"แพง...ฉันขอโทษนะที่ไปดูแลแกไม่ได้ หวังว่าแกจะหายดีเร็วๆ นี้และเราจะได้พบกันอีกครั้ง" หล่อนบ่นพึมพำ น้ำตาไหลรินลงอาบหางตา หวนคิดถึงแต่เรื่องเก่าๆ ซ้ำไปวนมาจนไม่เคยหลับได้อย่างสนิทใจสักคืนตลอดเวลาที่ถูกกักอยู่อยู่ที่นี่
หล่อนเติบโตมาในสถานะของเด็กกำพร้าหลังจากที่บิดาเสียชีวิตไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน...หล่อนอายุเพียงสิบสอง และต้องระเหเร่ร่อนย้ายถิ่นฐานออกจากบ้านเกิดพร้อมกับมารดา เนื่องจากถูกญาติของบิดาใช้เล่ห์กล อาศัยความไว้เนื้อเชื่อใจฉ้อโกงเอาทรัพย์สินที่มีไปจนหมด ทำให้หล่อนเหลือแต่ตัว...กลายเป็นคนสิ้นไร้ไม้ตอกในชั่วข้ามคืน
แม่และหล่อนจึงพาเดินทางเข้ามาในเมืองหลวงและมาขออาศัยอยู่บ้านของน้าอนงค์ ซึ่งเป็นเพื่อนเกลอกันมาตั้งแต่สมัยสาวๆ ในตอนนั้น...ท่านมีเงินทุนไม่มากในการซื้อของมาขายในตลาด หาเงินเลี้ยงหล่อนด้วยความยากลำบากและป่วยจนเสียชีวิตในเวลาต่อมา...
แต่หล่อนก็ยังได้ร
