“พะ พี่รันเวย์”
ไพลินพูดพร้อมกับใบหน้าถอดสี ฉันก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าไพลินจะเดินเข้ามาหาเรื่องฉัน แถมรันเวย์ยังโผล่มาได้ทันเวลาอีกต่างหาก อย่างกับละครแหนะ แต่ว่ามันดันเป็นเรื่องจริงเนี้ยสิ
“ตกลงฉันไปเป็นคนของเธอตอนไหน” รันเวย์ถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“อุ๊ฟ~ คิคิ” ไม่ใช่ฉันหรอกที่หัวเราะ แต่เป็นยัยไผ่หลิวต่างหาก
“ฉันเคยพูดชัดเจนมากไปหลายครั้งแล้วเรื่องของเรา และฉันก็เคยบอกไปแล้วว่าฉันจริงจังกับโมอา เธอยังเข้าใจอะไรผิดตรงไหนเหรอไพลิน” รันเวย์มาหยุดยืนข้างๆ ฉันและถามไพลินต่อ
“อ้าวไพลิน ไหนแกบอกพวกเราว่าพี่โมอามาแย่งคนของแกไปไง” เพื่อนของไพลินคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยสีหน้างงงวย
“เหอะ! ฉันเนี่ยนะแย่ง โกหกเพื่อนทำไมน่ะไพลิน” คราวนี้ฉันถามกลับบ้าง อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมเธอจะต้องกุเรื่องพวกนี้ขึ้นมาด้วย
“ตอบสิย่ะ!” ไผ่หลิวขึ้นเสียงใส่เธอ
“ถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่ง
