วันต่อมา…
บ้านนุ่มนิ่ม
เวลา 07.45 น.
“มีอะไรกินมั่งคะ ปะ…มาทำไม” ฉันเก็บคำที่จะพูดกับป้าแม่บ้านซึ่งอยู่ไหนก็ไม่รู้ กลืนลงคอ และเอ่ยถามไอ้พี่ที่ตอนนี้นั่งหน้าบึ้งตึงอยู่ที่เก้าอี้
“มาหามึงไง เมื่อวานกูโทรหาไม่รับ โทรแชตโทรไลน์ก็ติดสายคนอื่น เด้งข้อความมึงก็ไม่อ่าน พี่มึงบอกกูว่ามึงมีแฟนแล้ว มึงโกหกใช่ไหม มึงให้พี่มึงช่วยโกหกกูใช่ไหม” ไอ้พี่เดินมาตรงหน้าฉัน เขากดเสียงต่ำจนน่ากลัว ด้านใบหน้าไม่ต้องถามถึง มันน่ากลัวจนฉันไม่กล้าเงยหน้าสบตา
“ไม่ได้โกหก นิ่มพูดความจริง นิ่มมีแฟนแล้ว มีมานานแล้ว เราสองคนระ…”
“โกหก มึงหลอกกู ถ้ามึงมีแฟนงั้นมึงบอกกูมาว่าใครเป็นแฟนมึง ไอ้เหี้ยตัวไหนที่มันแย่งเมียกู!”
“ดึงสติหน่อยพี่ นิ่มไม่ใช่เมียพี่ เรื่องนั้นเราแค่พลาด นิ่มมีคนรักแล้วพี่ แล้วอีกไม่นานเราจะ…”
“หุบปาก! มึงเลิกกับมันซะ มึงไปเลิกกับมัน ไม่งั้นจะหาว่ากูไม่เตือน” ไอ้พี่มันจับที่ต้นแขนฉันแล้วบีบลง
