Episode 1
1432 Words
CHARACTER
ซินอี๋
เรียกสั้นๆว่า 'ซิน'
อายุ 20 ปี เรียนอยู่ปี 2
เพราะคืนนั้นทำให้เธอท้องกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
"อ้วนแล้วไง ไม่ได้หนักหัวใครสักหน่อย"
คีย์
เจ้าพ่อมาเฟียที่เผลอฝากลูกไว้ในท้องของผู้หญิงคนหนึ่ง
"ผู้หญิงอ้วนแบบนี้ไม่ใช่เมียกู!!!"
อิงฟ้า
ลูกสาวของแม่เลี้ยง พี่สาวของซินอี๋ และ อิงดาว
"อย่างเธอมันก็เป็นได้แค่คนใช้!!!"
อิงดาว
น้องสาวของอิงฟ้า และพี่สาวของซินอี๋
"อี๋ อย่ามาใกล้ฉัน เดี๋ยวเชื้อโรคติด"
Episode 1
"คุณพ่อเสียชีวิตแล้วงั้นเหรอ..." เสียงหวานใสของหญิงสาวร่างบางใบหน้าหวานสวยที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกสาวในนามหรือลูกสาวนอกไส้เอ่ยดังขึ้นก่อนจะค่อยๆร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมายกใหญ่ สิ่งที่เธอแสดงออกมามันไม่ใช่ความเสียใจที่แท้จริง เป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น
"ไม่น่าเลย... ทั้งๆที่ท่านน่าจะอายุยืนยาวกว่านี้แท้ๆ แต่กลับจากไปด้วยโรคร้ายเสียได้" หญิงสาววัยกลางคนที่คาดว่าน่าจะเป็นแม่ของหญิงสาวคนนั้นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย
"ฮึก... หนูจะคิดถึงคุณพ่อตลอดไปค่ะ" หญิงสาวอีกคนที่เป็นลูกสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยเช่นกัน
"ทำไมพ่อ... ถึงทิ้งหนูไปแบบนี้" ฉันบอกออกมาเสียงแผ่ว หัวใจของฉันแทบสิ้นสลายเมื่อเห็นว่าพ่อแท้ๆของตัวเองหยุดหายใจ และหัวใจของท่านก็หยุดเต้น ตอนนี้ท่านกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยอาการอิดโรย และเมื่อมีกี่วินาทีนี้ท่านก็ได้จากโลกนี้ไปเสียแล้ว...
เปิดเรื่องมาก็เจอฉากเศร้าเลย ฮือๆ
ขอแนะนำตัวกันหน่อย ฉันชื่อ ซินอี๋ ค่ะ อายุ 20 ปี กำลังอยู่มหาลัยปี 2 ฉันมีครอบครัวเพียงคนเดียวก็คือคุณพ่อ และมีแม่เลี้ยงใจร้ายอยู่ 1 คน กับพี่สาวใจมารอีก 2 คน และตอนนี้พ่อของฉันก็กำลังป่วยด้วยโรคร้าย เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนท่านก็ได้จากฉันขึ้นไปอยู่บนสวรรค์กับคุณแม่แล้ว ฮือๆ
"ซินอี๋ ต่อไปนี้เธอจะต้องจัดการเรื่องงานบ้านทุกอย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่อง" เสียงหวานใสของแม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยดังขึ้นเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน หลังจากจัดงานศพของคุณพ่อฉันเรียบร้อย คุณแม่เลี้ยงใจร้ายก็เปลี่ยนเป็นคนละคน...
