บทที่ 7 ชอบ

2110 Words

“ไม่สนิทได้ไง ฉันเคยเป็นผัวเธอนะ!” เคเรนด์หายใจฮึดฮัด เขาผ่อนลมหายใจออกจากปลายจมูกเมื่อเผลอตะคอกเสียงใส่เธอ ชายหนุ่มขยับปมเนคไทด้วยความรู้สึกหงุดหงิดระคนเสียใจ “ฉันไม่ชอบให้เธอพูดแบบนี้เลยว่ะ” “ฉันไม่ได้อยากให้นายชอบเหมือนกัน” มิล่าตอบกลับทันควัน เธอไม่ได้พูดเพื่อเอาใจเขาเสียหน่อย “แต่ฉันชอบเธอไง เธอเข้าใจไหมมิล่า เธอ...โธ่เว้ย” เคเรนด์ราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ เขาเป็นห่วงเธอเกรงว่าจะโดนไล่ออกแทบแย่แต่เธอกลับไม่สนใจเขาเลยสักนิด “ฉันโกรธเธอ เธอรู้ตัวไหม” “อะไรของนาย โกรธอะไร” หญิงสาวพึมพำออกมา อยู่ ๆ เขาก็มาบอกว่าโกรธเธอทั้ง ๆ ที่เธอไม่ได้ถาม แถมยังทำหน้างออีก “เฮ้อ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก็แล้วกัน” “เธอจะไปไหน” “_” มิล่าไม่ตอบ เธอสบตากับเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ เคเรนด์กลับมาครั้งนี้เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไร ทว่าความรู้สึกของเธอมันทลายหายไปหมด แต่ก่อนที่เขาจะถามเธออีกครั้ง ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องทำงานของเขากลับดังขึ้นเสียก่อน เคเรนด์รูดปมเนคไทกลับเข้าตำแหน่งเดิม ขณะที่มิล่าก็ได้หันหลังไปมองก่อนที่เธอจะพบกับผู้มาใหม่ แอ๊ดด... “โอ๊ะ ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าบอสอยู่คนเดียว” โรสรินยกมือขึ้นป้องปาก เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเจ้านายหนุ่มอยู่กับใคร ก็เขาเล่นให้เลขาฯไปตามมิล่าอย่างโจ่งแจ้งอย่างนั้น ซึ่งท่าทีของโรสรินทำให้มิล่าเบะปากด้วยความหมั่นไส้ในทันที “มีอะไรครับ ตอนนี้ผมไม่สะดวกคุย” น้ำเสียงของเคเรนด์ยังเจือไปด้วยความไม่พอใจ ทว่าโรสรินกลับไม่สนใจในน้ำเสียงนั้น “เอ่อ พอดีว่าใกล้เที่ยงแล้วน่ะค่ะ ฉันก็เลยจะมาชวนบอสไปทานอาหาร เผื่อว่าจะได้แนะนำอาหารไทยให้ ถ้าเกิดว่าบอส เอ่อ...อยากลองอาหารไทยน่ะค่ะ” มิล่าขมวดคิ้ว โรสรินมีการแสดงอันดับหนึ่ง ผู้ชายที่ชอบวอแวกับผู้หญิงอย่างเคเรนด์ไม่ปฏิเสธแน่ ทว่าเธอกลับอยากทำให้โรสรินหน้าเสีย “โอ๊ะ คงไม่ได้หรอกค่ะพี่โรส...พอดีบอสจะไปทานข้าวกับฉันน่ะค่ะ” “จริงเหรอคะ...” โรสรินเอ่ยถามทันที ขณะที่เคเรนด์กำลังตกใจกับคำพูดของมิล่าอยู่ แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าหญิงสาวต้องการอะไร แล้วมีหรือเขาจะปฏิเสธ “ครับ...” “อ้อ เอ่อ...เอ่อ” มิล่ากลั้นขำ เธอมองโรสรินที่หน้าเสีย และมีท่าทีเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด “งั้น...