“อื้อ...พะ...พี่...” ฉันพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่ความยากลำบากทำให้ฉันปล่อยออกมาได้แค่เสียงอืออาไม่ได้ศัพท์ ยิ่งไปกว่านั้น พี่อาร์ยังไม่มีทีท่าจะพูดหรือตอบโต้อะไรนอกจากปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปในแบบที่มันเป็น...ท่ามกลางความหนาวเย็นภายในห้องที่ถูกขับให้ร้อนระอุอย่างไม่น่าเชื่อ
พึ่บ
เนื้อตัวของฉันสั่นสะท้านไปหมด สองตาพร่าเลือนและมองทุกอย่างเป็นภาพซ้อน ทุกๆ อย่างราวกับถูกสูบออกไปพร้อมสัมผัสวาบหวามและเยือกเย็นของเขาจนหมดสิ้น หลงเหลือแค่เพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงระรัว และในขณะนี้มันกำลังสั่นกระทบกับแผงอกชุ่มเหงื่อของเขา
และอาจเป็นเพราะแบบนั้น พี่อาร์จึงจึงยอมผละริมฝีปากออกไป...โดยทิ้งความร้อนและความเจ็บไว้บริเวณริมฝีปากอย่างร้ายกาจ
ฉันได้รับอิสระกลับมาอีกครั้ง สองตาที่ยังคงพร่าเบลอไม่กล้ามองสบตาเขาอีกต่อไป เลยรีบก้มหน้า ปิดกลั้นความเขินอายและความสับสนเอาไว้ภายใต้ใบหน้าที่ยังคงพร่างพราวด้วยหยาดเห
