มหาวิทยาลัย
คณะบริหารธุรกิจ
เวลา 08.00 น.
“ขอบใจนะจ๊ะที่มาส่ง” ฉันบอกพี่เคลิ้มและปลดเข็มขัดนิรภัย
“อืม เรียนเสร็จโทรมา เดี๋ยวมารับ”
“จ้ะ” ฉีกยิ้มแล้วเปิดประตูลงจากรถ
“อ้วน” พี่เคลิ้มเรียก ฉันก็เลยก้มหน้าเข้าไปมองเขา
“ว่า”
“หุบยิ้มด้วย ยิ้มเหี้ยอะไรนักกูมองไม่เห็นตามึง”
“เมื่อเช้ากินโจ๊กนะ ทำไมปากหมาได้ล่ะ”
“อย่ามากวน ไปเรียนได้แล้ว กว่าจะพาร่างอ้วน ๆ ของมึงขึ้นตึกได้อาจารย์คงมาสอนพอดี”
“ไอ้พี่ ที่มอเขามีลิฟต์ไหม จะแขวะอะไรก็เลือกก่อน ไปเลยขับรถดี ๆ ด้วยนะจ๊ะพี่จ๋า”
“ทะลึ่งนะมึง” ฉันปิดประตูรถให้พี่เคลิ้มแล้วก็เดินเข้ามาในตึก ส่วนพี่เคลิ้มก็ขับรถออกไป
วันนี้เป็นวันที่นักศึกษามาเรียนที่ตึกนี้น้อยมาค่ะ ถ้าเรียนตรงกับวันนี้คือตึกนี้นักศึกษาจะไม่พลุกพล่าน ซึ่งฉันชอบมากดูไม่วุ่นวาย เหมือนเช่นตอนนี้ที่ฉันยืนรอลิฟต์เปิดเพียงคนเดียว
ติ๊ง! (เสียงลิฟต์เปิด)
ลิฟต์เปิดออกฉันก็เดินเข้าแล้
