วายร้ายผู้นั้น พยายามจับฉันแต่งงานล่ะ

8.ข้อเสนอ

หลังจากฟาเดลใช้เวลาพักใหญ่ๆ ในการหาคำตอบเกี่ยวกับกิลล์ข้อมูลและเจ้าของกิลล์ข้อมูล เธอก็พบว่าที่นั่นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับท่านเคาน์เลยแม้แต่นิดเดียว ในเมืองหลวงแห่งนี้มีสถานที่ที่ท่านเคาน์ไม่เกี่ยวข้องด้วยได้ยังไงกัน? เพราะไม่ว่าที่ไหนล้วนแล้วแต่จะต้องผ่านการอนุญาตจากท่านเคาน์โอนิกซ์เสียก่อน หรือว่าเจ้าของกิลล์ข้อมูลจะเป็นคนที่มีอำนาจไม่แพ้ท่านเคาน์..

น่าสนใจ น่าสนใจ น่าสนใจ! เธออยากจะไปที่นั่นใจแทบขาดแต่ทว่าเมื่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างก็พบว่าฝนกำลังตกลงมา นี่คือฤดูฝนที่เปลี่ยนไปมากๆ ของเธอ เพราะปกติแล้วฟาเดลจะมองฝนหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลรินลงมาจากรอยรั่วของหลังคา แต่ในยามนี้เธอกำลังมองฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาผ่านทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ สวมชุดนอนที่ให้ความรู้สึกนุ่มลื่นไม่บาดผิว แถมได้ทานอาหารดีๆ งานอดิเรกของเธอคือการเม้ามอยกับสาวใช้

อ่า..มันเหมือนกับว่าเธอกำลังหลงระเริงไปกับชีวิตเลดี้ที่ท่านเคาน์มอบให้ยังไงไม่รู้

ไม่ได้นะโว้ย!! ถึงแม้ว่าเธอจะมีชีวิตที่ดีและกำลังมีความสุขแต่กับเพื่อนของเธอล่ะ สตรีคนอื่นๆ ที่มีชีวิตไม่แตกต่างจากฟาเดลคนเก่า พวกเขาจะต้องทุกทรมานต่อไปงั้นเรอะ!

จริงอยู่ที่เธอรู้สึกขอบคุณท่านเคาน์วันละหลายครั้ง แต่ก็รู้สึกโกรธเคืองเขาวันละหลายร้อยครั้งเช่นกัน เหมือนกับว่าอารมณ์ของเธอในช่วงนี้มันขึ้นๆ ลงๆ แบบแปลกๆ

ฟาเดลถอนหายใจออกมาเบาๆ เธอเดินไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ก่อนจะล้มตัวนอนลงบนนั้น

ทำให้ฟาเดลไม่ทันได้เห็นรถม้าที่เคลื่อนตัวฝ่าสายฝนที่กำลังวิ่งเข้ามาในคฤหาสน์

“นายท่าน..นายท่านควรจะแจ้งล่วงหน้าสิคะ ข้าจะได้จัดเตรียมมื้อเย็นเอาไว้ต้อนรับ...”

คิลเลียนยกมือขึ้นมาเพื่อห้ามปรามเจนที่กำลังกระวนกระวาย

“เรื่องมื้อเย็นข้าทานมาแล้ว ตอนนี้ข้าแค่อยากใช้เวลาตามลำพังกับฟาเดล อย่าให้มีแม้แต่แมลงสักตัวบินผ่านเข้าไปรบกวนเวลาอันล้ำค่าของข้า..เข้าใจไหมเจน”

หัวหน้าสาวใช้ก้มหน้าลงเพื่อรับคำสั่งของเจ้านาย ลูอิสเองก็นั่งลงบนโซฟาที่ชั้นล่าง

“เจ้าควรจะส่งคนมาบอกกล่าวข้าก่อนสิ”

