ตอนที่ 10
1787 Words
แต่หล่อนก็ยอมขายตัวไม่ได้อยู่ดี... ไม่สิ... มันไม่เรียกว่าการขายตัว แต่มันเรียกว่าการแลกเปลี่ยน เฟเบียน บราวน์บอกว่าหากหล่อนนอนกับเขา ลิขิตก็จะปลอดภัย
“ฉัน... ฉันอยากรู้ว่าพี่ชายของฉันไปทำอะไรไว้กับคุณ คุณถึงได้ซ้อมเขาปานตายแบบนั้น”
“มันเป็นเรื่องที่เธอไม่สมควรจะรู้ และเชื่อฉันเถอะว่าเธอจะไม่มีทางรู้จากปากของฉันแน่”
“แต่ฉันต้องรู้... เพื่อที่ฉันจะได้หาทางแก้ไข” หล่อนข่มใจ ทำเสียงราบเรียบโต้ตอบเขาออกไป
เฟเบียนแสยะยิ้มหยัน ดันร่างอรชรให้แผ่นหลังบอบบางชนเข้ากับกำแพงห้องที่เย็นเฉียบ หัวใจสาวเต้นระรัวเมื่อเขาตามเข้ามาประกบ ลมหายใจของเขาสะอาดสะอ้าน และมันก็ทำให้บางส่วนของร่างกายขานรับอย่างรุนแรง หล่อนไม่รู้ว่าร่างกายกำลังเป็นอะไร แต่มันไม่ได้มีความรู้สึกรังเกียจต่อสิ่งที่เฟเบียนกำลังจะทำเลยแม้แต่น้อย
แพศยา!
ลัลนาร้องบอกตัวเอง... เกลียดตัวเองนักที่ไม่สามารถต้านทานผู้ชายคนนี้ได้ ผู้ชายที่ทำให้หล่อนตื่นเต้นไปทั้งเนื้อทั้งตัว ผู้ชายคนแรกที่หล่อนแทบจะกลืนกินเขาด้วยสายตา และก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ทำให้หล่อนมองผู้ชายเป็นผู้ชาย ไม่ใช่มองเป็นท่อนไม้หรือสิ่งน่ารังเกียจเหมือนกับอดีตที่ผ่านมา
“ทุกอย่างมันเลยจุดที่จะเรียกว่าแก้ไขได้มาแล้ว...”
เขาก้มลงมาใช้ริมฝีปากที่หล่อนคิดว่ามันเป็นปากของผู้ชายที่สวยที่สุดในโลกลงมาปัดผ่านแก้มนวลของหล่อนเบาๆ แต่แค่นั้นก็สามารถทำให้เส้นขนในกายสาวลุกซู่ซ่า ทรวงอกเบ่งบานเคร่งครัดจนบราเซียร์ตัวน้อยแทบจะปริขาด มันไม่ควรเป็นอย่างนี้เลย... ลัลนาคร่ำครวญอยู่ภายในอกด้วยความขมขื่น
“ตอนนี้ทางเลือกของเธอมีอยู่สองทาง... จะนอนกับฉัน หรือว่าจะนั่งมองพี่ชายถูกฉันกระทืบจนตาย”
“ฉันจะแจ้งตำรวจจับคุณ...!”
หญิงสาวโต้ตอบเสียงดุเดือด หวังว่าเขาจะมีท่าทางเกรงกลัวบ้าง แต่เปล่าเลย ตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เมื่อเฟเบียน บราวน์ยังคงยิ้มร้ายกาจไม่ผิดไปจากเดิมแม้แต่นิดเดียว และนั่นก็ทำให้ลัลนาถึงกับต้องกัดฟันเพื่อข่มความขุ่นเคืองเอาไว้ภายในอกสุดกำลัง
หล่อนต่อสู้กับเขาไม่ได้... แต่หล่อนก็จะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ...
