ดึงรั้งขาเรียวให้โอบรอบลำตัวแกร่ง และพูดชิดทรวงงาม บอกให้สองแขนเรียวโอบรอบลำคอแกร่ง ก่อนที่เขาจะยันกายขึ้นจากเตียงเดินไปห้องน้ำ โดยมีหญิงสาวเกาะลำตัวไปเหมือนกับลูกลิง ทุกย่างก้าวที่เดินกายแกร่งจมหายไปในเส้นทางรักมากขึ้นและสนิทแน่นเป็นหนึ่งกายเดียวกัน

เสียงร้องไม่ห่างหายไปจากสองกาย ห้องน้ำที่เย็นฉ่ำกลายเป็นห้องแห่งเพลิงพิศวาส ที่หล่อหลอมให้สองกายหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ก่อนที่โมกข์จะยอมปล่อยขนิษฐาออกจากห้องน้ำ ช่วยแต่งตัวพาหญิงสาวกลับไปเก็บข้าวของที่บ้าน เพื่อไปพักกับสถานที่ซึ่งจะกลายเป็นสวรรค์สำหรับเขา

สองมือเรียวกำไว้บนตักจนชื้น ไม่รู้ว่าแม่จะว่าอะไรหรือเปล่าที่เธอหายไปทั้งคืนแบบนี้ แล้วถ้าหากแม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรมา แม่ต้องฆ่าเธอแน่ ตั้งแต่แม่เลิกกับพ่อ แม่พานเกลียดผู้ชายไปหมดทุกคน และยังบอกเล่าถึงวีรกรรมไม่ดีของผู้ชายให้ฟังเสมอ

รถคันใหญ่วิ่งไปใกล้บ้านที่ได้อาศัยมาร่วมยี่สิบปี หัวใจของขนิษฐาก็เต้นไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าขาวสวยซีดเผือด เฝ้าแต่ภาวนาขออย่าให้แม่โกรธและเกลียด ไม่ว่าจะถูกแม่ทำโทษแบบไหนเธอก็พร้อมจะยอมรับมัน สองมือกำหมัดแน่นจนปลายเล็บแหลมคมทิ่มแทงไปในฝ่ามือ

รถจอดสนิทเหมือนกับว่าหัวใจขนิษฐาก็เกือบจะหยุดเต้น มือเรียวเย็นเฉียบยื่นไปเปิดประตูรถด้วยความสั่นเทา ริมฝีปากหนานุ่มขบเม้มเข้าหากัน

แม้จะพยายามบอกกับใจตัวเองว่าไม่ต้องกลัว แม่ไม่รู้หรอกถ้าเธอไม่บอก และถ้าแม่ถามว่าเธอหายไปไหนมาทั้งคืน เธอก็จะบอกว่าไปทำงาน แต่มันก็มีปัญหาอีกนั่นแหละ ไปทำงานแล้วไหนล่ะเงิน แล้วยังมีผู้ชายคนนี้ที่เดินมายืนเคียงข้างอีกล่ะ แล้วจะตอบแม่ไปยังไงดี คิ้วคมเข้มขมวดมุ่นเข้าหากันเป็นปมขนาดใหญ่

“นังกวาง เอ็งหายไปไหนมาวะ รู้ไหมข้ากดโทรศัพท์หาแกจนมือหงิกแล้วนะโว้ย” ขนิษฐาหันไปมองป้ากัญญาเพื่อนบ้าน หญิงนางนี้เป็นหนึ่งในคนไม่น้อยที่หาเงินได้ก็เอาไปเล่นไพ่จนหมด แต่ยังดีว่าป้ากัญญายังคิดทำการทำงานบ้าง ไม่เหมือนแม่ของเธอที่ไม่เคยทำงานเลย

“แต่ก็ช่างเถอะ ข้าว่าอย่ามายืนพูดกันอยู่ตรงนี้เลย เอ็งรีบไปประกันแม่เอ็งที่โรงพักดีกว่า ป่านนี้แม่เอ็งคงรอจนเหงือกแห้งเพราะอดน้ำ และก็เจริญพรให้เอ็งเป็นกระบุงโกยแล้วล่ะว่ะ”

“ป้าว่าอะไรนะ?”

“แม่เอ็งถูกตำรวจจับตั้งแต่เมื่อคืนแล้วล่ะ”

สิ้นคำบอกเล่าของป้ากัญญา ขนิษฐารีบวิ่งเข้าไปในบ้าน กวาดสายตามองหากระปุกออมสินที่แอบหยอดลูกเหรียญและนำไปหลบซ่อนไว้ เพื่อนำไปจ่ายค่าเช่าบ้านหรือค่าใช้จ่ายอื่นๆ เล็กๆ น้อยๆ น้ำตาอุ่นร้อนไหลอาบสองแก้ม เมื่อเห็นว่าเจ้าหมูน้อยตัวโตนอนเก้กังอยู่บนเตียงนอนเก่ามีรอยปะชุนตามขอบที่เธอไม่ได้มานอนเมื่อคืน

แม่นะแม่ ทำไมไม่ฟังกันบ้างเลย ไม่เล่นสักวันไม่ได้หรือไงพวกการพนันน่ะ