สโรสินีฉีกยิ้มกว้างด้วยความโล่งใจ ก่อนจะรีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นร่างเล็กของเพื่อนรักเดินมุ่งหน้ากลับมายังบ้านพัก
“สวย... เธอกลับมาแล้ว รู้ไหมว่าฉันกับยายเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน”
“ฉันขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง...”
ลัลนาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของสโรสินี ความอ่อนเพลียและความอดสูที่กำลังกัดกินหัวใจอยู่อย่างท่วมท้นนั้นทำให้หญิงสาวไม่สามารถที่จะยิ้มให้ปราศจากพิรุธได้เลย และนั่นก็ทำให้คู่สนทนาต้องขมวดคิ้ว ไล่สายตามองร่างกายของหล่อนด้วยความเคลือบแคลงใจ
“เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่าสวย... ทำไมท่าทางของเธอถึงดูเหนื่อยๆ แบบนี้ ตาก็บวมเหมือนร้องไห้มา...”
“ไม่มีอะไรหรอกฟ้า ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ฉันก็แค่...”
ลัลนาพยายามจะแก้ตัวแต่สโรสินีก็สงสัยเกินกว่าจะทนรอฟังคำ แก้ตัวที่หล่อนคิดว่ามันไม่จริงนั้นจากปากของเพื่อนรักได้ หล
