เมื่อผมเผลอกินลูกของราชาปีศาจ

3 ร่วมหลับนอน

​

3

"พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท อย่างที่หมอเวทย์ว่า องค์รัชทายาทยังอยู่"

เปลือกตาสีนมกะพริบปริบ ๆ ค่อย ๆ ปรือขึ้นตามแว่วเสียงของคนหลายคนรอบตัว

ปวดหัว...นิ่วหน้าเมื่อรู้สึกปวดราวกับโดนก้อนหินฟาดมาหนัก ๆ พายมองไปรอบ ๆ ห้องโถงขนาดใหญ่ อ๋อ...ก็ห้องโถงเมื่อวันแรกที่เขาโดนจับตัวมาที่นี่

แขนขาทั้งสองข้างยังคงใส่ตรวนสนิม ท่านั่งโดนจับให้คุกเข่าหน้าบัลลังก์เช่นเดิม จิตใจทำด้วยอะไรคนพวกนี้ นี่เขาเป็นคนป่วยนะ พายปรือตามองคนที่ยืนอยู่ในห้องโถง แต่ละคนมีรูปร่างสูงใหญ่ สีผิวและหน้าตาเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง แต่ติดตรงมีเขาบนหัว เป็นปีศาจกันทั้งหมดสินะ

เอาซะคนสูง165แบบเขาเป็นคนแคระไปเลย

พายกะพริบตาปริบ ๆ มองสำรวจไปรอบ ๆ เหมือนว่ากลุ่มคนที่ยืนข้างหน้าจะไม่ทันสังเกตว่าพายฟื้นแล้ว

"เขาฟื้นแล้ว! " หนุ่มน้อยหูกระต่ายช่างสังเกตเมื่อเห็นนักโทษเริ่มขยุกขยิกก็ตะโกนออกมาดังลั่น พวกปีศาจหันมองพายเป็นตาเดียว

"ยังอยู่ที่ว่าหมายความว่าอย่างไร" ลูเซี่ยนมือขวาของราชาปีศาจถามขึ้น

"องค์รัชทายาทมีพลังของเลือดราชามาตั้งแต่กำเนิด ทำให้ปรับตัวและสภาพร่างกายของภาชนะให้โอบอุ้มเขาได้อย่างปลอดภัย"

หมอเวทย์ชรากล่าวด้วยสีหน้าคล้ายจะเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งเพราะว่าภายในร่างกายของมนุษย์ผู้นี้ถูกปรับเปลี่ยนให้เป็นร่างกายของหญิงสาวตั้งครรภ์แต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในเมืองปีศาจและไม่รู้ว่าผลจะเป็นเช่นไร แต่เมื่อครู่ให้ทั้งแพทย์และหมอเวทย์ตรวจก็เหมือนจะมีหัวใจดวงน้อย ๆ เต้นตุบ ๆ อยู่ในท้องของมนุษย์ผู้นี้เสียแล้ว

"ปะ...เป็นไปได้จริง ๆ น่ะหรือ "เดโก้ถามด้วยความประหลาดใจสุดขีด

"เป็นไปแล้ว"

"เช่นนั้น...ฝ่าบาท...คิดเห็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ" เหมือนกล้องทุกตัวแพลนไปหาคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์คนเดียว สายตาทุกคนในห้องโถงหันไปจับจ้องผู้ที่เป็นใหญ่ที่สุดในเมืองนี้ เสียงถกเถียงเมื่อครู่กลายเป็นเงียบสงัด

ใบหน้าคมคายนั่งเท้าคางมองนักโทษที่อยู่ในตรวนด้วยสีหน้าเรียบเฉย จากนั้นก็เปล่งน้ำเสียงเย็นชาที่ทำเอาคนทั้งห้องโถงเสียวสันหลังวาบ

"ฆ่ามัน"

อึก...พายจากที่นั่งก้มหน้าก้มตาเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตามัจจุราชทันที และเขาเองก็กำลังจ้องกลับมาด้วย...

"มะ หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท แต่หมอเวทย์บอกว่าองค์รัช-ทายาทยังอยู่ชะ...เช่นนั้น..."

"เหลวไหล"

"ถึงร่างกายทารกจะไม่อยู่แล้วแต่หัวใจและพลังของสายเลือดราชายังมั่นคงพ่ะย่ะค่ะ จะว่าตายก็เหมือนไม่ตาย"

อิหยังวะ?

พายคิดตามในใจ จะบอกว่าไม่มีร่างกายแบเบาะแล้วแต่ยังมีหัวใจอยู่เนี่ยนะ มันคืออะไร? ตามหลักวิทยาศาสตร์มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน

"เหลือแค่เพียงเติมเต็มพลังของผู้เป็นบิดาเพื่อสร้างเนื้อหนังขึ้นมาเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ" หมอเวทย์ร่ายยาวให้เขาฟังแต่คนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์นั้นยังคงมีใบหน้าเรียบเฉย

"ฝ่าบาท....คิดดู..."

"เหตุใดข้าต้องทำ" พูดเกินสามคำแล้ว...

"ฝะ...ฝ่าบาทลองคิดดูนะพ่ะย่ะค่ะ บัลลังก์ของเมืองปีศาจขาดรัชทายาทมานานนับพันปีแล้วหากวันใดวันหนึ่งฝ่าบาทเกิดตาย..."

ดวงตาคมกริบหันมองเดโก้ปราดเดียวก็เหมือนอายุสั้นลงไปอีกร้อยปี

เขาไอค่อกแค่กก่อนจะเรียบเรียงคำพูดใหม่ "หาก...เกิดเหตุสุดวิสัยขึ้น เมืองปีศาจของเราจะได้มีกองกำลังในการสู้รบไงพ่ะย่ะค่ะ ซ้ำทั้งยังเป็นสายเลือดราชา กองทัพของพวกเราจะต้องขึ้นเป็นหนึ่งในจักรวาลแน่นอน" เดโก้ชายร่างท้วมที่มานั่งร้องห่มร้องไห้กับพายเมื่อเย็นใส่ไฟให้เต็มที่

"ข้าเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว"

เบรกแทบหน้าทิ่ม เดโก้กลอกตาไปมาพยายามหาคำพูดมาปลุกใจใหม่แต่เหมือนราชาปีศาจจะรำคาญเขาถอนหายใจแล้วกล่าวน้ำเสียงเรียบ ๆ

"ต้องทำอย่างไร"

ทุกคนมองเขาแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง รวมถึงพายด้วย ผู้ชายคนนี้รักการสู้รบขนาดนี้เลยเหรอถึงยอมเก็บองค์รัชทายาทไว้ เดโก้รีบเดินไปหารือกับหมอเวทย์เรื่องวิธีการเติมเต็มพลังเวทย์เพื่อสร้างเนื้อหนังให้องค์รัชทายาทว่าต้องทำอย่างไร

เมื่อได้ฟังคำที่หมอเวทย์บอกเขาก็หน้าซีดเผือดทันที เดินกลับมายืนรายงานเหมือนร่างไร้วิญญาณ เดโก้หันมองพายก่อนเล็กน้อยและหันกลับมาหาราชาปีศาจ

"ทำ...ทำ เหมือนที่ทำกับ..."

"...."

"ทำ...เหมือนที่ทำกับ...ทำเหมือนคู่สะ...สามี..."

