สัญญา(ลับ)สองหัวใจ

Chapter 10

ดาหวันและวิลล์มาถึงที่บ้านในเวลาต่อมา เขายืนกอดอกมองหญิงสาวจัดวัตถุดิบพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึก เนื้อจระเข้อาจจะพอกินได้แต่ถ้าเป็นปลาไหลกับกบขอพักก่อนแล้วกัน

"ผมต้องร่วมโต๊ะกับคุณแม่มั้ยดาหวัน"

หญิงสาวเงยหน้ามองเขาพร้อมกับพยักหน้า ต้องได้ร่วมแน่นอนเพราะคุณแม่สามีจะพาผู้หญิงมาให้เขาดูตัว ซึ่งเธอจะทำทุกวิถีทางเพื่อขับไล่หล่อนไม่ให้มาที่นี่อีก

"นายนะสำคัญที่สุดเลยรู้มั้ย คุณแม่สามีจะพาผู้หญิงมาให้นายดูตัว คงกะจะเอามาข่มฉันด้วยแหละ นักเรียนนอกด้วยนี่นา"

ดาหวันยิ้มร้ายออกมาก่อนจะจัดการถลกหนังสัตว์แปลกประหลาดที่เธอซื้อมา คนเป็นเชฟถึงจะไม่กินแต่ใช่ว่าจะไม่เคยลองทานของแบบนี้ เธอผ่านมาหมดแล้วตอนแรกก็ยี๋แบบชายหนุ่มนั้นแหละ แต่พอชินไปก็ไม่ค่อยแสดงอาการ เพราะการเป็นเชฟคือต้องรังสรรค์เมนูออกมาได้ไม่ว่าส่วนผสมมันคืออะไร

"งั้นทำสลัดให้ผมได้มั้ย"

"ได้สิแต่จระเข้ไม่แย่นะลองชิมดูเถอะ"

"จะลองชิมแล้วกัน"

"นายไปพักเถอะค่อยลงมา"

"เอางั้นเหรอ"

เขาเอ่ยถามอย่างห่วงใย กลัวหญิงสาวจะโดนคุณแม่แกล้งอะไรอีก แต่คิดว่าคนที่โดนน่าจะเป็นแม่เขามากกว่า

"อืม ไปสิ"

"ก็ได้ มีอะไรเรียกผมนะ ไปทำงานก่อนแล้วกัน"

เขาเดินมาลูบผมหญิงสาวพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน ดาหวันถึงกับใจเต้นแรงนี่เป็นผู้ชายคนแรกที่ถึงเนื้อถึงตัวมากขนาดนี้กับเธอ และเธอไม่รู้สึกรังเกียจที่เขาสัมผัสด้วย

"ไปได้แล้ว"

เธอเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหันไปทำอย่างอื่นต่อเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลกๆของตัวเอง วิลล์มองท่าทีของหญิงสาวก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

ใช้เวลาอยู่นานหลายชั่วโมงกว่าจะย้อมเนื้อสัตว์ให้กลมกลืนกับเมนูที่เธอเลือกมา คุณแม่จะต้องยิ้มแก้มปริกับเมนูสเต๊กเนื้อจระเข้พริกไทยดำจานเด็ดของเธอ ยังมีของหวานเป็นพายไส้ปลาไหล ไหนจะแฮมเบอร์เกอร์เนื้อกบอีก เห้อ! น่ากินชะมัดเลย

"ว้าวววว รับรองว่าคุณแม่และคุณหนูนาต้องร้องซี๊ดออกมาแน่นอนเลยค่ะ"

ดาหวันมองอาหารตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สุดขีด ทางด้านของคุณแม่ตอนนี้แขกคนสำคัญมาถึงแล้ว เธอเดินออกไปต้อนรับหนูนาก่อนจะพามานั่งเล่นในห้องรับแขกด้วยกัน

"สวัสดีค่ะคุณแม่"