ตอนแรกเธอก็ใจร้ายอยู่แล้ว พอคุณพ่อจากไปแบบนี้กลายว่าใจร้ายขึ้นมากกว่าเดิม และที่ผ่านมาเวลาเธออยู่กับพ่อของฉันก็แสร้งทำตัวเป็นคนดีจนคุณพ่อตกหลุมรักและไว้วางใจเธอ พออยู่ต่อหน้าฉันก็โหดร้ายกันแบบนี้เนี่ยแหละ ฮือๆ พูดละเศร้า
"ค่ะ หนูทราบดีว่าต้องทำงานบ้าน" ฉันบอกออกมาอย่างมีความรับผิดชอบ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าคุณพ่อจากไปแบบนี้ฉันก็ต้องเป็นคนทำงานบ้านทุกอย่างเอง ถึงแม้ว่าจะมีแม่บ้านคอยทำงานบ้านก็ตาม
"ก็ดี เพราะแม่จะเลิกจ้างแม่บ้านแล้ว" แม่เลี้ยงใจร้ายของฉันเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม ทำให้ฉันถึงกับเลิกคิ้วมองเธออย่างงงๆ
"เลิกจ้าง ทำไมคะ?"
"เปลืองเงินไงละ พ่อเธอเสียไปแล้วทั้งคน จะเอาเงินที่ไหนมาจ้างแม่บ้าน คนสวนอีกละ และฉันก็จะขายบริษัทของพ่อเธอทิ้งด้วย ฉันไม่บริหารเองหรอกยะ" เสียงหวานใสของแม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยบอกอย่างขาดความรับผิดชอบ ฉันได้แต่ยืนอึ้งกับสิ่งที่เธอพูดออกมา
"จะขายบริษัทของพ่อหนูเหรอคะ?"
"ใช่ ฉันทำสัญญาขายเรียบร้อยแล้ว และก็มีคนรู้จักตกลงที่จะซื้อด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เงินพวกนั้นฉันจะแบ่งให้เธอเล็กน้อย" แม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยอธิบายฉันก่อนจะค่อยๆนั่งลงตรงโซฟาตัวใหญ่ยักษ์ตรงห้องรับแขก
"แต่คุณจะมาขายบริษัทของพ่อหนูแบบนี้ไม่ได้นะ... ทั้งๆทีพ่อหนูอุตสาห์สร้างมากับมือแท้ๆ" ฉันบอกออกมาด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย ฉันไม่อยากให้เขาขายเลย เพราะว่า...ฉันอยากจะบริหารบริษัทของคุณพ่อเอง แม้ว่ามันจะยากลำบากฉันก็ยอม
"มาพูดเอาตอนนี้มันก็สายไปแล้วย่ะ อ๋อ แล้วก็บ้านหลังนี้ในพินัยกรรมคุณพ่อของเธอมอบให้เธอเป็นเจ้าของ แต่ระหว่างนั้น... ฉันจะดูแลบ้านหลังนี้ให้เอง" แม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี ฉันได้แต่กำมือแน่นอย่างขัดขืนไม่ได้...
"ดูแลบ้าน... แต่บอกให้หนูเป็นคนทำความสะอาดบ้านหลังนี้ทั้งหลังเนี่ยนะ?"
"ทำไปเหอะน่า อย่าบ่นได้ป่ะ" เสียงหวานใสของพี่สาวคนละสายเลือดเอ่ยดังขึ้น เธอชื่อว่า 'อิงฟ้า'
"นั่นสิ ขี้บ่นจัง แม่ฉันให้เธออยู่ร่วมบ้านหลังนี้ด้วยก็บุญแล้ว" อิงดาว น้องสาวของอิงฟ้าเอ่ยสมทบ
"แต่ว่า... บ้านหลังนี้มันเป็นบ้านของฉันนะ ฉันต่างหากที่ควรจะไล่พวกเธอออกไปจากบ้าน..." ฉันเอ่ยเสียงแผ่ว เมื่ออิงฟ้าและอิงดาวได้ยินแบบนั้น ยัยพวกนั้นก็ทำหน้าไม่พอใจใส่ฉันทันที