“ข้าก็อยากจะทำแบบนั้น แต่นายท่านห้ามข้าเอาไว้ ท่านก็รู้ว่าข้าไม่กล้าขัดคำสั่งของนายท่านหรอก..ว่าแต่สตรีผู้นั้นทำอะไรแปลกๆ รึเปล่าในช่วงนี้”

เจนส่งยิ้มให้กับลูอิส

“เจ้าจะถามข้าทำไมในเมื่อทุกการกระทำของนายหญิงก็ล้วนแล้วแต่อยู่ในสายตาของนายท่าน..ลูอิส ข้าว่าครั้งนี้ดูเหมือนว่านายท่านจะสนใจนายหญิงของข้าเป็นพิเศษ”

ลูอิสแค่นหัวเราะ

“เพียงเวลาไม่กี่วันก็เรียกนางว่านายหญิงแล้วอย่างนั้นหรือ ย้ายข้างไวจังนะ”

“เจ้าไม่เข้าใจหรอกเด็กน้อย ไม่ว่าจะวันนี้หรือว่าวันไหนๆ บุรุษก็ไม่มีวันเอาชนะสตรีได้หรอก..ในยามที่พวกเขาตกอยู่ในห้วงของความรัก”

คิลเลียนเดินขึ้นบันไดมายังชั้นบน เสียงฝนตกยังคงดังกระทบหลังคาอยู่ตลอดเวลา เขาหยุดฝีเท้าที่กำลังก้าวเดินด้านหน้าประตูห้องนอนของฟาเดล ก่อนจะออกแรงผลักมันให้เปิดออกเบาๆ

“นิวางั้นเหรอ..ข้ากำลังนอนไม่หลับอยู่พอดีเลย..”

เสียงของฟาเดลขาดหายไปเมื่อนางได้มองเห็นว่าผู้ที่อยู่ด้านหลังประตูไม่ใช่สาวใช้อย่างที่นางเข้าใจแต่มันกลับเป็นท่านเคาน์โอนิกซ์ที่ยืนอยู่ เขาเดินเข้ามาในห้องนอนของเธอด้วยท่าทีสบายๆ ก่อนจะหันหลังกลับไปปิดประตู

“ช่างบังเอิญยิ่งนักเพราะว่าข้าเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน”

เธอไม่คิดว่าเขาจะมาหาเธอ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่มาที่นี่เลยสักครั้ง จนฟาเดลคิดว่าท่านเคาน์อาจจะลืมเธอไปแล้ว

ฟาเดลส่งยิ้มแห้งๆ ให้เขา

“ข้าไม่คิดว่าท่านเคาน์จะมาที่นี่..แถมยังเป็นเวลานี้อีกด้วย”

ดวงตะวันลาลับขอบฟ้าไปพักใหญ่ๆแล้ว อีกทั้งเธอและเขาต่างก็ยังเป็นบุรุษและสตรีที่ยังไม่ผ่านการแต่งงาน เราเข้ามาอยู่ในห้องเงียบๆ สองคนเช่นนี้ไม่ดีเอาซะเลย

“ข้าคิดว่าเราควรจะลงไปคุยกันข้างล่างดีไหมคะ ข้าจะไปตามเจนให้ชงน้ำชา..”

ในขณะที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้อง คิลเลียนก็คว้าข้อมือของฟาเดลเอาไว้

“ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อดื่มชาสักหน่อย..”

สายตาของเขามันเฉียบคมราวกับงูพิษที่กำลังไล่ล่างับเหยื่อ ส่วนเธอได้แต่ยืนนิ่งอึ้งเพราะไม่มีความกล้ามากพอที่จะถามออกไปว่าเขามาที่นี่ทำไม

“อะ..อ่า ท่านเคาน์ไปนั่งบนโซฟาก่อนดีไหมคะ”

คิลเลียนคิดว่าเขาไม่ใช่คนที่ชอบทำอะไรอ้อมค้อม เขาเดินเข้าไปประชิดตัวของฟาเดลก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน เขาพาเธอเดินมาที่โซฟาตัวยาวก่อนจะวางเธอลงบนตักของเขา

