ตอนที่ 2 หลบหน้า
1319 Words
ตอนที่ 2 หลบหน้า
#ปัจจุบัน
มหาวิทยาลัย xxx
ครืนนนน ครืนนนน
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋าสะพายข้างบนโต๊ะหินอ่อนหน้าตึกคณะบริหารดังขึ้น ทำให้มีนตราที่กำลังชะเง้อชะแง้มองไปตรงทางเดินเข้าตึกเพื่อหาใครบางคน ต้องหันกลับมาเปิดกระเป๋าสะพายข้างตัวเองแล้วหยิบเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมา
ปรากฏรายชื่อของคนคุ้นเคยบนหน้าจอ นิ้วเรียวจึงกดรับสายทันที
“มีนแกถึงยัง? ฉันกับยัยผิงอยู่หน้าตึกแล้วนะ “ เมื่อเครื่องสี่เหลี่ยมแนบใบหู เสียงของแยมเพื่อนสาวคนสนิทกรอกเข้ามาถามทันที
“ถึงแล้ว ฉันอยู่หน้าตึกบริหาร รอเอาแซนด์วิชให้พี่คลาสน่ะ “
“ให้แล้วรีบมานะ “
“โอเค ๆ เดี๋ยวเจอกันนะ “
“อืม “ นิ้วเรียวกดวางสายเมื่อเพื่อนสาวคนสนิทตอบรับ จากนั้นก็เก็บเข้ากระเป๋าสะพายข้างเช่นเดิม แต่ในขณะเดียวกันประโยคเย้าแหย่ของใครบางคนก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
“สวัสดีครับน้องมีนตราคนสวย”
“สวัสดีค่ะพี่ทอม พี่เอ็ม “ใบหน้าเรียวสวยเงยขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของคลาสสิก เธอจึงยืนขึ้นแล้วยกมือไหว้กล่าวสวัสดีตอบรับน้ำเสียงสุภาพอย่างคุ้นเคยกันดี เพราะเธอมักแวะเวียนเอานู้นเอานี่มาให้คลาสสิกตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งแทบจะทุกวันได้ จนกระทั่งปัจจุบันนี้เธอก็ยังทำเช่นเดิม รวมถึงความรู้สึกที่มีต่อคลาสสิกเองก็เช่นกันไม่เปลี่ยนแปลง
“แล้ว…. “มีนตราเว้นช่องว่างพร้อมกับกวาดตามองหาคนที่รอคอย เธอมารอเขาตั้งแต่แปดโมงตรง กระทั่งตอนนี้เกือบเก้าโมง ซึ่งใกล้ถึงเวลาเรียนของเธอแล้วเต็มที
“วันนี้ไอ้คลาสเข้าเรียนสายน่ะน้องมีน มีอะไรฝากพี่ไว้ก่อนได้นะ “เอ็มที่เห็นท่าทีของรุ่นน้องสาวจึงกล่าวตอบออกไป
“..” เมื่อได้ยินอย่างนั้นริมฝีปากอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอมพืช ที่เคยยกยิ้มหุบเป็นเส้นตรงทันที สีหน้าที่เคยสดใสกลายเปลี่ยนเป็นผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เอ็ม และ ทอม ที่สังเกตเห็นถึงกับหันมองหน้ากันอย่างรู้สึกสงสารรุ่นน้องสาว
“งั้นมีนฝากแซนด์วิชให้พี่คลาสหน่อยนะคะ”
“ได้ครับ “ทอมเป็นฝ่ายตอบรับพร้อมกับยื่นมือรับถุงแซนด์วิชจากมือบาง