"สวัสดีจ๊ะหนูนา เป็นยังไงบ้างแล้วนี่มาคนเดียวเหรอ ไม่พาคุณพ่อคุณแม่มาด้วยล่ะจ๊ะ"

"ท่านไปงานเลี้ยงค่ะ ตอนแรกหนูนาจะไปด้วยแต่คุณแม่บอกว่าไม่ต้องไปก็ได้ หนูก็เลยมาที่นี่แทนค่ะ"

คุณหญิงยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะให้คนไปตามลูกชายมาเจอหนูนา ถ้าตาวิลล์ได้เจอคงจะต้องถูกชะตากับผู้หญิงที่เธอเลือกให้แน่นอน ถึงความสวยจะสู้ไม่ได้ต้องยอมรับว่าแม่ดาหวันสวยจริง แต่เรื่องฐานะทางสังคม การศึกษาเหนือกว่าทุกด้าน

"ไปตามคุณวิลล์มาที่นี่ที"

"ได้ค่ะคุณหญิง"

แม่บ้านเดินออกไปทำตามที่เจ้านายสั่งทันที ส่วนหญิงสาวตอนนี้ขยับเข้ามาใกล้ก่อนจะเอ่ยถามเสียงหวาน

"ว่าแต่คุณแม่บอกว่าจะให้ช่วยไล่ใครซักคนหนึ่ง เธอเป็นใครเหรอคะ"

คุณหญิงถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ ถึงขนาดนี้ก็ต้องบอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพื่อที่เธอจะได้ร่วมมือกับหนูนาในการกำจัดแม่ดาหวันให้ออกไปจากชีวิตลูกชายของเธอ

"แม่จะเล่าให้ฟัง ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่เพราะตาวิลล์เมาแล้วพลาดท่าไปนอนด้วย ไม่มีการศึกษาไร้หัวนอนปลายเท้า แบบนี้จะมาเป็นสะใภ้ตระกูลของแม่ไม่ได้หรอก อีกอย่างตาวิลล์ไม่ได้รักแม่นั้นเลยซักนิด ก็แค่พามาเดี๋ยวก็ไปแล้ว"

หนูนาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก็แค่ผู้หญิงที่คิดจะเกาะผู้ชายรวยอยากเชิดหน้าชูตาเป็นคุณหญิงคุณนายก็เท่านั้น ถ้าให้เทียบกับเธอเราสองคนคงห่างกันหลายขุมอยู่ ถ้าหล่อนได้เจอเธอมีหรือจะกล้ามาเทียบชั้นกัน

"ได้ค่ะ หนูนาจะช่วยคุณแม่เอง"

"ดีมากเลยลูก วันนี้แม่ให้แม่ดาหวันทำอาหารยุโรป คงกินไม่ได้แหละเราสองคนเตรียมไปหัวเราะเยาะให้แม่นั้นอับอายต่อหน้าตาวิลล์กันดีกว่า"

"จะดีเหรอคะคุณแม่"

หนูนาทำหน้ารู้สึกไม่อยากจะทำ แต่ใจจริงเธออยากจะไล่ผู้หญิงคนนั้นให้รีบออกไปไวๆ เพราะคุณวิลล์คือผู้ชายที่ใครต่างหมายปอง และเขาเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่เธออยากได้เป็นสามี เพราะฐานะทางบ้านของเขาร่ำรวยมาก และเธอจะไม่อับอายใครแน่นอน

"ดีสิลูก ไม่ต้องไปสงสารแม่นั้นหรอก"

วิลล์ที่ถูกคุณแม่เรียกให้มาหาก็เดินลงมาชั้นล่างตามที่แม่บ้านบอก สงสัยจะให้ไปทำความรู้จักกับผู้หญิงที่ท่านเลือกมา เขาควรจะมีมารยาทตามน้ำไปเท่านั้น

"แม่เรียกผมเหรอครับ.."