"ท่านจะบอกว่าให้ราชาปีศาจร่วมหลับนอนกับมนุษย์คนนั้นงั้นรึ!!! "

ขอบใจคานิน...ข้าอุตส่าห์พยายามหาคำมาใช้ให้มันดูซอฟต์ที่สุดแล้ว...แต่เจ้า

พายเบิกตาโพลงด้วยความช็อก ว่า...ยัง...ไง...นะ

แล้วหันมองหน้าราชาปีศาจเขาเองก็ยังมีใบหน้าเรียบเฉยอยู่เช่นเดิม

เมื่อไม่ได้คำใดเอ่ยออกมาเดโก้ก็รีบเปลี่ยนไปเรื่องอื่นทันที

"ละ...แล้วตอนคลอดล่ะ"

มารดาขององค์รัชทายาทเป็นแค่หญิงสาวธรรมดาในฮาเร็มแต่มีความทะเยอทะยาน นางร่วมหลับนอนกับฝ่าบาทเพียงครั้งเดียว และหมั่นกินยาปรุงวิเศษจากหมอเวทย์เพื่อยื้อร่างกายตัวเองแล้วมีรัชทายาทให้ฝ่าบาท ตำแหน่งราชินีอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่แล้ววันคลอดนางดันตกเลือดจนตาย

ส่วนฝ่าบาทก็ไม่เห็นจะสนใจไยดีอะไรทั้งสิ้นเพราะนางในฮาเร็มทุกคนที่ร่วมหลับนอนด้วยจะมีคนจัดการเรื่องการคุมกำเนิดทุกครั้งอย่างเคร่งครัด ส่วนมารดาขององค์รัชทายาทปล่อยท้องได้อย่างไรไม่รู้ สุดท้ายก็...น่าอนาถใจยิ่งนัก ฝ่าบาทเพียงแค่กล่าวสั้น ๆ ว่า 'ไปเอาตัวเด็กมา'

"ข้าคิดว่าไม่มีปัญหา พลังขององค์รัชทายาทเข้ากับร่างกายเขาได้ดี เรียกได้ว่าเขาเป็นภาชนะที่สมบูรณ์แบบเลยทีเดียว" กลุ่มหมอเวทย์หารือกัน "ถึงกำหนดคลอดก็ผ่าท้องเขาซะ ถึงอย่างไรก็มีโทษประหารติดตัวอยู่แล้ว"

'ขอประทานโทษนะครับพี่ ผมยังนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้! '

"งั้นเอาเป็นว่า...."

เดโก้กำลังจะหันมาสรุปแต่คานินก็แย่งพูดเรียบร้อย

"เอาเป็นว่าให้ฝ่าบาทร่วมหลับนอนกับมนุษย์ผู้นั้น ให้เขาตั้งครรภ์แล้วถึงกำหนดคลอดก็ผ่าท้องเขาเลยพ่ะย่ะค่ะ" รีบพูดเอาหน้าเพื่อกลบเกลื่อนความผิดตัวเองล่ะสิ เจ้าคานินข้ารู้ทันหรอก

และ...เขาก็ยังคงมีสีหน้าตึงโบทอกซ์เหมือนเดิม

พายไม่ได้มีสถานะที่จะต่อรองกับอะไรทั้งสิ้น สิ่งที่ทำได้คือเงียบแล้วก็เงียบ...ก่อนจะโดนลากตัวออกจากห้องโถงหนุ่มน้อยหูกระต่ายรีบวิ่งปรี่เข้ามาหาเขาทันที

คานิน...คนนี้สินะที่ทำให้เขามีชะตากรรมเช่นนี้ คานินมองพายด้วยแววตารู้สึกผิดเขาก้มลงมากระซิบข้างหูจากนั้นก็วิ่งออกไป

'ยอม ๆ ไปก่อนข้าจะหาทางช่วยเจ้า'

คำพูดของเขานั้นทำให้พายเริ่มรู้สึกมีความหวัง ก็พอเข้าใจว่าคานินคงจะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย แต่ไอ้ยอม ๆ ไปก่อนนั่นมันอะไรกัน!

