คุณหมอเสี่ยงรัก

นายแพทย์ภาคินัย

“ยาก” คงเป็นคำจำกัดความที่ง่ายเกินไป ถ้าจะให้เชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรือโชคชะตา ภาคินัยเคยคิดมาตลอดว่ามันเป็นแบบนั้น

แต่ไม่แน่เหรอก จะเอาอะไรมากกับความคิดของผู้ชาย เพราะบางที “ความรัก” ก็อาจเกิดขึ้นได้เพียงแค่… ความรู้สึก “สะดุดตา” กับความน่ารักและจิตใจบริสุทธิ์ที่ดีของผู้หญิงตัวเล็กๆ สักคน

ประตูของห้อง NICU หรือที่เข้าใจกันโดยทั่วไปว่าห้องผู้ป่วยทารกแรกเกิดระยะวิกฤติถูกผลักเข้ามา พร้อมก้าวยาวของเจ้าของร่างสูงในชุดเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนเรียบกริบกับสแลคสีสุภาพ มีเพียงสายหูฟังสีดำที่คล้องอยู่บนคอแทบตลอดเวลาที่บอกสถานะของเขาได้เป็นอย่างดี ช่วงขายาวเดินผ่านบริเวณที่มีร่างของทารกนอนอยู่เรียงรายในตู้อบ บ้างใส่เครื่องช่วยหายใจ มีสายแปะระโยงรยางค์เพื่อวัดสัญญาณชีพ เข้ามาหยุดตรงเตียงด้านในสุดที่มีทารกแรกคลอดสภาพร่างกายระโหยโรยรินแต่ก็ยังแผดเสียงร้องตามกำลังที่พอจะมีตามสัญชาตญาณนอนอยู่

“เด็กทารกผ่าคลอดก่อนกำหนดน้ำหนัก 2,300 กรัม มีภาวะซีด O2 sat 80 BP 70 ชีพจรเบาค่ะ” หนึ่งในแพทย์เวรกล่าวรายงานเบื้องต้น คิ้วเข้มที่พาดผ่านใบหน้าขาวสะอาดรับกับนัยน์ตาคมมุ่งมั่นเป็นสิ่งเดียวที่พอจะบอกอารมณ์ของนายแพทย์หนุ่มได้ในขณะนี้ ตาคมมองไปยังจอมอร์นิเตอร์ที่อยู่ตรงหน้า ประเมินภาวะเพียงชั่วครู่ก่อนวางหูฟังตรวจการทำงานของร่างกระจ้อยร่อยที่นอนอยู่ในตู้ เขาจับแขนขาผู้ป่วยยกขึ้นตรวจตามแบบแผน ใบหน้าที่ดูผ่อนคลายใจเย็นอยู่เป็นนิจ หากอยู่ในสถานการณ์เช่นตอนนี้กลับเคร่งขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด

“ส่งตรวจอะไรไปบ้าง”

“ส่ง CBC กับ urine แล้วค่ะ”

“ผมว่ามี dehydration กับมีภาวะแคลเซียมต่ำร่วมด้วย ส่ง serum electrolyte ให้ด้วยนะครับ เตรียมใส่ท่อช่วยหายใจ” หลังจากนั้นสถานการณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด สัญญาณชีพผิดปกติของคนป่วยที่มีแนวโน้มแย่ลงกว่าเดิม ทำให้ระยะเวลาในการรักษาดำเนินไปยาวนานกว่าที่คิด ยังโชคดีที่สุดท้ายแววตาไร้เดียงสาได้หลับลงอย่างสงบเช่นเดียวกับลมหายใจที่ถูกต่อให้ยาวนานต่อไป

“หายเร็วๆ โตเร็วๆ นะครับ” รอยยิ้มอ่อนปรากฏในตาคมภายใต้กรอบแว่น ทว่ายากนักที่จะมีใครสังเกตเห็น

“คุณหมอคะ ญาติคนไข้มารอพบค่ะ เรื่อง...” เสียงเรียกที่ดังมาจากด้านหลังเรียกสายตาคุณหมอหนุ่มให้เหลือบกลับไปมอง ความกังวลที่สื่อความหมายชัดออกมาทางแววตาของพยาบาลวัยกลางคน เขารู้ดีอยู่แล้วว่าเป็นเพราะสาเหตุอะไร

