บทที่ 17 ถือว่าขอโทษล่ะกัน
ไปๆมาๆก็ได้นั่งลงที่เดิม ไม่ได้ย้ายไปไหนเพราะพี่กายไม่ยอมลุกขึ้น ฉันเลยไปไหนไม่ได้ เพราะโดนทับกระโปรงนักเรียนอยู่
ทุกคนต่างพากันกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย คุยกันอย่างเฮฮา คงมีแค่ฉันที่นั่งเขี่ยข้าวเพราะกินไม่ลง ส่วนคนข้างๆก็นั่งกินนิ่งๆไม่พูดไม่จา แต่ลอบมองฉันบ่อยๆ สังเกตจากหางตาฉันนะ เพราะไม่กล้ามองพี่เขาตรงๆเช่นกัน
“ วันเสาร์นี้วันเกิดที่รักใช่ไหม ” พี่ซีพูดขึ้น
“ ใช่ค่ะ ” อิ่มตอบแฟนหนุ่มพร้อมใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
“ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง เราไปเที่ยวพักแรมกันไหมสักคืน ไปวันเสาร์กลับวันอาทิตย์ ” พี่ซีหันมาถามทุกคน
“ นีไปอยู่แล้วค่ะ เลี้ยงแบบนี้ ใครจะพลาด ”
“ ขอบคุณนะคะพี่ซี ” อิ่มพูด
“ ครับ ” มานั่งดูเขาหยอดความหวานกันหรือเปล่าเนี่ย!
“ ฉันไม่ไปนะ ” มีนพูดออกตัวทันที
“ ไม่ได้ วันเกิดฉันทั้งที่ อยากให้เพื่อนไปกันครบแก๊งเลยนะ ”
อิ่มพูดพร้อมส่งสายตาอ้อน
