01 ออกตัวป้อง
1490 Words
มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
NUMNIM TALK
“เฮ้ยน้อง ไมเกะกะวะ อ้วนก็รู้จักเดินหลบหน่อย”
“ว่าน้องอ้วนได้ไงวะมึง น้องเขาชื่อ...นุ่มนิ่ม”
“นุ่มนิ่มจริงนั่นแหละว่ะ แต่ไขมันนะที่นุ่มนิ่มอะ”
“ที่บ้านกินข้าวเป็นจานหรือเอากะละมังมาใส่กินวะน้อง”
“ว่าน้องแบบนั้นได้ไงวะ เดี๋ยวน้องก็แดกหัวมึงหรอก”
“น้องมีแฟนยังครับ”
“แบบน้องใครจะเอาเป็นเมียวะมึง”
“จ้างพี่ไปเป็นแฟนไหมน้อง เฮ้ย บ้านน้องจนนี่หว่า”
“ถอยค่ะ ฉันจะไปเรียน” ฉันพยายามเดินหลบจากพวกรุ่นพี่นิสัยเสีย ปากหมา ชอบพูดจาเหยียดรูปลักษณ์คนอื่น ฉันเกลียดผู้ชายประเภทนี้ที่สุด
ฉันอ้วนแล้วหนักหัวพวกเขาหรือไง เอาเวลามาล้อเลียนฉันไปทำอย่างอื่นดีกว่าไหม
“หุ่นแบบน้องนี่เวลานั่งเรียนนั่งเก้าอี้กี่ตัวอะบอกพี่หน่อยสิ แล้วเคยเก้าอี้หักบ้างไหม”
“คนแบบนี้เขาเรียกห่วงแดกมั้ง หุ่นเลยเป็นแบบนี้”
พวกเขาก็ยังคงพูดจาดูถูกฉันไม่หยุด ฉันพยายามเดินเบี่ยงเลี่ยงไปอีกทาง แต่พวกเขาก็เดินมาขวางไว้
“ถอยค่ะ!” ฉันเริ่มส่งเสียงไม่พอใจ
“รีบไปไหนล่ะนุ่มนิ่ม เธอยังไม่ทันได้ทักทายพี่ชอปเปอร์เลยนะ ไหนว่าปลื้มพี่ชอปเปอร์ไง นี่หมิวอุตส่าห์บอกพี่ชอปเปอร์ให้มาดักรอเลยนะ” นี่คือเสียงของหมิวเพื่อนที่ฉันรู้จักและคิดว่าสนิทไว้ใจได้ที่คณะบริหารในวันรับน้องที่ผ่านมาสามเดือนได้
“เธอพูดอะไรของเธอหมิว” ฉันถามเสียงสั่น จู่ ๆ เอาเรื่องที่ฉันบอกให้เก็บเป็นความลับมาเล่าแบบนี้ แล้วเล่าต่อหน้าคนที่ฉันแอบปลื้ม
มันน่าอายสิ้นดี
“ก็พูดความจริงไงนุ่มนิ่ม ก็เธอบอกฉันเองว่าปลื้มพี่ชอปเปอร์” หมิวพูดเสียงสอง นี่ฉันดูเพื่อนผิดอีกแล้วสินะ
“ไม่...” ฉันจะพูดแก้ตัวแต่โดนพูดแทรก
“นี่น้องกล้าชอบไอ้เปอร์เลยเหรอ เฮ้ย! ไอ้เปอร์น้องอ้วนนี่ชอบมึงว่ะ” หนึ่งในผู้ชายที่พูดจาดูถูกฉันเอ่ย
“หึ” พี่ชอปเปอร์ทำเพียงแค่นเสียงในลำคอและแสยะยิ้มมุมปาก
“ขอโทษทีนะนุ่มนิ่ม บังเอิญว่าพี่ชอปเปอร์เขาไม่ชอบเอาหมูมาทำพันธุ์ แล้วตอนนี้พี่ชอปเปอร์เขาเป็นแฟนฉัน โทษทีนะที่ไม่ได้บอก แต่ฉันยังเป็นเพื่อนให้เธอได้นะนุ่มนิ่ม” หมิวยืนกอดซบที่แขนของพี่ชอปเปอร์ แล้วก็ทำหน้าตาเย้ยหยันฉัน
ฉันมองหน้ารุ่นพี่ที่แอบปลื้ม แล้วเบนสายตาหนีเพราะฉันอยากจะร้องไห้
จะเดินหนีเพื่อตัดปัญหาก็โดนล้อมด้วยกลุ่มเพื่อนของเขา ฉันกำลังโดนต้อนให้อับอาย ทั้งที่เข้ามาเรียนในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ไม่นาน
แล้วที่ฉันปลื้มพี่ชอปเปอร์ก็เพราะว่าเขาช่วยฉันในวันที่ฝนตก...
