ตอนที่ 13 น่ารำคาญ
ตุบ!
“โอ๊ยย!”
สองเท้าหนักหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงโอดโอยของคนน้องที่คาดว่าน่าจะหกล้ม
“ซุ่มซ่าม”
“ช่วยมีนหน่อย “มีนตรายื่นมือไปหาคนพี่ให้ช่วยดึงขึ้น เมื่อเธอดันวิ่งตามคนขายาวโดยไม่ระวังจนสะดุดกับก้อนหินบริเวณพื้นดินล้ม ดีที่ละแวกนั้นไม่มีนักศึกษาคนอื่น ๆ อยู่กันแล้ว เนื่องจากเวลานี้ยามเย็นมากพอสมควร
“ใครบอกให้เธอตามมาวะ!”
“ก็มีนจะกลับกับพี่อ่ะ “พยายามดันตัวลุกขึ้นด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก ทั้งยังปวดเมื่อยตามตัวไม่หาย หนำซ้ำหัวเข่าและฝ่ามือยังถลอกแต่ไม่ถึงกับเป็นแผล
“น่ารำคาญ! “ริมฝีปากหนาขยับบ่น แต่ก็ยอมช่วยประคองคนน้องให้ลุกขึ้น
“ขอบคุณค่ะ “ทำหูทวนลมที่คนพี่บ่น แล้วรีบปัดเศษฝุ่นออกจากเรียวขาและกระโปรงทรงเอรัดรูปพร้อมกับจัดระเบียบ
“ถือ “มือหนายื่นหนังสือเรียนทั้งสองเล่มให้กับคนน้อง มีนตราช้อนตามองคนพี่แววตาใสซื่อแล้วรับมาถือเอาไว้ ก่อนที่คนพี่จะเดินนำไปที่รถบิ๊
