สัญญา(ลับ)สองหัวใจ

chapter 1

"ฮิ้ววววว เอ้าชนนนนนน"

ดาหวันในชุดทำงานชนแก้วกับเพื่อนร่วมงานในร้านนั่งชิวแห่งหนึ่ง เชฟใหญ่ ผู้ช่วยเชฟ และพนักงานคนอื่นมาร่วมฉลองตำแหน่งใหม่ให้กับดาหวัน ที่ได้เลื่อนเป็นรองของเชฟใหญ่แล้ว

"ยัยขี้เมาอย่าดื่มเยอะนะ"

เชฟใหญ่เอ่ยเตือนหญิงสาว ถึงจะรู้ว่าดาหวันไม่ใช่นักดื่มตัวยงแต่สภาพในตอนนี้แค่ดื่มไปสองแก้วก็พูดลิ้นพันกันมั่วไปหมดแล้ว

"เชฟใหญ่ มาชนแก้วเซ่!"

เขาถูกหญิงสาวลากเข้ามาใกล้ก่อนจะจับชนแก้วและดื่มจนหมด เชฟใหญ่มองดาหวันอย่างปวดหัว รายนี้แสบใช่เล่นทำอะไรก็สุดจนเขาค่อนข้างเป็นห่วงเวลาหญิงสาวไปไหนคนเดียว

"พี่ดาหวันมาแดนซ์กันเร็ว"

ดาหวันวิ่งเข้าไปกอดคอเพื่อนร่วมงานก่อนจะตะโกนออกมาเหมือนได้ระบายในสิ่งที่อยู่ใจ ภาพที่คนอื่นเห็นเธอมีความสุขมากจนใครต่างอิจฉา แต่ใครจะรู้ว่าเธอมีเรื่องที่คุยกับใครไม่ได้มากมายหลายเรื่อง แม้กระทั่งกับข้าวหอมเพื่อนที่สนิทมากเธอยังไม่กล้าคุยเยอะเลย

"โอ๊ย! ปวดฉี่อ่ะไปห้องน้ำก่อน"

ดาหวันโบกมือให้เพื่อนร่วมงานก่อนจะวางแก้วลงแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพียงลำพัง ก่อนจะถึงห้องน้ำเธอบังเอิญเดินไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า

"อ๊ะ!"

"เป็นอะไรมั้ยคนสวย"

ดาหวันเงยหน้ามองเขาก่อนจะกระพริบตาปริบๆมองชายตรงหน้าอย่างพิจารณา หล่ออ่ะ หล่อเวอร์....

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวจนเธอสะดุ้งผงะถอยหลังแทบจะล้ม

"ใจเย็น ตกใจอะไรขนาดนั้น"

"แล้วเอาหน้ามาใกล้ทำไมเล่า!"

ดาหวันโวยวายออกมาก่อนจะผลักชายหนุ่มออกไปให้ห่าง เขามองหญิงขี้เมาตรงหน้าก่อนจะส่ายหน้ายิ้มๆ

"คุณสวยนะแต่ขี้เมาไปหน่อย"

"ปากเสีย... นานๆจะได้สนุกทีให้ดื่มน้ำเปล่าเต้นกับเพื่อนๆไง"

ดาหวันมองชายหนุ่มก่อนจะมองหน้าเขาพร้อมกับทำนิ้วส่ายไปมา

"จุ๊ๆ ไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้า ไปละๆ"

หญิงสาวเดินเข้าห้องน้ำไปส่วนคนที่ยืนงงอยู่ข้างนอกถึงกับเค้นหัวเราะออกมาอย่างขำขัน เป็นคนพูดอะไรคนเดียวสารพัด อยู่ๆบอกไม่อยากคุยกับคนแปลกหน้า เอ้อ.. คนอย่างนี้ก็มี

"เฮ้ยวิลล์ มานานยังวะ"

"สักพักละ ร้านมึงนี่สาวสวยโคตรเยอะเลย ไว้มีโอกาสจะมาเที่ยวอีก"

