ใต้หล้า

ตอนที่4 เคยคิดกับพี่เกินกว่าคำว่าพี่ชายไหม

หลังจากที่ใต้หล้าเดินออกไปไอริก็รีบเดินไปล็อคประตูห้องน้ำก่อนจะรีบเดินไปล้างฟองสบู่ออก ไอริใช้เวลาล้างเนื้อล้างตัวอยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรก่อนที่จะเดินออกไปแต่งตัวด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียว

“อย่ามองไอริสิคะ” เมื่อเธอเดินออกมาก็พบกับใต้หล้าที่นั่งอยู่ปลายเตียงสายตาเขาที่จับจ้องมองเธอแสดงออกถึงความต้องการอย่างไม่ปกปิด

“มองนิดมองหน่อยไม่ได้รึไง” ใต้หล้าตอบก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าของไอริที่อยู่ข้างๆแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าออกเพื่อหาชุดนอนมาให้ร่างบางใส่

“ไม่มีชุดดีๆใส่เลยรึไงหรือไม่มีเงินซื้อทำไมไม่บอกพี่ทำไมต้องใส่ชุดขาดหน้าขาดหลังแบบนี้” เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าออกใต้หล้าก็ถึงกับต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยปากบ่นคนตัวเล็กไปชุดใหญ่เพราะเสื้อผ้าของเธอนั้นมีแต่ตัวเล็กๆ สั้นๆเหมือนกับเสื้อผ้าเด็กแรกเกิดก็ว่าได้

“นะ…นี่พี่ใต้หล้าพี่เกิดมาแก่ตายจริงๆสินะ ไม่รู้จักแฟชั่นรึไง”

“อย่ามาต่อปากต่อคำพี่ พี่ไม่ชอบ” ใต้หล้าหันไปพูดกดเสียงต่ำเชิงขู่ก่อนจะหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาเลือกชุดในตู้ต่อ

ส่วนไอริก็ได้แต่ยืนมองอยู่เงียบๆไม่กล้าพูดต่อปากต่อคำอีกเธอมองดูพฤติกรรมของใต้หล้าผู้ชายที่เธอนับถือเหมือนพี่ชายแท้ๆว่าเขาจะหยิบจับชุดอะไรมาให้เธอใส่

“อื้อ ชุดนี้ละกัน” ใต้หล้าเอ่ยก่อนจะหยิบชุดนอนที่ดูเรียบร้อยกว่าทุกตัวในตู้มาให้ไอริใส่และไม่ลืมที่จะหยิบแพนตี้ตัวจิ๋วมาให้ด้วย

“นะ…นี่พี่ใต้หล้าไอริโตแล้วไอริใส่เองได้นะค่ะ!!!!” เมื่อมือหนาของใต้หล้ายื่นมาปลดเปลืองผ้าขนหนูผืนเล็กของเธอออกเธอก็รีบเอ่ยท้วงติงทันที

“ชักช้ามานี่ โตได้แค่นี้หรอที่เรียกว่าโต” ใต้หล้าไม่เพียงแค่เอ่ยแต่เขาดึงแขนเรียวของไอริเข้าหาตัวเองแล้วสวมใส่เสื้อผ้าให้ไอริโดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะอายเขาหรือไม่

“นี่พี่ใต้หล้าพี่หัดมีมารยาทสะบ้างนะค่ะไม่ใช่อยู่ๆจะเข้ามาในห้องคนอื่นแบบนี้ ไหนจะมาจับคนอื่นแก้ผ้าอีกพี่เป็นโรคจิตรึไง”

“เราไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย แล้วอีกอย่างพี่ไม่ใช่โรคจิตหรือถ้าไอริอยากให้พี่เป็นพี่ก็เป็นให้ได้นะ” ใต้หล้าเอ่ยพร้อมกับโน้มใบหน้าหล่อลงมาใกล้ๆคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยระยะประชิดก่อนจะแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

“มะ…ไม่ค่ะไอริไม่ชอบคนโรคจิต แล้วก็เรื่องวันนี้พี่ห้ามไปเล่าให้ใครฟังด้วยนะคะ”

“ทำไมพี่จะเล่าไม่ได้ในเมื่อพี่มีปาก”

“พี่นี่มัน….พี่มันคนใจร้ายไม่เคยเปลี่ยนเลย” ไอริเอ่ยก่อนจะย่นจมูกแล้วยกแขนเรียวทั้งสองข้างขึ้นมากอดอกของตัวเองเอาไว้

“ใช่พี่มันคนใจร้ายใครจะไปใจดีอบอุ่นเท่าพี่ใหญ่กับพี่เล็กของไอริละ” ใต้หล้าเอ่ยพร้อมใช้แขนแกร่งทั้งสองข้างรวบเอวบางของคนตัวเล็กแล้วอุ้มเธอขึ้นมานั่งที่ตักแกร่งของตัวเอง

“อ๊ะ!! คนนิสัยไม่ดี”

“ขาวเนียนเหมือนกันนะเราหน้าอกหน้าใจก็ดูใหญ่เกินเด็ก18สะด้วย” ใต้หล้าก้มลงกระซิบที่ใบหูขาวของไอริด้วยน้ำเสียงแหบพร่าจนไอรินั้นดิ้นและพยายามจะลุกขึ้น

“อ๊ะ!!! ปล่อยไอรินะไอ้พี่โรคจิต” ไอริดิ้นพลวดพลาดไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดของใต้หล้าแต่ทว่ายิ่งดิ้นใต้หล้าก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