สมองของหล่อนมุ่งมั่นแบบนั้น แต่ร่างกายมันดันไม่ให้ความร่วมมือเอาซะเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ ตอนที่ร่างกายของหล่อนและร่างกายของเขากำลังถูไถบดเบียดกัน หล่อนหน้าแดงก่ำเมื่อความรู้สึกร้องบอกว่าความต้องการของเฟเบียนกำลังขยายตัวใหญ่ขึ้น และใหญ่ขึ้น...
“ต่อให้ฉันฆ่าพี่ชายของเธอต่อหน้าตำรวจ... ฉันก็จัดการเคลียทุกอย่างได้”
ใช่... หล่อนรู้ว่าเฟเบียน บราวน์ไม่ได้พูดเกินจริงเลย ในเมื่อเขาสามารถเปิดบ่อนการพนันหรือถ้าจะเรียกให้หรูหราหน่อยก็คือกาสิโนแห่งแรกของเมืองไทยในพัทยาได้ เขาก็คงจะเส้นใหญ่ไม่น้อยเลยทีเดียว แถมหล่อนยังเคยได้ยินข่าวว่าพบศพผู้คนจำนวนมากลอยอืดอยู่ในทะเล ซึ่งแน่นอนว่าจะต้องเป็นฝีมือคนเลวร้ายอย่างเขาแน่นอน
ตำรวจยังทำอะไรเขาไม่ได้? แล้วหล่อนล่ะ หล่อนจะทำอะไรผู้ชายเลือดเย็นคนนี้ได้...
“ฉัน... เกลียดคุณ...”
เขาไม่สะทกสะท้านอีกเช่นเคย แถมมือไม้ยังเริ่มซุกซนมากขึ้นเรื่อยๆ “ฉันไม่สนใจหรอกว่าเธอจะรู้สึกยังไง แค่บนเตียงทำให้ฉันสนุกก็พอ...”
“ไอ้สารเลว...!”
“ขืนด่าอีกคำเดียว ฉันจะไม่ให้เธอเลือกอะไรเลยสาวน้อย...”
เหมือนกับเขาหมดความอดทนลงแล้ว ดวงตาสีเกือบดำของเขาจ้องหล่อนเขม็ง ก่อนจะเลื่อนลงไปจ้องมองกลีบปากของหล่อนคล้ายกับลืมตัว
“แล้วคุณให้ทางเลือกอะไรฉันบ้างล่ะ คุณจะให้ฉันนอนกับคุณ... โดยใช้ชีวิตของพี่ลิขิตมาเป็นข้อแลกเปลี่ยน ไม่รู้สึกละอายใจบ้างหรือไง”
เขาหัวเราะหึหึในลำคอ ทั้งๆ ที่ภายในกายหนุ่มกำลังถูกความหิวกระหายแรงกล้าเข่นฆ่าอยู่ เขาต้องการหล่อน ต้องการเดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ดูเจ้าหล่อนสิ ยังคงต่อปากต่อคำ และไม่ยอมเลือกสักที
“ในเมื่อเธอบอกว่าฉันเป็นคนเถื่อน... แล้วยังจะมาหวังความเมตตาจากคนเถื่อนทำไมล่ะ”
“แต่คุณควรจะมีสำนึกบ้าง... ไม่ใช่มาบังคับฉันแบบนี้...”
“เอาล่ะ เธอจะเอาเท่าไหร่ เรียกมาเลย ฉันให้เวลาเธอต่อรองราคาหกสิบวินาที...”
เขาคลายอ้อมแขนออก แล้วถอยหลังออกห่าง ลัลนามองหาทางหนี แต่เหมือนเขาจะรู้ทันความคิดของหล่อนไปซะทุกอย่าง
“ถ้าหนีไม่รอด... เธอจะต้องเสียทั้งสองอย่าง...” ทั้งสายตาและคำพูดของเขาเลือดเย็นจนหล่อนไม่มีความกล้าพอที่จะเสี่ยง
“ทั้งตัว... และลมหายใจของพี่ชาย”
“ฉันไม่เลือก เราควรจะตกลงกันดีๆ”
“สี่สิบห้าวินาที...” เขานับถอยหลัง โดยไม่สนใจคำพูดของหล่อน
หญิงสาวสั่น ไอ้อาการเข้าตาจนมันเป็นอย่างนี้นี่เอง “ฉัน... ฉันจะทำงานใช้หนี้ให้คุณ...”