"ไว้มาเดี๋ยวจองโต๊ะทำเลทองให้เลย มึงจะส่องสาวตรงมุมไหนตรงไหนได้ทุกที่ รับรองว่าเห็นทุกซอกทุกมุมแน่นอน"

เขายักไหล่ก่อนจะมองไปยังหญิงสาวคนเมื่อกี้ที่เดินเข้าห้องน้ำไป ผู้หญิงปกติเจอเขาต้องอยากคุยและอยากทำความรู้จักสิ นี่อะไรทำเหมือนรังเกียจมันน่านักเชียว

"ไปที่โต๊ะดีกว่า"

"โอเค"

เขาเดินกลับไปยังทางเดิม ส่วนดาหวันที่เข้าห้องน้ำเสร็จก็เดินออกมาแล้วตรงไปที่โต๊ะ จากนั้นเธอก็สนุกกับเพื่อนร่วมงานต่อก่อนจะถูกเชฟใหญ่ไล่ให้กลับบ้านเพราะมันดึกมากแล้ว

"ดาหวันกลับบ้านได้แล้ว ดึกละ"

"เชฟอ่ะ กำลังสนุกเลย"

ดาหวันหน้างอแต่ก็ยอมแพ้แต่โดยดี พรุ่งนี้ต้องทำงานแต่เช้ากลับบ้านคงดีที่สุดในเวลานี้

"ให้ไปส่งมั้ย"

"ไม่ต้อง กลับเองสบายมาก"

หญิงสาวเดินออกไปจากโต๊ะค่อยๆเดินลงไปชั้นล่างเพื่อออกไปหน้าประตูทางเข้า เมื่อมาถึงหน้าร้านเธอกวักมือเรียกแท็กซี่แต่ก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

"อย่าขึ้นแท็กซี่ครับคุณหนูมันอันตราย"

"เดี๋ยวผมสองคนไปส่งเองครับ"

ดาหวันเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าสองคนก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าสองคนนี้มันเป็นใคร ลูกน้องพ่อของเธอไงจะใครซะอีกละ เธอรู้มาตลอดว่าเขาส่งคนตามดูเธอ แต่เธอกับครอบครัวนั้นตัดขาดกันมานานแล้วไม่ควรจะมายุ่งเกี่ยวกันอีก

"กลับไปซะแล้วไม่ต้องมาที่นี่อีก"

"แต่ว่าท่านดำรงค์สั่งไว้ว่า..."

ดาหวันไม่รอฟังให้จบเธอวิ่งกลับเข้าไปในร้านเพื่อหนีลูกน้องของพ่อก่อนจะหลบอยู่ตรงมุมเสาภายในร้าน

"หาให้เจอ พาคุณหนูกลับบ้านให้ได้"

ดาหวันหลบอยู่ตรงมุมเสาอยู่นานพอสมควร พักหลังอาทิตย์ที่ผ่านมาลูกน้องของพ่อเริ่มเข้ามาแสดงตัวและพยายามที่จะพาเธอกลับบ้าน ซึ่งเวลาผ่านมาตั้งสิบกว่าปีไม่เคยคิดจะสนใจพาเธอกลับ แล้วก็โยนเศษเงินเข้าบัญชีให้เหมือนให้เงินขอทาน คนอย่างเธอมีศักดิ์ศรีพอดูแลตัวเองมาได้จนถึงขนาดนี้แล้ว ไม่มีทางที่จะกลับไปอยู่กับคนใจร้ายแบบนั้นอีกเด็ดขาด

"ทำอะไรนะ"

ดาหวันสะดุ้งตกใจร้อนลั่น วิลล์มองหญิงสาวเหมือนกำลังหลบอะไรอยู่ก็เลยเดินมาทักอยากจะแกล้งด้วยแหละ

"คนบ้าตกใจหมด"

ดาหวันตบหน้าอกตัวเองอย่างตกใจก่อนจะหันไปมองซ้ายมองขวาเพื่อมองหาลูกน้องของพ่อ ความซวยมากที่ทั้งสองคนเดินมาทางนี้พอดี เธอกระโดดกอดคอวิลล์แน่นก่อนจะโน้มใบหน้าเขามาใกล้ให้เหมือนกับกำลังจูบกันอยู่ ดาหวันเหลือบสายตามองไปยังชายสองคน พวกเขาวิ่งออกไปอีกฝั่งนั้นทำให้เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ

วิลล์เห็นว่าหญิงสาวกอดคอตัวเองแถมยังทำท่าทางเหมือนอยากจะจูบเขาอีก ก็เลยสนองความต้องการให้ด้วยการดึงหญิงสาวเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม

ดาหวันลืมตากว้างอย่างตกใจเพราะเกิดมายังไม่เคยจูบกับผู้ชายคนไหนมาก่อนในชีวิต เธอได้สติรีบผลักเขาออกก่อนจะใช้มือต่อยหน้าเขาอย่างแรงจนชายหนุ่มหน้าชา

"ไอ่บ้า ไอ้โรคจิต! อี้ กล้าดียังไงมาจูบฉัน รู้มั้ยว่าเกิดมายังไม่เคยมีใครได้จูบแรกของฉันไปเลย"

วิลล์จับแก้มตัวเองแน่นมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างงงๆ ตกลงว่าเขาเข้าใจผิดเองคิดว่าเธออ่อยเขาอย่างนั้นใช่มั้ย

"แล้วมาต่อยทำไมเนี้ย คุยกันดีๆสิ"

"ฉันไม่เรียกค่าเสียหายก็บุญแล้วมั้ย ดีแค่ไหนที่ฉันแค่ต่อยนายนะ ไอ่โรคจิต"

ดาหวันกำหมัดจะต่อยเขาอีกครั้ง วิลล์รีบหลบเพราะกลัวโดนอีกหมัดไม่อย่างนั้นหน้าบวมช้ำแน่นอน แล้วผู้หญิงอะไรไม่รู้หมัดหนักเป็นบ้า

"ขอโทษๆ พอใจยัง"

"ไม่ให้อภัยโว๊ย อ๊ะ! มาอีกแล้ว นี่นายไปส่งฉันกลับบ้านหน่อยแล้วจะให้อภัย"

ดาหวันลากวิลล์ให้เดินออกไปข้างนอกก่อนจะคะยั้นคะยอให้เขาไปส่ง ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ไม่อยากทะเลาะจึงเลือกที่จะพาเธอไปที่รถแล้วขับไปส่งแทน

"แล้วไปที่ไหนล่ะ"

"ขับไปสิเดี๋ยวบอก"

ดาหวันบอกทางเขาไปจนถึงคอนโด ตลอดทางวิลล์จับแก้มตัวเองตลอดเพราะยังเจ็บไม่หายกับการโดยต่อยที่หน้า เกิดมาไม่เคยโดยต่อยนี่เป็นครั้งแรกที่โดนแถมยังเป็นยัยบ้าจอมแสบที่ไหนไม่รู้อีก

"ถึงแล้ว ลงไปดิ"

เขามองหญิงสาวอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ ต่อยเขาจนหน้าช้ำขนาดนี้ยังไม่คิดจะขอโทษอีกให้ตายสิสุดยอดไปเลย ดาหวันหันไปหาเขาก่อนจะมองแก้มที่ช้ำแล้วหลุดขำออกมาอย่างตลก

"ขำอะไรยัยคนใจร้าย ต่อยมาได้หมัดหนักเป็นบ้า"

"สมน้ำหน้ามั้ยล่ะ อยู่ๆมาจูบฉันเอง ไม่ต่อยตาบอดก็บุญละ"

ดาหวันเปิดกระเป๋าหยิบยาแก้ฝกช้ำส่งไปให้เขาในมือก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ

"เอาไปทาเองแล้วกัน ถือว่าเป็นการขอบคุณที่มาส่งถึงห้อง แต่ไม่ขอโทษเรื่องต่อยหน้านายหรอกนะ สมควรโดนแล้ว"

เธอพูดจบก็เดินลงจากรถไปทันที วิลล์มองตามหญิงสาวที่เข้าคอนโดไปก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างทึ่งสุดๆ

"เชื่อเขาเลย... ยัยแสบเอ้ย! อย่าให้เจออีกครั้งนะจับทำเมียแม่งเลย"

>>>>>>