“เงียบ!!!” เมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักแกร่งของเขานั้นดิ้นไปดิ้นมาจนก้นงอนของเธอถูไปมากับแก่นกายของใต้หล้าจนเเก่นกายของใต้หล้านั้นเริ่มตื่นตัวขึ้นใต้หล้าจึงตะหวาดขึ้นเสียงดังทำเอาไอริที่กำลังดีดดิ้นอยู่นั้นต้องหยุดนิ่งและเงียบไปสนิททันที

“เชื่อฟังแบบนี้หน่อยสิค่อยดูเป็นเด็กน่ารัก” เมื่อเห็นคนตัวเล็กนิ่งและเงียบตามที่เขาสั่งใต้หล้าก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานชวนหลงไหลทันที

“ทำไมพี่ใต้หล้าถึงชอบแกล้งไอริคะ แกล้งไอริตั้งแต่เด็กจนโตเลย” ไอริเอ่ยขึ้นเบาๆ อย่างหวาดกลัวเพราะตั้งแต่เด็กจนโตใต้หล้าก็เอาแต่แกล้งเธอมาโดยตลอดวันนี้เธอจึงอยากถามให้รู้แล้วรู้รอดว่าเพราะอะไรกันเขาถึงชอบแกล้งเธอได้ขนาดนี้

“เพราะมันสนุกไงที่ได้แกล้งเด็กดื้ออย่างไอริ” ใต้หล้าตอบออกมาดื้อๆโดยไม่สนใจเลยว่าคนตัวเล็กที่กำลังนั่งอยู่บนตักแกร่งของตัวเองนั้นถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างตัดพ้อ

“แล้วเมี่อไหร่พี่จะเลิกแกล้งไอริสักทีละคะ”

“ไม่มีวัน”

“พี่ใจร้ายที่สุดเลยพี่รู้ตัวไหมคะ” ไอริเอ่ยขึ้นก่อนจะค่อยๆหมุนตัวเข้าหาใต้หล้าและจ้องมองใบหน้าหล่อของใต้หล้าจนทั้งคู่นั้นสบตากัน

“ไอริ”

“คะ”

“ไอริเคยคิดกับพี่เกินกว่าคำว่าพี่ชายบ้างไหม”

“ไม่เคยค่ะไอริรักพี่ใต้หล้าเหมือนพี่ชายแท้ๆ แต่ก็เกลียดหน่อยๆ เพราะชอบแกล้ง” ไอริตอบออกไปอย่างใสซื่อโดยไม่รู้ว่าใต้หล้ากำลังจะสื่อถึงอะไร ส่วนใต้หล้าที่ได้ยินคำตอบก็พยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะปล่อยกอดแล้วอุ้มคนตัวเล็กนั่งลงที่ปลายเตียงข้างๆ

“พรุ่งนี้แม่พี่ไม่อยู่บ้านพี่ใหญ่กับน้องเล็กก็ไม่อยู่ไปทำอาหารเช้าให้พี่ทานหน่อยนะ”

“ค่ะ” ไอริตอบตกลงอย่างว่าง่ายเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ใต้หล้าบอกให้เธอไปทำอาหารเช้าให้เขาทานเพราะทุกครั้งที่คนในบ้านไม่อยู่ใต้หล้าก็มันจะบอกให้ไอริไปทำอาหารให้ทานอยู่บ่อยๆ

“แล้วก็อีกเรื่องอย่าไปยุ่งกับไอ้เฟิร์สเข้าใจไหม”

“ไม่เข้าใจค่ะ นี่มันเรื่องส่วนตัวของไอริไม่เกี่ยวกับพี่สักหน่อย”

“ดื้อและบอกไม่ฟังแบบนี้ พี่ควรลงโทษน้องสาวสุดที่รักของพี่ดีรึเปล่านะ” ใต้หล้าเอ่ยก่อนจะใช้สายตาไล่มองร่างบางขาวเนียนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างละเอียดยิบ

“ละ..ลงโทษอีกแล้วหรอคะจะลงโทษยังไงอีกละคะรอบนี้ ปาดินใส่หัวไอริหรือจะพาไอริไปทิ้งไว้ที่ห้างแล้วปล่อยให้เดินกลับบ้านหรือจะเอาแมลงสาบไว้ใต้หมอนอีกละคะ”

“ครั้งนี้พี่จะลงโทษไอริแบบผู้ใหญ่ครับลงโทษในฉบับใต้หล้า สำหรับไอริเนี้ยจะเอาท่าไหนดีน้าาาา” ใต้หล้าเอ่ยก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาเกาคางของตัวเองอย่างคุ้นคิด

“ท่าไหนอะไรยังไงค่ะเดี๋ยวนี้จะลงโทษกันต้องมีท่าทางด้วยรึไงคะ”

“มีสิหลายท่าด้วย เอาเป็นว่าถ้าไอริยังยุ่งกับไอ้เฟิร์สอยู่ละก็พี่จะลงโทษไอริในฉบับของพี่แน่นอนครับ”

“ไอริง่วงแล้วค่ะ เชิญพี่ใต้หล้ากลับไปได้แล้วค่ะ” ไอริไม่สนใจกับคำพูดของใต้หล่าเธอลุกขึ้นแล้วดึงแขนแกร่งของใต้หล้าแล้วลากออกไปจากห้องของตัวเองแล้วปิดประตูใส่ใบหน้าหล่อของใต้หล้าทันที

ส่วนใต้หล้าที่ถูกร่างบางลากออกมาจากห้องเขาก็ลอบยิ้มอยู่หน้าห้องคนเดียวก่อนจะเอ่ยขึ้น…

“หนูต้องเป็นของพี่คนเดียวไอริ…ของพี่เพียงผู้เดียว” พูดจบใต้หล้าก็เดินลงไปชั้นล่างแล้วเดินกลับบ้านของตัวเองที่อยู่ติดๆ กับบ้านของไอริทันที