“สามสิบวินาที” เขายังคงนับถอยหลังเรื่อยๆ ขณะที่สายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นไร้แววปรานีอย่างสิ้นเชิง หล่อนจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงดี
“สิบวินาที...”
“ฉัน... ฉัน...”
“ห้าวินาทีสุดท้าย...”
“ฉันตกลงค่ะ... ฉันจะนอนกับคุณ...” ในที่สุดก็เลือกออกไปจนได้ และนั่นก็เรียกรอยยิ้มหยันจากริมฝีปากของชายหนุ่มตรงหน้าได้อย่างมหาศาลเลยทีเดียว
“ในที่สุดการแสดงก็จบสิ้นลงสักที...”
“นี่คุณคิดว่าฉันแสดงละครอยู่อย่างนั้นหรือ” ไอ้ความอับอาย อดสูบินหายไปชั่วคราว เมื่อถูกเขาตราหน้าได้อย่างน่ารังเกียจเช่นนี้
เฟเบียนยิ้มเยาะ ไหล่กว้างทรงพลังที่เปลือยเปล่าอยู่ไหวน้อยๆ บอกให้คนมองอย่างหล่อนรู้ว่าเขาไม่แยแสต่อสิ่งใดในโลกนี้ทั้งนั้น นอกจากสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“ในโลกนี้ไม่มีใครไม่เล่นละคร... อาบน้ำซะ แล้วเราจะสนุกกัน”
ร่างสูงใหญ่ก้าวยาวๆ ตรงไปยังประตูไม้สลักบานหนึ่ง มือใหญ่เลื่อนมันออก เขาเดินเข้าไปไม่นานก็ก้าวออกมาพร้อมๆ กับเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มตัวใหญ่ที่ติดมือออกมา เขาเดินมาหยุดตรงหน้าหล่อน
“มันอาจจะใหญ่ไปสักหน่อย... แต่ฉันมั่นใจว่าเธอจะไม่ได้ใช้มันนานนักหรอก”
แก้มของหล่อนแดงก่ำ เมื่อความหมายของคำพูดของเขาถูกสมองแปลออกมาให้ได้เข้าใจ นี่เขาคงจะบอกเป็นนัยๆ สินะว่าเขาจะให้หล่อนนอนแก้ผ้าให้เขาดื่มกินอย่างเดียว
ลัลนาสะบัดหน้าแรงๆ อีกครั้ง สมองร้องสั่งให้วิ่งหนีออกไปจากสถานที่อัปยศแห่งนี้ซะ แต่หล่อนทำไม่ได้ร่างกายทรยศอย่างใหญ่หลวงมันเบิกบานและรอคอยสัมผัสของผู้ชายคนนี้ เฟเบียน บราวน์ผู้ชายที่เต็มไปด้วยความอันตรายและเลือดเย็น หล่อนควรเกลียดเขา เกลียดเขาให้เข้าไส้ แต่... แต่ทำไมถึงเกลียดไม่ลงนะ แถมยังทำท่าจะหลงเสน่ห์ของเขาอีกต่างหาก
ลัลนา... เธอเป็นอะไรไป ทำไมถึงได้ใจง่าย และมักง่ายนักนะ เธอเคยตั้งมั่นเอาไว้ไม่ใช่หรือว่าจะยอมเสียตัวให้กับสามีในคืนแต่งงานเท่านั้น แล้วทำไมถึงไม่หนี ทำไมถึงได้ยังอยู่ในห้องอันรโหฐานกับผู้ชายที่ไม่ผิดจากเสือร้ายแบบนี้ ทำไมถึงไม่ร้องโวยวายให้คนช่วย
และทำไมถึงไม่คิดจะจับเฟเบียน บราวน์เป็นสามีอย่างถาวรเหมือนกับที่หล่อนกำลังแนะนำให้สโรสินีทำ...