วิลล์เดินเข้ามาในห้องรับแขก หันไปเจอผู้หญิงที่เป็นแขกของแม่ก็ก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะคุณวิลล์"

"นี่หนูนา ลูกสาวของท่านอธิบดีกรมเกษตร คนที่แม่เคยบอกลูกไง"

"อ่อ ครับ"

เขาร้องอ่อออกมาเพียงเท่านั้นแต่ไม่ว่าอะไรเพราะไม่ได้มีความโดดเด่นอะไรที่เขาจะสนใจ ตอนนี้ในสายตาของเขาผู้หญิงที่น่าสนใจที่สุดคงจะเป็นดาหวัน เพราะความแสบไม่เป็นรองใครของเธอตราตรึงใจเขามากจริงๆ

"ไปห้องอาหารเถอะลูก แม่ดาหวันทำเสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วมั่งครับ"

วิลล์เอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปทันที หนูนารู้สึกเสียเซลฟ์นิดหน่อยที่เขาไม่มองเธออย่างชื่นชมเหมือนผู้ชายคนอื่น ทำเป็นเย็นชาไปเถอะรอให้กำจัดแม่ดาหวันนั้นไปก่อนแล้วค่อยอ่อยชายตรงหน้าต่อ

เมื่อทุกคนมาพร้อมหน้าพร้อมตาในห้องอาหารรวมถึงคุณพ่อด้วย เขานั้นรู้อยู่แล้วว่าหนูดาหวันกำลังจะทำอะไรเพราะได้แอบคุยกับเด็กสาวมาก่อนหน้านี้ในห้องครัว แต่เขาเป็นคนกินง่ายเนื้ออะไรก็กินได้หมด อีกอย่างอยากลองชิมฝีมือแฟนลูกชายด้วยว่าจะใช้ได้รึเปล่า

"อาหารได้หรือยัง ไปตามแม่ดาหวันมาสิ"

แม่บ้านกำลังจะเดินออกไปแต่แม่บ้านอีกคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับอาหารในจาน คุณหญิงและหนูนาลุ้นว่าแม่ดาหวันจะทำอะไรให้กิน

"นี่เป็นจานแรกค่ะ คุณดาหวันบอกว่าคือสเต็กเนื้อพริกไทยดำน้ำซอสสูตรเด็ดจากเชฟดังค่ะ เธอฝากมาบอกว่าทานให้อร่อยนะคะ"

ทุกคนมองจานตรงหน้าก่อนจะกลืนน้ำลายดังอึก น่ากินมากแถมกลิ่นหอมยั่วยวนอีก

"แล้วทำไมแม่ดาหวันไม่ออกมาด้วยตัวเอง"

"กำลังเตรียมพายกับแฮมเบอร์เกอร์อยู่ค่ะ"

คุณหญิงใช้มีดกับส้อมหั่นชิ้นเล็กมาลองชิมก่อนจะตาลุกวาวเมื่อรสชาติอร่อยมากเทียบเท่ากับโรงแรมดังๆเลย

"อร่อยจังเลย ฝีมือดีนะเนี้ย"

คุณพ่อเอ่ยชมไม่หยุด เขารู้ว่ามันคือเนื้อจระเข้ และไม่คิดว่ามันจะนุ่มขนาดนี้ ส่วนวิลล์ก็ลองชิมเช่นกัน เขาว่าเนื้อจระเข้ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่อร่อยเลยด้วย แต่ให้กินบ่อยคงไม่เอาแน่นอน เขาเงยหน้ามองคุณแม่กับหนูนาที่ทานอาหารตรงหน้าด้วยความเอร็ดอร่อยาโดยลืมไปว่าตัวเองมีจุดประสงค์อะไร

'ถ้าแม่รู้ว่ากำลังทานเนื้ออะไรอยู่ ไม่อยากจะคิดเลยว่าจะขนาดไหน นี่ยังขาดเนื้อปลาไหลกับกบอีก ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ'