4.ล้อเล่นรึไง
1396 Words
เมื่อแสงแรกของดวงตะวันสาดส่องเข้ามาด้านในห้องนอนที่แสนหรูหรา ก็มีสาวใช้เดินเข้าไปด้านใน สาวใช้ผู้นั้นมองไปยังเจ้าของใบหน้างามที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง
เพราะที่นี่คือคฤหาสน์ท่านหญิงดาเรเน่ มารดาของท่านเคาน์โอนิกซ์
เมื่อคืนฝนตกลงมาอย่างหนักพร้อมๆ กับท่านเคาน์ที่เดินเข้ามาในคฤหาสน์โดยที่ในอ้อมแขนของเขาอุ้มสตรีผู้นี้เข้ามาด้านในด้วย แน่นอนว่านั่นคือเรื่องราวแปลกใหม่มากทีเดียว เพราะว่าท่านเคาน์และสตรีเป็นสิ่งตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง ในค่ำคืนที่สายฝนพรำลงมาไม่หยุดหย่อนกลับนำพาท่านเคาน์และสตรีผู้นี้เข้ามาในคฤหาสน์
“พานางไปดูแลให้ดี”
น้ำเสียงที่เอ่อออกมานั้นยังคงราบเรียบเช่นเดียวกันกับทุกครั้ง แต่เมื่อข้ารับใช้ได้ยิน พวกเราทุกคนต่างเร่งรีบนำพาสตรีที่หลับใหลมาจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เสียใหม่ มือของนางหยาบกร้าน ราวกับมือของคนที่ทำงานหนักมาตลอด แต่ทว่าผิวกายภายใต้เสื้อแขนยาวและกระโปรงยาวคลุมเข่านั้น ช่างขาวเนียนละเอียดราวกับเลดี้ชนชั้นสูง อีกทั้งใบหน้านั้น..นางงดงามสะดุดสายตามากทีเดียว และสิ่งที่สะดุดตามากที่สุดคงหนีไม่พ้น เรือนผมสีอเมทิสต์นั่น..
“ท่านหัวหน้าสาวใช้ เลดี้ท่านนี้จะเป็นเลดี้ในคำทำนายหรือไม่เจ้าคะ”
หัวหน้าสาวใช้หัวเราะเบาๆ
“ข้ามิใช่ผู้หยั่งรู้ แต่การที่นายท่านอุ้มสตรีเข้ามาด้านในคฤหาสน์แห่งนี้ นั่นก็หมายความว่าเลดี้ท่านนี้ค่อนข้างพิเศษมากกว่าสตรีทั่วไป เพราะอย่างนั้นเมื่อนางฟื้นขึ้นมา พวกเราทุกคนจะต้องดูแลนางให้ดี”
เพราะว่าท่านเคาน์นั้นโหดร้ายกับสตรีมากเหลือเกิน หัวหน้าสาวใช้จึงเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อไปหาท่านนักบุญหญิงจากจักรวรรดิอื่น มาทำนายดวงชะตา
“จะมีสตรีผู้หนึ่งที่ทำให้ความมืดมนในใจของนายท่านลดน้อยลง แต่ทว่าสิ่งที่เขากระทำผิด ย่อมต้องได้รับผลของการกระทำเพราะอย่างนั้น..ไม่ง่ายเลยที่เขาจะได้มีความรักครั้งใหม่ แต่ในอนาคตนายท่านของเจ้าจะดีขึ้น..”
เมื่อได้รับฟังคำทำนายเช่นนั้นหัวหน้าสาวใช้จึงพยายามตามหาสตรีผู้นั้นที่จะทำให้นายท่านของพวกเขา..ได้มีความรัก
เพราะเกิดมาท่ามกลางครอบครัวที่ไม่ปกติ นายท่านจึงถูกหล่อหลอมให้เป็นผู้ไร้ความเมตตาและไม่มีความเห็นใจให้ใครทั้งนั้น อีกทั้งจะต้องคอยระมัดระวังในทุกความเคลื่อนไหวของราชวงศ์ เพราะโอกาสที่ราชวงศ์จะลุกขึ้นมาแล้วทวงคืนอำนาจของพวกเขากลับคืนไปมันมีโอกาสจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา
ฟาเดลค่อยๆ ปรือตาขึ้นมาเล็กน้อย เธอรู้สึกปวดหัวมากทีเดียว แต่ทว่าการนอนในวันนี้ทำไมมันถึงได้รู้สึกสบายมากกว่าทุกวันก็ไม่รู้ และเมื่อเธอมองเห็นเพดานและโคมไฟที่ห้อยระย้าลงมา ดวงตาของฟาเดลก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอลุกพรวดพราดขึ้นจากเตียง และเมื่อมองเห็นสายตาจำนวนมากของสาวใช้ที่มองมาที่เธอมันยิ่งทำให้ฟาเดลทำตัวไม่ถูก
เมื่อคืนก่อนที่จะนอนหลับไป ฟาเดลมั่นใจว่าเธอมองเห็นโรงเก็บของอยู่รำไร แล้วเหตุใดถึงได้ตื่นขึ้นมาในห้องนอนที่แสนหรูหราเช่นนี้กันเล่า!!
“รับมื้อเช้าก่อนดีไหมคะเลดี้..”
เลดี้? ไม่ใช่แล้ว!!
“อ่า..เอ่อ คือว่าข้าไม่ใช่เลดี้..”
หัวหน้าสาวใช้ส่งยิ้มให้กับสตรีที่กำลังทำท่าทางตกใจ นางเองก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าสตรีที่นายท่านพามานั้นอาจจะไม่ได้มาที่นี่ด้วยความยินยอมสักเท่าไหร่นัก
“รับมื้อเช้าก่อนก็แล้วกันค่ะ พวกเจ้าไปยกมื้อเช้าเข้ามาในห้องนี้”
ฟาเดลยิ่งไม่เข้าใจหนักไปใหญ่ ว่าทำไมเธอถึงได้รับการปฏิบัติที่ดีเช่นนี้
“คือว่า..ข้าไม่รู้ว่าข้ามาที่นี่ได้อย่างไรกัน อีกทั้งพวกท่านอาจจะกำลังเข้าใจผิดเพราะว่าข้าไม่ใช่เลดี้..”
“เรื่องนั้นมิได้สลักสำคัญอะไรเลยค่ะ ท่านมาที่นี่เพราะท่านเคาน์พาท่านเข้ามาด้านในคฤหาสน์ ไม่ว่าท่านจะใครมาก่อนก็ตามที แต่ในยามนี้ท่านคือแขกที่ท่านเคาน์พาเข้ามา และสาวใช้เช่นพวกเรามีหน้าที่ ที่จะต้องต้อนรับท่านให้ดี”
ท่านเคาน์..? ในยามที่เธอหลับไป ตอนที่เธอล้ม ศรีษะของเธอกระแทกพื้นไปหรืออย่างไรกัน? ในจักรวรรดิอีเทนแห่งนี้มีท่านเคาน์เพียงแค่ผู้เดียวเท่านั้นคือท่านเคาน์โอนิกซ์ และคนชั่วช้าสารเลวเช่นนั้นไม่มีทางพาเธอเข้ามาที่นี่ได้หรอก หากว่าเขาเห็นเธอนอนสลบอยู่จริงๆ เขาคงจะให้ทหารของเขามาลากเธอออกไปหรือไม่ก็ปล่อยให้เธอนอนตายอยู่ตรงนั้น
“ท่านเคาน์? ..อ่า ข้าขอทราบนามของท่านเคาน์ผู้นั้นได้ไหมคะ”
เผื่อเอาไว้ว่านี่อาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิด หรืออาจจะมีขุนนางคนอื่นที่ได้เลื่อนขั้นเป็นท่านเคาน์ก็ได้ ช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองสักเท่าไหร่
หัวหน้าสาวใช้มีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย เพราะดูเหมือนความสัมพันธ์ของเลดี้ท่านนี้กับนายท่านของพวกเขาจะไม่สู้ดีสักเท่าไหร่
“ท่านเคาน์คิลเลียนแห่งโอนิกซ์ค่ะ..”
“.....”
ไม่มีทางเป็นไปได้!! นี่จะต้องเป็นความฝันหรือไม่ก็..เธออาจจะตายไปแล้ว
ใช่..ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ นี่คือวิญญาณของเธอ เอาล่ะเทพแห่งความตายหรือว่าอะไรก็ได้มารับวิญญาณของเธอไปได้แล้ว อย่าปล่อยให้เธอล่องลอยไปมาแล้วคิดเรื่องน่าขนลุกขนพองแบบนี้อีกเลย!!
ชายที่เธอพยายามหลบหนีจากการตามล่าของเขาให้ไกลที่สุด เขาจะอุ้มเธอเข้ามาในคฤหาสน์นี้ได้ยังไง!! เรื่องมันน่าตลกเกินไปแล้ว
ถาดอาหารถูกยกเข้ามาแล้ววางเอาไว้เบื้องหน้าของฟาเดล เมื่อเธอเห็นถ้วยโจ๊ก ฟาเดลก็ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองในทันที
เธอมองหน้าของหัวหน้าแม่บ้านที่กำลังส่งยิ้มอย่างใจดีให้ หรือว่านี่คือการฆ่าแบบใหม่ ในถ้วยโจ๊กวันนี้อาจจะไม่ได้มียานอนหลับเหมือนเมื่อวานแต่มันคือยาพิษใช่หรือไม่
เพื่อความสนุกสนานของเขาแล้วจะต้องสรรหาวิธีการฆ่าที่ทำให้เธอแทบจะเป็นโรคประสาทแบบนี้เลยงั้นเรอะ!!!
“..เลดี้ไม่ชอบทานโจ๊กอย่างนั้นหรือคะ เช่นนั้นข้าจะให้สาวใช้นำอย่างอื่นมาให้”
ฟาเดลยกมือขึ้นมาเพื่อห้ามปราม
“อย่างแรกเลยคือข้าไม่ใช่เลดี้อย่างที่ท่านเข้าใจ และอย่างที่สอง..ข้าอยากจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด”
ไม่แตกต่างไปจากการคาดการณ์ของหัวหน้าสาวใช้เท่าไหร่นัก เธอคิดเอาไว้แล้วว่าสตรีท่านนี้จะต้องคิดหนีในทันทีที่ฟื้นขึ้นมา เพียงแต่เธอปล่อยให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้นะสิ
“เลดี้จะออกไปจากที่นี่ไม่ได้นะคะ หากท่านจะออกไปจากที่นี่จะต้องได้รับการอนุญาตจากนายท่านเสียก่อน”
หากรอเจอเขา เธอจะต้องตายอย่างแน่นอน เพราะอย่างนั้นฟาเดลจึงลุกขึ้นจากเตียงในทันที เธอวิ่งออกมาจากห้องนอนเท่าที่ขาทั้งสองข้างนั่นจะมีแรง
ต้องหนีไปจากที่นี่ จะอยู่รอเขามาฆ่าเธอไม่ได้!! ไม่ว่าจะยังไงเธอจะต้องมีชีวิตรอด...
“ตุบ!!”
ฟาเดลยกมือขึ้นมาจับหน้าผากของตัวเองเมื่อเธอวิ่งชนใครสักคนที่เดินมาในห้องนี้ แน่นอนว่ามันเจ็บปวด แต่มันรู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเมื่อเธอมองเห็นใบหน้าของชายที่เธอพึ่งจะชนเขาไป
เคาน์โอนิกซ์!!!
- Writer
