เช้าวันต่อมา...
บ้านพ่อชอปเปอร์
เวลา 08.56 น.
ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ จำได้เลือนลางว่าพี่ชอปเปอร์อัดหมัดตัวเองใส่พื้นปูนนับครั้งไม่ถ้วน
เหลือบมองรอบห้องหลังจากที่รับรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียง การตกแต่งห้องและรูปที่ถ่ายติดผนังทำให้ฉันรู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน
ไหนว่ารังเกียจ ไหนว่าฉันสกปรก แล้วให้ฉันมาที่นี่ทำไม
แกร๊ก!
ฉันหลบสายตาเมื่อคนที่เดินเข้ามาทำหน้านิ่งขรึม ที่มือของเขาถูกพันด้วยผ้าพันแผลซึ่งมันมีเลือดซึมออกจากผ้า
“ปวดหัวไหม” มือข้างที่ไม่มีแผลแตะอังที่หน้าผากของฉัน ฉันส่ายหัวแทนการพูดตอบ และความจริงคือปวดหัวมาก แต่ไม่อยากรบกวนพี่เขาอีกแล้ว พยายามพยุงตัวลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง เรี่ยวแรงก็หายไปไหนหมดไม่รู้
“จะไปไหน ไม่สบายอยู่นะ” พี่เขาจับที่แขนของฉันเมื่อฉันเดินผ่านเขา
“…” ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไป ที่ทำคือแกะมือที่จับแขนฉันออก
“นุ่ม…” พี่ชอปเ
