When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“อ้าวไหนบอกว่าจะไปหาพี่ๆไงลูกทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้” กานดาที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวของเธอวิ่งเข้ามาหลังจากที่พึ่งออกไปยังไม่ถึง20นาทีเลยด้วยซ้ำปกติไอริจะกลับมากินข้าวเย็นเลยทีเดียวแต่ทำไมวันนี้ถึงดูรีบร้อน “อะ…อ้อพี่เขาไม่อยู่หน่ะค่ะไอริเลยรีบกลับมานอนไอริขอตัวขึ้นห้องนะคะแม่” ไอริตอบโดยที่กล้าไม่สบตาผู้เป็นแม่ “เดี๋ยวไอริ ลูกร้องไห้มาหรอ?” กานดาเอ่ยพร้อมกับหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาลูกสาวที่กำลังยืนก้มหน้าอยู่ “ปะ..เปล่าค่ะแม่ไอริแค่รู้สึกปวดหัวเลยงอแงนิดหน่อยค่ะไอริขอตัวขึ้นห้องเลยนะคะ” ไอริตอบผู้เป็นแม่พร้อมกับสาวเท้าเล็กๆขึ้นไปยังห้องของตัวเองทันที “สีหน้าไม่ค่อยดีเลยแฮะตอนไปยังดีๆอยู่” กานดาที่สังเกตสีหน้าของลูกสาวตัวเองตั้งแต่เดินเข้ามามันช่างต่างจากตอนที่เดินออกไปอย่างคนละคนเลย ตึก ตึก ตึก!!! เมื่อไอริเดินขึ้นห้องไปยังไม่ถึง5นาทีเสียงเท้าหนาของใครบางคนวิ่