พายถูกลากตัวออกมาจากห้องโถงและเดินไปอีกฝั่ง ใช่...ลาก ต้องใช้คำว่าลาก เพราะพายตอนนี้หมดเรี่ยวแรงและหิวโซเป็นอย่างมาก หมอเวทย์บอกหากไม่ได้เติมพลังสายเลือดจากบิดา...ก็คือร่วมหลับนอนกับเขา เอาจริง ๆ พายรู้จักคำว่าร่วมหลับนอน มันคือการที่ผู้ชายมีเพศสัมพันธ์กับผู้หญิงแล้วมีลูกด้วยกัน แต่ชายกับชายนั้นพายไม่รู้จริง ๆ ว่าต้องทำอย่างไร หมอเวทย์บอกหากไม่ทำเด็กในท้องจะดึงสารอาหารและเซลล์ต่าง ๆ ในร่างกายของเขาไปสร้างเนื้อหนังเอง นั่นก็คือเหตุผลที่ทำให้พายหิว! หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว!!

เดโก้มองเขาด้วยความเวทนาและปลดตรวนข้อมือออก เขามองหนุ่มน้อยวัยยี่สิบปีเหมือนมองเด็กตัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งหัดคลานเท่านั้น เพราะปีศาจมีอายุยืนยาวนับหลายพันปี เดโก้เลยแอบเอ็นดูพายนิด ๆ เขาบอกให้มาดามพาพายไปที่ห้องทานข้าวก่อน ค่อยเตรียมความพร้อมอีกที

โต๊ะอาหารยาวอย่างกับรถไฟ ทั้งหรูหราตกแต่งไปด้วยทองคำทั้งหมดจนแสบตา พายไล่มองอาหารบนโต๊ะด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ เกิดมาไม่เคยเห็นอาหารหน้าตาดีขนาดนี้มาก่อน อยู่ต่างจังหวัดถึงจะเคยกินเป็ดย่าง ไก่ย่าง แต่อยู่ตรงหน้าเขานี่ไก่งวงตัวเบ้อเร่อ ทั้งซุปและสลัดต่าง ๆ ที่มองก็รู้ว่าของแพง สองปีที่มาอยู่กรุงเทพกินดีสุด ๆ ก็ชาบูหลังสอบเสร็จเท่านั้น แต่นี่...อลังการขนาดนี้ทำพายเกร็งไปหมด

"ทานเถอะ เจ้าจะได้ไม่ซูบผอมไปมากกว่านี้"

เดโก้เห็นเด็กน้อยทำตัวไม่ถูกก็นึกเอ็นดู เขาไม่ได้เรียกพายว่าท่านเหมือนตอนแรกแล้ว อีกเหตุผลที่เอ็นดูเพราะพายตั้งครรภ์ให้ราชาปีศาจน่ะสิ ความใฝ่ฝันของเดโก้คืออยากอุ้มเด็กเล็ก ๆ สักคน เพราะตั้งแต่อุ้มฝ่าบาทกับท่านเรอาก็ไม่ได้อุ้มเด็กที่ไหนมานับพันปีแล้ว

คนแก่ยิ้มละมุนกับความฝันที่จะได้อุ้มเด็กตัวน้อย ๆ ของตัวเอง

ส่วนพายก็...จะใช้คำสุภาพว่ากินอย่างมูมมามแล้วกัน หรือจะใช้คำให้ตรงตัวก็ยัดห่า! กินเหมือนเกิดมาไม่เคยกิน กินเหมือนมันจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิต จนชายผมขาวก็อดห่วงไม่ได้ จะตายเพราะโดนผ่าท้องหรือตายเพราะข้าวติดคอก่อน

หลังจากยัดหะ...กินอย่างมูมมาม พายก็โดนลากตัวอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ มีอ่างหินสีขาวและขอบทองคำ แน่นอนว่าทั้งห้องก็หรูหราไม่ต่างจากห้องทานข้าวนั่นแหละ หญิงสาวทั้งสี่คนในยูนิฟอร์มสีดำเดินเข้ามาล้อมตัวพายเอาไว้แล้วจัดแจงท่าทาง (จับกด) ให้นอนลงในอ่างทันที

สาบานว่าแรงผู้หญิง...