‘อะร่ม’ เขาจอดรถยนต์ตรงข้างฉันแล้วยื่นร่มมาให้ฉันที่ยืนรอคนมารับที่หน้าคณะ ตอนนั้นเวลาหกโมงครึ่งฟ้าเริ่มมืดพี่เขาคงเข้าใจว่าฉันติดฝนแล้วกลับบ้านไม่ได้ล่ะมั้ง เขาถึงหยิบยื่นน้ำใจ
‘ขอบคุณค่ะ’ ฉันยื่นมือไปรับร่ม แล้วพี่เขาก็ขับรถออกไป
ผู้ชายที่นอกจากพ่อ และพี่ชาย ก็มีผู้ชายคนนี้แหละที่ทำดีกับฉัน ฉันก้มมองดูร่ม ตรงที่จับมีชื่อเขียนไว้ว่าชอปเปอร์ ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นชื่อเขา พอลองถามเพื่อนอย่างหมิว หมิวก็บอกว่าพี่เขาชื่อชอปเปอร์ เรียนบริหาร เป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปี นับแต่นั้นฉันก็เลยเล่าให้หมิวฟังว่าฉันปลื้มพี่คนนี้
แต่ใครจะคิดล่ะว่าหมิวจะเป็นแฟนพี่เขา และเอาฉันมาเยาะเย้ย
ฉันไม่น่าคบยัยนี่เป็นเพื่อนเลย
“มโนอะไรอยู่ครับน้องอ้วน” เสียงของรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนของพี่ชอปเปอร์เอ่ยพูดและยื่นมือมาสะกิดที่ไหล่ของฉัน เขาทำให้ฉันสะดุ้งขณะที่กำลังคิดเรื่องที่ผ่านมา
“ถอยด้วยค่ะ” ฉันเบื่อการพูดอะไรซ้ำ ๆ แบบนี้ที่สุด และก็เหมือนพวกเขาไม่เอาหูมาฟังฉัน
“ถอยอะไรน้อง พวกพี่ยังพูดกับน้องไม่จบเลย พี่จะบอกว่า...หน้าอย่างน้องอย่าสะเออะมาชอบเพื่อนพี่เลย ไอ้เปอร์มันไม่สนน้องหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องอ้วน หัดเจียมตัวบ้างนะครับ” ทำไมต้องพูดจารุนแรงและส่งเสียงดังขนาดนี้ด้วย ต้องการให้ฉันอับอายมากเลยหรือไง
“ยืนทำเหี้ยอะไรกันไอ้สัส!” เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น แล้วเขาก็เดินฝ่ากลุ่มพี่ชอปเปอร์เข้ามาตรงหน้าฉัน
“ยืนทำไรอ้วน ไปเรียนสิวะ แล้วน้ำตาคลอทำเหี้ยอะไร ใครทำไรมึง” ผู้ชายชุดชอปเด็กช่างคณะวิศวะ ซึ่งเรียนคณะเดียวกับพี่ชายฉัน
“พวกมึงยืนล้อมเหี้ยอะไรกัน แล้วเมื่อกี้กูได้ยินอะไรอ้วน ๆ อย่าให้กูรู้นะว่าใครเรียกอีนี่ว่าอ้วน ถ้ากูได้ยินอย่าหาว่ากูไม่เตือน คงไม่ต้องให้กูบอกนะว่ากูคือใคร” เขาพูดกับกลุ่มพี่ชอปเปอร์ แล้วจากนั้นก็จับมือลากฉันออกมาจากวงล้อมตรงนั้น
“ปล่อยให้พวกมันด่าทำเหี้ยอะไร ปากมีแค่เก่งกับพี่ชายมึงหรือไง” พอเดินออกมาจากตรงนั้นได้สักพัก ผู้ชายคนนี้ก็โวยวายใส่ฉันทันที
“...” ฉันเงียบแล้วเดินออกมา ฉันจะไม่แสดงความรู้จักกับผู้ชายคนนี้เด็ดขาด เพราะเขาคือหนึ่งในตัวอันตรายของการดำเนินชีวิตของฉัน