หนึ่งชีวิตบริสุทธิ์ที่ลืมตาขึ้นมาดูโลกพร้อมลมหายใจ แม้เป็นแค่เด็ก แต่ย่อมมีสิทธิ์ในชีวิต มีสิทธิ์ในลมหายใจตราบเท่าที่กำลังของร่างกายพึงมี

จะเป็นใครก็ไม่สามารถตัดสินพรากมันไป ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดๆ ก็ตาม

“คุณหมอรู้แล้วใช่ไหมคะ เรื่องพ่อแม่ของเด็ก…”

“ครับ เด็กกำลังอยู่ในสภาวะอ่อนแอ ระวังเรื่องการติดเชื้อให้มากนะครับ” เขาสั่งเพียงเท่านั้นก่อนเดินออกไปด้วยใบหน้าเรียบดูเป็นปกติ ทิ้งไว้แต่เจ้าของร่างท้วมในชุดสีขาวที่ได้แต่มองตามนายแพทย์หนุ่มสลับกับเด็กน้อยมีสายระโยงรยางค์ที่ยังคงหลับตาพริ้ม

ทั้งที่เธอยังคิดไม่ออกว่าเขาจะจัดการรับมืออย่างไร แต่คงไม่มีอะไรที่ยากเกินไปกว่าที่” นายแพทย์ภาคินัย อัศวกิจวนิชย์” จะรับไหว

******

“อ้าว คุณหมอ ยังไม่ออกเวรอีกเหรอคะ นี่เลยเวลามาเป็นชั่วโมงแล้วนะ” เสียงสดใสของพยาบาลสาวที่มารับช่วงเปลี่ยนเวรทักขึ้น ภาคินัยเงยหน้าขึ้นจากชาร์ตประวัติคนไข้ที่ยืนดูอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ก่อนตอบออกไปในคำตอบที่คนฟังต้องอมยิ้มตาม

“มีคนไข้เคสผมเข้าไอซียู ความดันดรอป มีเลือดออกในกระเพาะ เตียงสี่ฝากดูด้วยนะครับ ถ้ามีอะไรโทรเรียกผมได้เลย” นายแพทย์หนุ่มว่าพลางปิดแฟ้มประวัติคนไข้ในมือหลังจากเขียนสั่งการรักษาลงไปเรียบร้อย ท่ามกลางกลุ่มพยาบาลสาวสวยหลังเคาน์เตอร์ที่ต่างสะกิดกันไปมา มากหน่อยก็ระบายความอึดอัดซึ่งเป็นผลเนื่องมาจากอาการ “เขิน” เป็นเสียงกระซิบกระซาบทั้งที่คนอยู่ในประเด็นยังไม่ทันหันหลังออกไปดี

นายแพทย์ภาคินัย อัศวกิจวนิชย์ กุมารแพทย์ฝีมือดี ดีกรีนักเรียนนอก อาจมีบ้างนานครั้งที่คุณหมอหนุ่มประจำวอร์ดเด็กจะแวะเวียนมาที่ห้องผู้ป่วยวิกฤติเหมือนอย่างตอนนี้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เสียงลือเสียงเล่าอ้างทั้งด้านความหล่อพ่วงท้ายความรวยด้วยตำแหน่งหนึ่งในทายาทของเจ้าของโรงพยาบาลดลงไปเลยแม้แต่น้อย… ภีมภัทร ภัทรพล ภาคินัยและภัทรดนัย เป็นที่รู้ดีว่าพี่น้องตระกูลนี้มีโปรไฟล์ดีไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน แล้วแต่ว่าใครจะพึงพอใจเลือกใฝ่ฝันถึงคนที่มีบุคลิกแบบไหนเป็นพิเศษ

และมันเป็นเรื่องไม่ยากเลย หากบนใบหน้าที่มักติดจะนิ่งเรียบอยู่เป็นนิจอย่างถูกปลูกฝังการเป็นผู้นำมาอย่างดีมาตลอดชีวิต ทว่ามองลึกลงไปกลับแฝงด้วยความเป็นสุภาพบุรุษได้อย่างอบอุ่นของนายแพทย์หนุ่มวัยสามสิบสองปีจะเข้าไปอยู่ในหัวใจของสาวน้อยสาวใหญ่หลายๆ คน

******