คณะวิศวกรรมศาสตร์
เวลา 12.30 น.
“จะเข้าเรียนทันเหรอ” ผู้หญิงที่นั่งอยู่เบาะหลังเสนอหน้ายื่นมาตรงกลางแล้วหันไปถามพี่เคลิ้ม
“วันนี้ไม่เข้าจะพาน้องไปกินข้าว” พี่เคลิ้มตอบพร้อมกับจอดรถ
“ขาดวิชานี้บ่อยแล้วนะ” น้ำเสียงที่พูดแสดงถึงความห่วงใยนักเชียว
ขาดบ่อย ๆ คงไปนัดยิ้มกันน่ะสิ
“ไม่ผ่านก็ลงเรียนใหม่ ไปดิ เดี๋ยวก็ส่งงานอาจารย์ไม่ทัน”
“แล้วเย็นนี้จะมา…”
“กลับเองเลย ไม่ได้แวะเข้ามาหรอก ไม่ว่าง” พี่เคลิ้มบอกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด เหมือนค่าเวลารอผู้หญิงคนนี้ลงจากรถ
เหมือนรู้นิสัยกันดีอะเนอะ
“แล้วคืนนี้เข้าไปคอนโดไหม อินจะได้ทำกับข้าวไว้รอ” ประโยคนี้ดังพี่เคลิ้มเหลือบสายตามองฉัน
มองทำไม ทำอย่างกะไม่เคยไปหากัน แหม่ะ…มีทำกับข้าวให้ทานด้วย บอกเลยนะเรื่องทำกับข้าวฉันห่วยมาก
ถ้ามีแฟนแล้วแฟนอยากได้โมเม้นทำกับข้าวให้กินแล้วชมว่าอร่อย ก็ขอบอกตรงนี้เลยว่าไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน
ฉันมันสายตะ