“ไม่มีมารยาท เดี๋ยวกูจะบอกพี่มึง” เขาตะโกนตามหลังฉัน แล้วก็รีบวิ่งมาหยุดเดินข้างฉัน
“ช่วยทำเหมือนเราไม่รู้จักกันทีค่ะ” ฉันบอกและก้าวเดินให้ห่างจากเขา
“ทำไมกูต้องทำตาม ก็กูรู้จักมึง”
“แต่นิ่มไม่อยากรู้จักพี่”
“ก็เรื่องของมึงสิ ก็กูรู้จักมึง” เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินไกลออกไป
เขาชื่อ ‘เคลิ้ม’ เรียนวิศวะ ปี 2 เป็นเพื่อนที่พี่ชายทั้งสองของฉันสนิทที่สุด และเป็นคนที่ฉันไม่อยากอยู่ใกล้ เขาชอบพูดหยาบ ถนัดเรื่องวิวาท และที่สำคัญเขาชอบปากหมาใส่ฉัน
ฉันชื่อ ‘นุ่มนิ่ม’ เรียนบริหาร ปี 1 ฉันเป็นคนไม่มีเพื่อนเนื่องจากรูปร่างที่แตกต่างจากคนอื่น ฉันจึงหาเพื่อนที่จริงใจด้วยยาก ไม่เข้าใจว่าทำไมคนสมัยนี้ถึงคบกันที่รูปร่าง ต้องบอกก่อนว่าฉันมีพี่ชายฝาแฝดสองคน พวกเขาหน้าตาหล่อมาก หุ่นก็นายแบบ สาว ๆ ที่ไหนก็ชื่นชอบ ต่างจากฉันที่เป็นน้องสาว ฉันอ้วนมากเพราะกินเก่ง
เวลาที่พวกผู้หญิงรู้ว่าฉันมีพี่ชายเป็นสองคนนั้น พวกผู้หญิงพวกนั้นก็จะมาตีสนิทฉัน เพื่อที่จะพูดคุยกับพี่ชายฉัน พอพี่ชายฉันไม่คบด้วย ผู้หญิงพวกนั้นก็เลิกคบฉัน มันเป็นแบบนั้นมาตั้งแต่ประถม พอมัธยมฉันก็เลยย้ายไปเรียนคนละที่กับพวกพี่ชาย
เพราะไม่อยากได้เพื่อนที่แถมตำแหน่งพี่สะใภ้
สรุปแล้วย้ายโรงเรียนก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิม ฉันก็เลยมีเพื่อนเป็นหนังสือเรียน พอตั้งใจเรียนเพื่อนยิ่งพากันเกลียดฉันมากกว่าเดิม หาว่าฉันอวดเก่ง เย่อหยิ่ง ท้ายที่สุดฉันกลายเป็นคนที่ถูกเกลียดเพราะความอ้วน และเรียนเก่ง
เป็นเหตุผลที่โคตรตลก...
การที่ฉันเข้ามหาวิทยาลัยที่นี่ ที่มันมีพี่ชายของฉันเรียนอยู่ด้วย ความจริงฉันไม่อยากจะเรียนที่นี่เลยแม้แต่น้อย แต่พ่อกับแม่ของฉันเป็นห่วง กลัวจะมีผู้ชายคิดร้าย ทั้งที่ทั้งชีวิตไม่มีผู้ชายมาจีบฉันสักคน เหตุผลไม่ได้เรื่องอีกเช่นเคย
ฉันจะถกเถียงอะไรไม่ได้ ในเมื่อท่านทั้งสองยื่นคำขาด ส่วนพี่ชายทั้งสองก็เห็นดีเห็นงาม
ฉันจึงขัดไม่ได้ แต่ก็มีข้อแม้ คือห้ามพวกเขาบอกใครว่าเป็นพี่ชายของฉัน เพราะฉันไม่อยากจะวุ่นวาย และตกเป็นเป้าสายตา ไม่อยากมีมิตรภาพแบบจอมปลอม ฉันเกลียดพวกหวังประโยชน์
ที่ผ่านมามันโอเคมาตลอด แต่หลังจากนี้มันคงไม่โอเคอีกแล้ว เพราะเพื่อนของพี่ชายดันออกตัวป้อง นับจากนี้ฉันก็คงจะตกเป็นเป้า
จบกันชีวิตที่เหมือนจะเรียบง่ายของฉัน...
- Writer
