วายร้ายผู้นั้น พยายามจับฉันแต่งงานล่ะ

6.(ไม่)ชอบท่าน

“ข้าคิดว่าหน้าที่ของสตรีก็มีเท่านั้น..”

“แต่ท่านไม่ควรเอาความโกรธที่มีต่อสตรีเพียงผู้เดียวไปลงกับสตรีอื่นนี่คะ ท่านไม่สมหวังในความรักแล้วเหตุใดสตรีอื่นจะต้องทนทุกข์ทรมานเพราะความรักของท่านด้วย!!”

ฟาเดลลุกขึ้นอย่างหมดความอดทน เพราะนางคิดว่าตัวเองกำลังคุยกับคนที่ไม่คิดฟังคำพูดของนางเลยแม้แต่นิดเดียว เขาไม่ฟังนางสักนิดอีกทั้งยังคิดว่าความคิดของตัวเองมันถูกต้องแล้ว!

เฮงซวยที่สุด!!

ทว่าเมื่อเธอลุกขึ้นยืน แววตาที่คิลเลียนมองเธอก็ค่อยแปรเปลี่ยนไป บนใบหน้าของเขามันไม่ได้มีรอยยิ้มและท่าทีสบายๆ เหมือนเดิม แต่มันเป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเคือง เขาเดินเข้ามาหาเธอก่อนจะใช้มีดที่พึ่งจะหั่นเนื้อเมื่อครู่ กดลงไปบนคอของฟาเดล

“เจ้าเป็นใคร?”

คนที่รู้เรื่องของเขาและแอนนา ถูกสังหารไปจนเกือบหมดแล้ว ที่เหลืออยู่คือคนของเขาที่ภักดีต่อโอนิกซ์เท่านั้น

แล้วสตรีผู้นี้รู้เรื่องนั้นได้อย่างไรกัน?

เมื่อล่วงรู้ถึงความผิดพลาดของตัวเอง ฟาเดลก็หายใจติดขัดในทันที เธอตกใจไม่น้อยที่เขาใช้มีดมาจ่อลงบนคอของเธอ แต่ตกใจยิ่งกว่าที่ตัวเองเผลอหลุดคำพูดที่ไม่น่าพูดออกไปแบบนั้น!!

ในหัวกำลังคิดหาคำตอบจากเรื่องนี้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เธอไม่อยากตายในตอนนี้อีกทั้งยังไม่อยากตายแบบพ่ายแพ้เขาเช่นนี้อีกด้วย!

เธออยากให้เขาได้รับรู้รสชาติของการเป็นสตรี รสชาติของการทำงานอย่างหนักแต่กลับถูกกดขี่ข่มเหงจากบุรุษ!

“เพราะว่าข้า..ตามสืบเรื่องของท่านมาตลอด!”

เขาเพ่งมองใบหน้างามนั้นราวกับจะจ้องให้ทะลุไปจนถึงสิ่งที่อยู่ในจิตใจของเธอ

“เจ้ากระทำเช่นนั้นเพราะต้องการสังหารข้าอย่างนั้นหรือ?”

เขาพูดเสียงต่ำพร้อมกับจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ไม่ใช่แบบนั้นเลยค่ะ..ที่ข้าตามสืบทุกเรื่องของท่าน และที่ข้าเป็นแกนนำในการประท้วงเพียงเพราะว่าข้าต้องการเป็นสตรีที่โดดเด่นในสายตาของท่าน..ข้าชอบท่านเคาน์นะคะ!!"

เมื่อกล่าวคำโกหกที่แสนจะตรงข้ามกับความรู้สึกฟาเดลก็หยิกขาของตัวเองเอาไว้ นางหาทางออกจากเรื่องนี้ไม่ได้แล้ว มีเพียงต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น และนางไม่อยากตายเพราะมีดในมือของเขาด้วย

คิลเลียนเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งฝ่ามือ เขามองเธอด้วยสายตาคาดคั้นเอาคำตอบ

แววตาของเธอสั่นไหวก่อนจะค่อยๆ เบนสายตามองไปทางอื่น เธอไม่กล้ามองหน้าเขาต่อเพราะกลัวว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา ใช่..เธอหวาดกลัวจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร มันเป็นความหวาดกลัวที่เจือปนไปด้วยความเคียดแค้นและเจ็บปวด

“เจ้าโกหก..”

ฟาเดลปรายตามามองหน้าเขาอีกครั้งด้วยความร้อนรน

“ข้าไม่ได้..โกหกนะคะ ข้ามาที่นี่เพราะข้ารู้ว่าที่นี่คือบ้านของท่าน ข้าชอบเข้ามาอยู่ในโรงเก็บของเพื่อมาแอบมองท่านในยามที่ท่านมาเดินเล่นในสวน”

เธอแค่พูดออกไปมั่วๆ เพื่อให้ดูสมจริงเท่านั้นเอง แต่ทว่าคิลเลียนก็จับการโกหกที่ไม่มีความแนบเนียนของเธอได้

เขาไม่ค่อยได้มาที่นี่ เพราะว่าเขาเกลียดชังท่านแม่ อีกทั้งเขาไม่เคยเดินไปในสวนเลย ส่วนใหญ่เขาจะเดินเลียบริมทะเลสาบเท่านั้น

สตรีผู้นี้ไม่ได้ชอบเขา แต่นางน่าจะพยายามหาทางสังหารเขามากกว่า ทว่าในใจยังคงมีคำถามว่าเหตุใดนางถึงได้ล่วงรู้เรื่องของเขาและแอนนา