พายทำท่าทีปัดป้อง บ้าหรือไงเป็นผู้หญิงยิงเรือมาอาบน้ำให้ผู้ชาย! บ้าไปแล้ว! แต่สายตาดุ ๆ ของทั้งสี่คนส่งมาพร้อมกันให้ทำให้พายยอมสงบเงียบ

หญิงสาวคนหนึ่งเปิดน้ำใส่อ่างประมาณอกของพายซึ่งน้ำที่ไหลลงมาเป็นน้ำกุหลาบกลิ่นหอม ๆ เธอหยิบถาดน้ำนมมาราดตามแขนตามขาแล้วถูเบา ๆ กลิ่นน้ำนมก็หอมเหมือนกุหลาบเช่นกัน สี่สาวขยันขันแข็งถูทุกซอกทุกมุมแบบไม่พูดไม่จา

จนหญิงสาวนางหนึ่ง...

"อุ๊บ...ข้าไม่เคยเห็นของชายใดอันเล็กขนาดนี้มาก่อน ฮ่า ๆ ๆ ๆ "

"..." ส่วนพายก็รับประทานจุดไปแล้ว.....

"น่ารักน่าชังอะไรอย่างนี้"

พายมุดหน้าลงอ่างน้ำทันทีซึ่งทั้งสี่สาวก็หัวเราะลั่นออกมาพร้อมกันแค่ผู้หญิงอาบน้ำให้ก็อายจะตายอยู่แล้ว โดนแซวว่าเล็กอีกขอตายในนี้เลยดีกว่าไม่ต้องรอให้ปีศาจผ่าท้องหรอกจริง ๆ!

พี่สาวทั้งสี่ที่ตอนแรกหน้าดุ ๆ แท้จริงแล้วก็เป็นกลุ่มสาวขี้เมาท์ เธอขัดตัวให้พายไปด้วยทั้งพูดเรื่องนู้นเรื่องนี้ไปด้วยส่วนมากก็เรื่องราชาปีศาจนั่นแหละ เธอบอกอาบน้ำให้สาวนางไหนก็ไม่เคยเจอคนผิวนุ่มลื่นเท่าพายขนาดนี้ เสียดายจริง ๆ อีกไม่นานมันก็ต้องฟกช้ำดำเขียวแน่ ๆ

ซึ่งพายก็ไม่รู้หรอกว่าพี่สาวทั้งสี่พูดถึงเรื่องอะไรเพราะตอนนี้มีแต่ปมในใจเรื่องเดียวเท่านั้น...เล็ก...ฮึก

พายอยู่ในชุดคลุมสีครีมปักลูกไม้เล็ก ๆ ตามแถบ ผิวขาวเนียนนุ่มไปด้วยน้ำนมและหอมคลุ้งกลิ่นกุหลาบ ผมสีน้ำตาลอ่อนโดนเป่าให้แห้งเรียบร้อย พี่สาวทั้งสี่มองพายเหมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ทั้งเอาแป้งมาทาตัวให้ แถมยังจะถักเปียให้อีก ขอร้อง! ลืมกันไปแล้วเหรอว่าเขาเป็นผู้ชาย

ในที่สุดก็ถึงเวลาส่งลูกเข้าห้องหอ...

พายค่อย ๆ แง้มประตูบานใหญ่ออกตามคำบอกของพวกพี่สาว เดินเข้ามาได้ก้าวเดียวก็ต้องชะงักกับร่างสูงใหญ่นั่งจิบไวน์อยู่บนเตียงเงียบ ๆ เขาเองก็อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำเช่นเดียวกันแต่เป็นสีดำ ดวงตาคมกริบมองพายตั้งแต่หัวจดเท้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้วกล่าวว่า...

"แหวกรูของเจ้าซะ...ข้าจะฝืน ๆ ทำเอาแล้วกัน"

​