ตอนเช้า
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงของรันเวย์ เหมือนเดจาวูไม่มีผิด ทุกอย่างเหมือนรอบที่แล้วเลย ต่างกันตรงที่รอบนี้ฉันมีสติดีอยู่และไม่กระโตกกระตากแบบครั้งนั้น
“อือออ” คนตัวโตที่นอนกอดฉันอยู่ส่งเสียงงัวเงียออกมาพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ปล่อยก่อนจะกลับห้องแล้ว” ฉันบอกเขาเสียงเบาและพยายามยกท่อนแขนแกร่งออกไปให้พ้นตัว แต่เหมือนว่ารันเวย์จะขืนมันไว้ทำให้ฉันเอาแขนเขาที่กอดฉันอยู่ออกไปไม่ได้สักที
“ไม่ให้กลับ… อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ” เขาพูดพร้อมกับขยับใบหน้ามาซุกอยู่ตรงซอกคอของฉัน
“ไม่เอา! ฉันอยากอาบน้ำ” ฉันอ้างไปแบบนั้น ที่จริงก็แค่อยากกลับไปห้องของตัวเองเฉยๆ ถึงเมื่อคืนเราจะทำแบบนั้นกันเพราะอารมณ์มันพาไปแต่ไม่ได้หมายความว่าเช้านี้เราจะมานอนกอดกันแบบนี้นี่ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น : (
“อาบที่นี่ก็ได้ หรือไปอาบพร้อมกันก็ได้นะฉันตื่นแล้ว” น้ำเสียงของรันเวย์จากที่งัวเงียในตอนแรกเปลี่ยนเป็