เขาดันร่างกายของเธอให้แนบชิดไปกับเสาต้นใหญ่ที่ห้องอาหาร แผ่นหลังของฟาเดลไม่มีที่ให้ถอยหลังไปอีกแล้ว ในขณะที่ท่านเคาน์จับเข้าที่สะโพกของเธอก่อนที่เขาจะยกสะโพกของเธอขึ้นพร้อมๆ กับแยกขาทั้งสองข้างของเธอออกเพื่อที่เขาจะได้สอดแทรกร่างกายของเขาเข้าไป

ฟาเดลหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเขาเข้ามาใกล้ชิดจนกระทั่งเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อุ่นร้อนซึ่งกำลังเป่ารดลงมาบริเวณซอกคอ

“คราแรกข้าไม่เชื่อ แต่หากว่าเจ้าแสดงให้ข้าเห็นถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเจ้า..ข้าถึงจะเชื่อว่าคำกล่าวที่ว่าเจ้าชอบข้านั่นคือของจริง”

แบบนั้นก็คิดว่าเธอโกหกไปเถอะ! เพราะการใกล้ชิดกันเช่นนี้ ฟาเดลคิดว่าท่านเคาน์โอนิกซ์ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอนี้ รับมือยากมากกว่าท่านเคาน์โอนิกซ์ที่เธอเคยรู้จักซะอีก!

“ว่าไงฟาเดล..เจ้ายินดีจะแสดงให้ข้าเห็นถึงความจริงใจของเจ้าหรือไม่”

มือของเขาสอดแทรกเข้าไปใต้กระโปรงชุดนอนที่ถอยร่นขึ้นมาอยู่บนขาอ่อน คิลเลียนลูบไล้ต้นขาของเธอเบาๆ ก่อนที่เขาจะก้มหน้าลงแล้วจุมพิตบนซอกคอขาวเนียน

ฟาเดลยกมือขึ้นมาในทันที เธอตั้งใจว่าจะผลักเขาออกแต่ทว่าเขากลับรวบข้อมือของเธอเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว

“ทำไม..อยากจะขึ้นไปแสดงความจริงใจของเจ้าบนห้องนอนอย่างนั้นหรือ คราแรกข้าเองก็อยากจะพาเจ้าขึ้นไปบนนั้นเหมือนกัน เพียงแต่เจ้ายังมิได้ทานมื้อเช้าเลยนี่”

เขาอุ้มเธอขึ้นมาก่อนจะวางเธอลงบนตักของเขา คิลเลียนตักเนื้อที่เขาหั่นเอาไว้พร้อมกับนำมันไปจ่อที่ริมฝีปากอวบอิ่ม

“ข้ายังไม่หิว..”

เธอคิดว่าตัวเองคงจะกินอะไรไม่ลงไปจนถึงปีหน้า ฟาเดลในยามนี้ไม่มีวี่แววของความอยากอาหารเลย

“จะให้ข้าป้อนดีๆ หรือว่าจะให้ข้าใช้ปากป้อนเจ้าล่ะ..เลือกมาสิเด็กดี”

ฟาเดลอ้าปากออกแล้วงับลงไปบนเนื้อที่อยู่บนปลายส้อมทันที เธอเคี้ยวเนื้อในปากเร็วๆ พร้อมกับส่งยิ้มให้เขา

คำขู่บ้าบออะไรกัน น่าขนลุกชะมัด!!

ท่าทีของฟาเดลมันทำให้คิลเลียนรู้สึกสนุกไม่น้อย เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดเลยว่าการได้ใช้เวลากับสตรีผู้นี้จะทำให้เขาผ่อนคลายลงได้..

เหมือนกับบนบ่าที่แบกเรื่องราวต่างๆ เอาไว้ ได้คลายความเมื่อยล้าลงอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นเพราะว่าเขาห่างเหินการสัมผัสสตรีมานานด้วยรึเปล่า ความรู้สึกต่างๆ ถึงได้..ตื่นตัวไวขนาดนี้

“ทานเยอะๆ สิ..”

ฟาเดลมองหน้าเขา เธอตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆ

“ข้าต้องการกลับบ้านค่ะ..หวังอย่างยิ่งว่าเมื่อทานมื้อเช้าเสร็จท่านเคาน์จะ..ปล่อยข้าไป”

เขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น เสียงหัวเราะของคิลเลียนทำให้ข้ารับใช้ที่ยืนอยู่ด้านนอกมองหน้ากันด้วยความหวาดระแวงไปหมด

“ข้าดูเหมือนคนใจดีแบบนั้นหรือฟาเดล เมื่อครู่เจ้าพึ่งบอกออกมาว่าเจ้าชอบข้า คนที่รักกันก็จะต้องอยากอยู่ด้วยกันสิ..จริงไหม อีกอย่างบ้านของเจ้าข้าสั่งให้คนไปเผามันแล้ว เจ้าไม่มีบ้านให้กลับไปแล้วล่ะเด็กน้อย”

ผะ..เผาบ้านของเธอ!! ถึงแม้ว่าบ้านของเธอมันจะเก่าแต่ก็เป็นบ้านที่เธออยู่มานานหลายปีเลยนะ

“เสียใจสินะ”

เขายกมือขึ้นมาลูบผมของเธอเบาๆ

“ไม่ต้องเสียใจไปเพราะว่านับจากนี้ ข้าจะยกที่นี่ให้เป็นบ้านของเจ้า..”

ฟาเดลกำมือแน่น เขาควรจะถามเธอสักคำสิ ว่าเธออยากได้รึเปล่า!!