“เสี่ยวเอ้อเอาพวกนี้ไปเก็บและเอาชุดใหม่แบบเดิมมาให้ข้า”
ข้าหันไปสั่งเสี่ยวเอ้อที่ยืนตัวสั่นหลบอยู่หลังเสา เมื่อได้ยินเสียงข้าจึงรีบมาเข้าหาด้วยตัวสั่นเทา
“เชิญพี่ชายทั้งสองนั่งต่อเถอะ” ข้าหันไปบอกทั้งสองที่ตอนนี้มองข้าอย่างไม่ไว้ใจแต่ก็ยังยอมกลับมานั่งที่เดิม
“ขอบคุณน้องชายมากที่ช่วยเหลือพวกเรา” ลี่ไป๋หยวนเอ่ยออกมาเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้คิดร้ายกับตน
“พี่ชายอย่าคิดมากเลย ปกติข้านั้นเป็นคนอารมณ์ดีแต่ว่าข้าจะเป็นโรคหนึ่งที่แก้ไม่หาย เวลาข้าหิวแล้วมีคนขัดจังหวะเลยทำให้ข้าดูโหดร้ายนิดหน่อย”
ครั้งนี้ข้าบอกด้วยรอยยิ้ม และลองไก่อบน้ำผึ้งเป็นคำแรกเมื่อมันถูกนำมาเสิร์ฟแบบเร็วทันใจมาก คงกลัวว่าข้าจะพังร้าน
คำตอบของหลิ่งเหวินทำให้ทั้งคู่แอบกลืนน้ำลายดีนะที่ไม่ใช่ตัวเองมาขัดความหิว ไม่งั้นคงจบไม่สวยแน่ๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าจุดเริ