ฟาเดลยื่นมือมากอดคอของเขาเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว อาจจะเป็นเพราะว่าตอนที่เขาอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น เธอหวาดกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป ก็เลย..กอดเขาซะแน่น

เธอค่อยๆ ปล่อยมือที่โอบกอดเขาออกช้าๆ ฟาเดลพยายามปรับลมหายใจให้กลับมาปกติอีกครั้ง

บนเสื้อของเขามันชื้นเล็กน้อย อาจจะเพราะว่าฝนด้านนอกกำลังตกและเขา..ฝ่าฝนเข้ามาที่นี่หลังจากที่ลงจากรถม้าแล้ว

“เช่นนั้นท่านเคาน์มาที่นี่..เพื่อมาหาข้าอย่างนั้นหรือคะ?”

นัยน์ตาสีดำคู่นั้นคล้ายกำลังจะกัดกินเข้าไปในร่าง หัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลัง..หวาดกลัวเขา

“คงจะเป็นเช่นนั้น เพราะหากว่าข้ามาหาเจน ข้าคงจะคุยกับนางข้างล่างไม่ต้องเดินขึ้นบันไดมาที่นี่หรอก”

ฟาเดลเงยหน้าขึ้นมาเพราะถูกมือใหญ่บังคับจับปลายคางให้เงยขึ้น

“ท่านมี..ธุระอะไรจะพูดคุยกับข้าอย่างนั้นหรือคะ”

คิลเลียนหัวเราะเบาๆ

“ข้าแค่อยากจะมาดู ว่าแผนการของเจ้าไปถึงไหนแล้ว..ฟาเดลมันมีเรื่องที่เจ้าสามารถทำได้ง่ายๆ แบบไม่ต้องคิดหาทางเอาชนะข้าอย่างเอาเป็นเอาตายเลย..ข้ามาที่นี่เพื่อที่จะมายื่นข้อเสนอที่ดีที่สุดให้แก่เจ้า”

ข้อเสนอ? ข้อเสนอแบบไหนกันเพราะมันดูเหมือนกับว่าในยามนี้เขากำลังพยายามไล่ต้อนเธอให้จนมุมอยู่เลย

“ข้อเสนอ..แบบไหนกันคะ”

ท่าทางน่าเกรงขามของเขาทำให้เธอตัวสั่น ฟาเดลถอนสายตาจากใบหน้าของเขาเพื่อหันมองไปทางอื่น อย่างน้อยมันน่าจะลดอาการความประหม่าให้เธอได้บ้าง

“หากว่าเจ้ายินยอมทำตามคำสั่งของข้าหนึ่งข้อ ข้าก็จะยกเลิกกฎข้อบังคับเกี่ยวกับสตรีหนึ่งข้อ..เป็นข้อเสนอที่ดีเยี่ยมไปเลยว่าไหม?"

อยู่ๆ ฟาเดลก็รู้สึกเหมือนกับว่าเสียงของตัวเองมันจางหายไป เพราะข้อเสนอที่เขาบอกกล่าวมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองพ่ายแพ้ยังไงไม่รู้สิ

แต่หากคิดอีกมุม ถึงแม้ว่าเธอจะพ่ายแพ้แต่สตรีทุกคนย่อมได้ประโยชน์จากเรื่องนี้ หากว่าเธอทำตามคำสั่งของเขาห้าสิบข้อนั่นหมายความว่ากฎข้อบังคับบ้าบออะไรนั่นจะถูกยกเลิก..ถึงแม้ว่านี่จะเป็นก้าวเล็กๆ แต่เธอก็อาจจะสามารถทำให้สตรีกลับมาเท่าเทียมกับบุรุษได้

“ดูจากแววตาของเจ้าแล้ว เจ้าสนใจข้อเสนอที่ว่านี้ใช่ไหม เช่นนั้นข้าจะบอกให้เจ้าล่วงรู้ว่าข้อแรกคืออะไรดีไหมฟาเดล คำสั่งของข้าในข้อแรกก็คือ..เจ้าจะต้องแต่งงานกับข้า..”