บทที่ 14 หงุดหงิด
ฉันสะดุ้งตื่นทันที พร้อมหันมองไปรอบๆ และก้มมองใต้ผ้าห่ม พร้อมถอนหายใจออกมา
“ เสื้อผ้ายังอยู่ครบ ” พูดเบาๆ แต่ที่นี่มันยังไม่ปลอดภัย
และเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นก็ผุดขึ้นมา ทำเอารู้สึกไม่ดี หัวใจสั่นคลอน รีบมองซ้ายขวาเมื่อไม่เห็นว่ามีคนอยู่ ทางเลยสะดวก ลงจากเตียงรีบมองตัวเองในกระจกว่ามีส่วนไหนที่ไม่เรียบร้อยบ้าง
แต่...ฉันรอดจากเงื้อมมือพี่เขาจริงๆเหรอ? หรือว่าฉันโดนไปแล้ว แต่มันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนะ สรุปมันยังไงกันแน่
“ มึงจะไปไหนไอ้กาย ” ตอนที่กำลังแง้มประตู ก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงหยุดชะงัก
“ เสือกน่า ” เป็นเสียงพี่กายที่ตอบกลับไปด้วยห้วนๆ ฉันไม่เห็นตัวพี่เขาแต่จำเสียงนี้ได้ดี
หลังจากนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าออกไปไกล ก็แง้มประตูเพื่อจะดู ปรากฏว่าไม่มีใคร ฉันก็รีบวิ่งออกจากที่ตรงนั้นทันที
เดินเข้าเขตโรงเรียน ในใจมันก็นึกเศร้า มันเป็นความรู้ส