หญิงสาวถามตัวเองแล้วก็ได้คำตอบที่ชัดแจ้งเลยทีเดียว ก็เพราะผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดาน่ะสิ เขาเป็นมัจจุราชจากขุมนรก เขาเป็นจอมมาร และแน่นอนว่าเขาไม่มีทางให้ผู้หญิงจับได้ง่ายๆ แน่ เฟเบียนคงจะทำทุกวิถีทางนั่นแหละเพื่อที่จะให้กำจัดคนที่เขาไม่ปรารถนา แม้แต่การฆ่าให้ตายเขาก็คงจะทำ
“ฉัน... ฉันอยากจะขอ...” หล่อนบอกว่าอยากจะขอเวลา แต่ก็ยังพูดไม่ทันจบเฟเบียน บราวน์ก็ตัดบทอย่างรำคาญเต็มทน
“ไปอาบน้ำซะ... ก่อนที่เธอจะไม่มีเวลาแม้แต่จะคิดถึงมัน...”
ดวงตาของเขามีประกายความกรุ่นโกรธ แต่แน่นอนว่ามันยังมีอีกความรู้สึกหนึ่งอยู่ในนั้น หิวกระหาย อดยาก พร้อมจะขย้ำ และนั่นก็ทำให้ร่างกายสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เท้าบอบบางรีบขยับทันที แต่หล่อนคงเดินไปผิดทางเพราะไม่ช้าเสียงกระด้างของเฟเบียนก็ดังขึ้น
“ด้านซ้ายมือ ในสุด... นั่นแหละเข้าไปได้เลย...”
หล่อนไม่สนใจอีกแล้วว่าเฟเบียนจะพูดอะไรต่อไปอีก เพราะลัลนารีบกระโดดเข้าไปอย่างรวดเร็ว มือบางหันไปล็อกประตูด้วยความสั่นเทา จากนั้นก็ถอนใจออกมาด้วยความโล่งอก อย่างน้อยๆ หล่อนก็สามารถอยู่ตามลำพังโดยไม่มีกลิ่นกายสุดเซ็กซี่ และสายตาคมกริบราวกับจะฉีกทึ้งจิตวิญญาณของหล่อนให้ขาดกระจุยของเฟเบียน ให้ต้องหนาวๆ ร้อนๆ อีก
หล่อนจะต้องเสียตัวคืนนี้จริงๆ หรือ... จะต้องนอนกับผู้ชายที่หล่อเถื่อน และแสนอันตรายอย่างเฟเบียน บราวน์ผู้เป็นเจ้าของบ่อนการพนันซึ่งเป็นสิ่งที่หล่อนเกลียดที่สุดอย่างนั้นหรือ หล่อนทำได้ไหม? ยอมได้ไหมที่จะนอนให้ปากเซ็กซี่คู่นั้นดื่มกิน ยอมได้ไหมกับฝ่ามือใหญ่ที่จะลูบไปทั่วทั้งผิวกาย และยอมได้ไหมที่จะให้พ่อตัวโตนั้นเข้ามาภายในกายสาวที่ไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำเข้าไปมาก่อน
สมองบอกว่าไม่... แต่หัวใจร้องตอบว่าได้ แถมร่างกายยังแสดงความโหยหาต่อสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นอย่างรุนแรงจนน่าอับอายอีกด้วย
แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดีล่ะ ลัลนาพยายามคิดหาทางออกให้กับตัวเอง แต่ก็คิดอะไรไม่ออก ทำได้แค่เพียงควักน้ำใส่หน้าของตัวเองแรงๆ เพื่อดับความสับสนที่กำลังกระหน่ำซัดอยู่ภายในหัวใจให้ทุเลาลงเพียงเท่านั้น
- Writer