“..” มีนตรายกมือไหว้กล่าวลาพร้อมกับส่งยิ้ม แหย ๆให้รุ่นพี่ทั้งสอง ก่อนฉับเท้าเดินบนรองเท้าส้นสูงห้านิ้วสีดำรัดข้อกลับออกไปจากตึกคณะบริหาร ด้วยท่าทางเหงาหงอย
“สงสารน้องว่ะ ตามตื๊อไอ้คลาสตั้งแต่เด็ก ๆ จนตอนนี้โตเป็นสาวสวยน่าฟัดน่ากอด แล้วยังชอบไอ้คลาสอยู่ไม่เปลี่ยน เป็นผู้หญิงที่โคตรน่านับถือเลยไอ้สัส! “ทอมกล่าวอย่างชื่นชม
“นั่นดิ ไอ้คลาสนี่ก็แม่งใจแข็งกับน้องมันชะมัด”
“พูดจบยัง? “น้ำเสียงเย็นชาของคลาสสิกดังขึ้นจากด้านข้าง ทำให้เอ็มและทอมต่างหันไปมองตามเสียงของเพื่อนสนิท ที่เดินล้วงกระเป๋ากางเกงสีดำมาในชุดนักศึกษาไม่เรียบร้อย ปล่อยชายเสื้อออกนอกกางเกงอย่างหลุดลุ่ย
“วันนี้คิดไงถึงได้หลบหน้าน้องมันวะ? เดินคอตกไปเลยไอ้สัส “เอ็มกล่าวถาม เมินเฉยต่อคำแดกดันของคลาสสิก เพราะก่อนมาคลาสสิกสั่งให้ตนกับทอมออกมารับหน้ามีนตราแทนแล้วแจ้งความเท็จกับเธอ โดยที่ตัวของคลาสสิกเอง แอบซุ่มอยู่มุมตึกใกล้ ๆ คอยสังเกตการณ์มองอยู่ห่าง ๆ จนมีนตราเดินกลับไป
“ขี้เกียจคุยด้วย! “คลาสสิกตอบตามตรงน้ำเสียงเรียบเฉย
“อ่ะแซนด์วิชน้องมันฝากมาให้”
“กูไม่ชอบ มึงเก็บไว้กินเองเถอะ”
“ก็ดีกูหิวพอดี “ทอมไหวไหล่พลางแกะแซนด์วิชในมือทันทีโดยไม่คิดเซ้าซี้ เพราะรู้ดีว่าคลาสสิกถ้าไม่เอาอะไรก็คือไม่เอาหลังชนฝา
“เฉยชาจังเลยนะมึง กูถามจริง มึงไม่หวั่นไหวกับน้องมันสักนิดเลยเหรอวะ ตามมึงมาตั้งแต่เด็กเลยนะ เห็นว่าไปมาหาสู่กับครอบครัวมึงตลอดเลยนิ”
“ไม่! น้องสาวก็คือน้องสาว”
“ไม่คิด ก่อนตอบหน่อย? “เอ็มเลิกคิ้วขึ้นถามย้ำคลาสสิกอีกครั้ง ทว่าคลาสสิกกลับเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างรำคาญไม่ตอบ “เออ ๆ มึงจะคิดยังไงก็ช่างแม่ง ไปเข้าเรียนดีกว่าว่ะ”
“..” ไม่ว่าจะถามอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้งคำตอบของคลาสสิกก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
“…”
คอนโด xxx
“ขอบคุณพวกแกสองคนนะที่ช่วยจัดห้อง ไม่งั้นวันนี้ไม่เสร็จแน่ “มีนตรากล่าวกับเพื่อนทั้งสอง พลางทรุดตัวนั่งบนโซฟาตัวเดี่ยวเยื้องกับเพื่อนทั้งสอง พร้อมกับยื่นกระป๋องเป๊ปซี่ให้
“เต็มใจเสมอจ้ะคุณเพื่อน “แยมกล่าวพลางเปิดฝากระป๋องเป๊ปซี่ไปด้วย
“ไม่น่าเชื่อนะ ที่คุณอาธันจะปล่อยลูกสาวสุดหวงให้ออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านคนเดียวแบบนี้”