"หุบปากซินอี๋! ถ้าเธออยากจะอยู่บ้านหลังนี้ต่อ เธอจะต้องทำตามที่ฉันและลูกของฉันสั่ง จากนี้ไปทุกๆอย่างในบ้านนี้เป็นของฉันแล้ว!" สิ้นเสียงคุณแม่เลี้ยงใจร้าย โลกทั้งใบของฉันก็กลายเป็นสีเทาไปในชั่วพริบตา
พอคุณพ่อของฉันได้เสียชีวิตลงไป แม่เลี้ยงใจร้ายของฉันก็ได้ทำตัวเป็นใหญ่ที่สุดในบ้าน แม้ว่าบ้านที่คุณพ่อมอบให้ฉันจะหลังใหญ่มากๆ เรียกว่าเป็นคฤหาสน์เลยก็ว่าได้
แต่พอเเม่เลี้ยงใจร้ายและลูกสาวของเธอไล่แม่บ้านกับคนสวนออกไป บ้านหลังนี้ก็เหมือนบ้านร้าง เพราะฉันต้องเป็นคนดูแลและทำความสะอาดคนเดียวทั้งหมด ทำไมชีวิตของฉันมันต้องมาพบเจอกับอะไรแบบนี้ด้วยวะเนี่ย
ชีวิตเหมือนซินเดอเรลล่าไม่มีผิด! มีแม่เลี้ยงใจร้ายกับพี่สาว2คน อะไรจะเหมือนกันขนาดนี้ แต่ฉันไม่ยอมเป็นนางซินผู้น่าสงสารหรอกนะ ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องพยายามไล่แม่เลี้ยงใจร้ายกับลูกสาวสองคนออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้ ที่สำคัญฉันจะหาเงินมาซื้อบริษัทของคุณพ่อที่โดนขายไปคืน!
"ซินอี๋ เมื่อไหร่เธอจะทำอาหารเช้าเสร็จเนี่ย" อิงฟ้าเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเธอมานั่งที่โต๊ะอาหารเรียบร้อย แต่ไม่มีอาหารมาเสิร์ฟสักจาน ก็ฉันยังทำไม่เสร็จไงละ รู้ไหมว่าฉันต้องตื่นตี5ทุกวันเพื่อมาทำงานบ้านและมาทำอาหารให้พวกหล่อน ฮือๆ มันโคตรเหนื่อยเลยนะ
"นั่นสิ ชักช้าชะมัด" อิงดาวเอ่ยบ่นอีกคน
"เฮ้อ ถ้าเธอจะชักช้าขนาดนี้ เลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆ" แม่เลี้ยงใจร้ายบ่นด้วยอีกคน โอ๊ยย ทำไมแม่ลูกสองคนนี้ขี้บ่นจังเลยเนี่ย แค่ชักช้านิดหน่อยจะเป็นอะไรไป
"ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ" ฉันเอ่ยบอกออกมา และไม่นานฉันก็เสริฟ์อาหารที่ตัวเองทำเสร็จเรียบร้อยให้พวกเขาทั้งหมดทาน และเมื่อฉันเลื่อนเก้าอี้จะทานในส่วนของตัวเองกลับถูกแม่เลี้ยงใจร้ายมองด้วยสายตาที่รังเกียจ
"จะทำอะไรนะซินอี๋?" แม่เลี้ยงใจ้ร้ายเอ่ยถามฉัน
"ก็... ทานข้าวเช้าด้วยกันไงคะ?" ฉันบอกออกมาตามตรง
"ใครบอกให้เธอมานั่งร่วมโต๊ะกับพวกเรา" อิงดาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่น่ารังเกียจราวกับว่าไม่อยากให้ฉันร่วมโต๊ะอาหารด้วย
"ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับเธอซินอี๋ เธอต้องไปทานหลังครัว เหมือนที่คนใช้ทุกคนทำ!" แม่เลี้ยงใจร้ายเอ่ยก่อนจะไล่ฉันให้ออกไปจากห้องอาหารนี้ ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่รีรอที่จะเก็บจานอาหารและเดินเข้าไปหลังครัวทันที และหลังจากนั้นฉันก็ปล่อยโฮออกมา...
พวกเขาเห็นฉันเป็นคนใช้เต็มตัวแล้วใช่ไหมวะเนี่ยยยยยยย!!!
- Writer
