“ฉะ… ฉัน… ฉันคิดว่าฉันไม่สบายน่ะ ตอนนี้ฉันอยากกลับไปนอนพัก” พราวรุ้งให้คำตอบกลับไปเสียงแผ่วและตั้งท่าจะเดินหนีออกไปจากห้องประชุมอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันที่จะได้ทำแบบนั้น จ๊ะจ๋าที่คว้าแขนเธอเอาไว้ในตอนแรกก็ดึงมือของเธอเอาไว้อีกครั้งเสียก่อน
“แต่อาจารย์ของเรา เขาน่าจะให้พวกเราเช็กชื่อตั้งแต่ตอนแรกที่พวกเราเดินเข้าไปนั่งเลยนะ เพราะฉะนั้นก็อยู่เช็กชื่อก่อนสิ”
ได้ฟังแบบนั้นพราวรุ้งก็ยิ่งหน้าซีดเผือด
“นี่เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย เมื่อกี้ก็ยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่เหรอ” จ๊ะจ๋าถามอย่างไม่เข้าใจ โดยในนาทีเดียวกันนั้นพราวรุ้งก็ได้มองหน้าเพื่อนและมองเข้าไปยังพื้นที่จัดงานสัมมนาด้วยความลำบากใจ“หรือว่าเธอรู้จักกับวิทยากรพิเศษของงานนี้”
เพื่อนสาวตั้งคำถามเพิ่มเติมเมื่อเห็นว่าพราวรุ้งกำลังแสดงใบหน้าอึดอัดใจอย่างเห็นได้ชัด ไหนจะการเจ็บป่วยที่เพิ่งให้เหตุผลมาอีก ดูอย่างไรก็น่าจะเป็นแค่ข้ออ้างที่สร้างขึ้นมาเท่