“ถ้าไม่ได้คุณแม่ช่วยพูดนะ ฉันไม่มีทางได้ออกมาอยู่คอนโดแน่ ๆ “มีนตราเอ่ยแบบยิ้ม ๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ไม่ใช่ว่ารำคาญในความขี้หวงของผู้เป็นพ่อหรืออะไร แต่เธอกลับมองว่าเป็นเรื่องน่ารักมากกว่า ที่อย่างน้อยก็ยังมีครอบครัวคอยเป็นห่วงเป็นใยอยู่เสมอ ไม่ปล่อยให้เธออยู่อย่างโดดเดี่ยว
“ถึงว่าล่ะผู้ชายคนไหนที่เข้ามาจีบแก โดนลูกน้องคุณอาธันกระทืบทุกราย “แยมกล่าวเสริม
“แล้วแกได้บอกที่บ้านไหม ว่าอยู่คอนโดเดียวกับพี่คลาสสิกอะ แถมยังอยู่ตรงข้ามห้องกันอีก “ผิงถาม หลังจากกระดกเป๊ปซี่ขึ้นดื่ม แล้ววางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้า
“ไม่มีใครรู้นอกจากพวกแกแหละ ขืนบอกนะคุณพ่อไม่อนุญาตให้อยู่คอนโดนี้แน่”
“มีนฉันถามแกจริง ๆ นะ แกเหนื่อยไหมที่ต้องคอยตามพี่คลาสสิกอยู่แบบเนี่ย ทั้งที่แกก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่เขาอะ เห็นแกเป็นแค่น้องสาว….. “แยมกล่าวถามด้วยน้ำเสียงจริงจังอย่างสงสารเพื่อนสาว เพราะตั้งแต่รู้จักกันมา เธอเห็นมีนตราเป็นฝ่ายเข้าหาคลาสสิกฝ่ายเดียว โดยที่อีกคนพยายามหลีกเลี่ยงอยู่ทุกครั้งที่เจอกัน
“……..ที่ฉันถามไม่ใช่อะไรหรอกนะ ฉันไม่อยากให้แกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว อยากให้เจอผู้ชายที่เขารักแกอย่างไม่มีข้อแม้ เหมือนที่แกรักพี่คลาสสิกอ่ะ แกจะได้สมหวังมีความสุขจริง ๆ สักที”
“..” มีนตราหลุบตาสั่นระริกมองต่ำครุ่นคิดตามคำพูดของเพื่อนสาว พลางเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น อย่างรู้สึกหน่วง ๆ ที่หัวใจ เมื่อภาพความทรงจำทุกอย่างที่ผ่านมาประดังประเดเข้ามาในสมองให้รู้สึกเจ็บจี๊ดไม่หยุด
“ถ้าถามว่าเหนื่อยไหมก็มีบ้างนะ แต่ฉันอยากทำตามหัวใจ แล้วก็ความต้องการของตัวเองให้สุด ๆ ไปเลย ไม่ว่าจะกี่ปีกี่เดือนฉันก็จะรอ พวกแกจะบอกว่าฉันโง่ก็ได้นะฉันยอมรับ ฉันยังทำใจไม่ได้จริง ๆ ที่ต้องรักผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่พี่คลาส”
“เฮ้อ~ยัยมินตราเอ๊ย “ผิงทอดถอนใจอย่างรู้สึกเห็นใจ ก่อนลุกขึ้นเดินไปนั่งบนขอบโซฟาข้างกับมีนตรา แล้วโน้มตัวสวมกอดลูบไหล่ปลอบประโลม “วันไหนที่แกไม่ไหวแล้วจริง ๆ แกต้องสัญญากับฉันนะว่าจะหยุด”
“อือฉันสัญญา”
“งั้นตอนนี้ก็ลุยให้สุด ๆ ไปเลยแล้วกัน ฉันพร้อมช่วยเหลือแกเสมอ “แยมเอื้อมมือไปกุมมือของมีนตราไว้หลวม ๆ ส่งยิ้มให้กำลังใจอีกคน
- Writer