ฉันขอตัวนะคะ” “หึ ครับ” เคเรนด์กระตุกยิ้ม เขายิ้มให้กับความไม่ยอมคนของมิล่า ทว่าอีกฝ่ายกลับคิดว่าเขากำลังยิ้มให้กับเธอคนนั้น “ยิ้มทำไม ชอบยัยนั่นหรือไง” หญิงสาวหน้าบึ้งตึง ก่อนที่เขาจะรีบปฏิเสธในทันที “ไม่ได้ชอบสักหน่อย ฉันบอกแล้วไงว่าฉันชอบเธอ” มิล่าชะงักไป เขาบอกเธออย่างตรงไปตรงมาแบบนี้ก็ทำให้ใจสั่นขึ้นมาได้ ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าเพื่อเรียกสติ “ไปสิ เธอจะไปกินข้าวกับฉันไม่ใช่หรือไง” น้ำเสียงของเคเรนด์เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด แม้เธอจะพูดเพื่อเอาชนะโรสริน แต่อย่างน้อยการนั่งกินข้าวโดยมองหน้าเธอไปด้วยก็ทำให้สุขใจได้ “ใครจะไปกับนาย” “ไม่ทันแล้วล่ะมิล่า เธอห้ามคืนคำ” เคเรนด์ทำการมัดมือชก เขาเดินไปหยิบเสื้อสูทมาสวมก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอ “จะไปกับฉันดี ๆ หรือจะให้จูงมือ” “_” “หรือจะให้อุ้ม” “_” “หรือ...” “ไม่ต้อง...ฉันเดินเองได้” มิล่าก้าวขาถอยหลังเมื่อเห็นว่าเคเรนด์กำลังจะเดินเข้ามาทำตามอย่างที่ปากว่า “หึ ก็แค่นี้...เชิญครับ” เขาผายมือให้เธอเดินก่อน แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้า “นายนั่นแหละเดินก่อน แล้วก็อย่าทำเหมือนกับว่าเราไปด้วยกันด้วย” เคเรนด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะไขข้อสงสัย “อย่าบอกใครว่าเราเคยเป็นอะไรกัน ฉันไม่อยากให้ใครมาถามถึงความเรื่องเก่า ๆ ฉันไม่อยากจำมัน” ชายหนุ่มชะงักฝ่าเท้า เขาสบสายตาสีฟ้าเป็นประกายของเธอ “ดีแล้ว ลืมมันเถอะ” “_” “ฉันอยากเริ่มต้นใหม่” มิล่าสบตากับเขาเช่นกัน เธอตกใจในคราแรกที่เขาบอกให้ลืม แต่ความจริงแล้วเธอลืมมันไม่ได้หรอก “ฉันไม่เคยลืมหรอก ฉันจำได้หมดว่านายทำอะไรฉันบ้าง” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เขานิ่งไปพักใหญ่จนหญิงสาวออกตัวเดินสวนเขาไป เคเรนด์จมอยู่กับความคิดของตน เขาข่มเปลือกตาปิดลง ความรู้สึกเสียใจในสิ่งที่เคยกระทำยังคงมีอยู่ มันตอกย้ำเขาซ้ำ ๆ ว่าทุกอย่างเป็นเพราะเขาเองทั้งหมด... ขณะเดียวกันที่การเปิดประตูออกจากห้องทำงานของมิล่าทำให้เพื่อนพนักงานหันไปมอง ราวกับว่ากำลังซุบซิบนินทาเรื่องของเธอกับเจ้านายอยู่ มิล่าส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เธอเป็นขี้ปากของเพื่อนพนักงานเกินครึ่ง ยิ่งเคเรนด์ชอบมองเธอตอนประชุมงานอีก ขณะเดียวกันเรื่องนี้ก็ทำให้โรสรินไม่พอใจในตัวเธอเพิ่มขึ้น สองสายตาที่มองกันมีเพียงมิล่าที่ฉีกยิ้มให้อีกฝ่าย โรสรินมองเธออย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ขณะเดียวกันสายตาของเธอไม่ได้ทำให้หญิงสาวหวาดกลัวแต่อย่างใด มิล่ารู้สึกสะใจเสียมากกว่า... @Treasure casino บ่อนคาสิโนเลื่องชื่อที่หลายคนพูดถึงในชื่อขุมสมบัติเป็นหนึ่งในสาขาย่อยประจำประเทศไทยของคาลเวิร์ต คาร์น เขาพามินตรากลับมาที่นี่หลังจากที่เธอเป็นลมหมดสติ ก่อนที่เขาจะพบกับข่าวใหม่....มินตราตั้งครรภ์ มินตราเป็นลมเพราะยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง จนถึงตอนนี้ที่เธอยังไม่ตื่นนอน ขณะที่คุณพ่อลูกสองอย่างคาลเวิร์ตกำลังยืนมองเธออยู่ที่ข้างเตียงนอน “หึ...” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เธอกำลังตั้งครรภ์ลูกของเขาเป็นแน่ ตัวเธอใหญ่กว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันมาก เขาจำได้ทุกสัดส่วนและน้ำหนักของเธอ สายตาคมไล่มองใบหน้านวลที่หลับตาพริ้มอยู่ เธอยังคงสวยงดงามเหมือนเคยไม่เปลี่ยน ก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาลดูเหมือนว่าเธอกำลังโกรธเขามาก ซึ่งชายหนุ่มกำลังคิดว่าอีกเดี๋ยวเธอคงหายโกรธ ขณะเดียวกันที่การขยับตัวของเธอทำให้ชายหนุ่มต้องถอยหลังหนี เขาเดินออกจากห้องเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะตื่น จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าเขามายืนเฝ้าเธอถึงสองชั่วโมงขนาดนี้ “อืม~” ที่นอนขนาดใหญ่หนานุ่มทำให้หญิงสาวหลับสบาย เธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะชะงักไปให้กับเพดานคุ้นตา เธอจำได้ว่าเพดานแบบนี้มีอยู่ที่เดียว...บ่อนคาสิโนที่เธอเคยมาเมื่อสามปีก่อน พรึ่บ! “อ๊ะ...” มินตรายกมือขึ้นกุมขมับเมื่อรู้สึกปวดที่ขมับขวา เธอยกมือขึ้นกดนวด แต่ก่อนที่เธอจะได้ลงจากเตียงนอนขนาดใหญ่นี้ แกร็ก! ประตูบานใหญ่กลับเปิดพรวดออกมาโดยไม่ทันได้เคาะเสียด้วยซ้ำ มินตราตกใจชะงักนิ่งให้กับการปรากฏตัวของคาลเวิร์ต เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายสถานะของตัวเองกับเขาอย่างไรดี พ่อของลูกคงเหมาะที่สุด ทว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ “ไง...” “_” มินตราเบือนหน้าหนี หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอ ความรู้สึกบางอย่างที่ตีขึ้นใบหน้าทำให้เธอไม่อาจสบตากับเขาได้นาน ทว่า “เธอท้อง?” “คุณรู้?” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมา เธอตอบกลับเขาทันควัน มินตราไม่อยากให้เขารู้ แต่คงเป็นไปไม่ได้เพราะเธอเล่นหมดสติกลางโรงพยาบาลขนาดนั้น “ไม่คิดจะบอกพ่อเขาเลยหรือไง เธอจะปล่อยให้ลูกโตจนสองสามขวบแล้วค่อยมาบอกฉันอย่างนั้นเหรอ” คาลเวิร์ตประชด เขาเดินเข้ามาใกล้เตียงนอนของเธออีกจนหญิงสาวต้องใช้ฝ่าเท้ายันที่นอนหนี “เขาไม่ใช่ลูกของคุณค่ะ ออกไปอย่าเข้ามาใกล้” มินตราพูดปด เธอไม่ต้องการเขาแล้วในตอนนี้ เขาพูดราวกับว่าพร้อมจะรับผิดชอบเธออย่างไงอย่างนั้น “หึ เธอจะบอกว่าเธอท้องกับคนอื่น?” “ฉันท้องกับใครก็ได้ค่ะ ที่แน่ ๆ ไม่ได้ท้องกับคุณ” “อ้อ เธอจะบอกว่าบังเอิญผัวใหม่เป็นเป็นพาหะธาลัสซีเมียเหมือนฉัน เธอเลยไปหาหมออย่างนั้นเหรอ...หึ” เขาแค่นหัวเราะให้กับถ้อยคำโกหกของเธอ มันดูสิ้นคิดเสียจริงที่เธอจะโกหกเขาอย่างนี้ มินตราเบือนหน้าหนี เขาไม่มีสิทธิ์มีท่าทีโกรธเคืองเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ใบหน้าและแววตาที่ฉายความโกรธเคืองอยู่ทำให้เธอไม่อยากจะเสวนาด้วย “ฉันจะกลับ...” ทว่า “กรุงโรมอยู่ห้องข้าง ๆ” มินตราชะงักไป ใจดวงน้อยพองโตขึ้นราวกับลูกบอลลูน ทว่าเขากำลังใช้ลูกเพื่อกังขังเธออย่างนั้นหรือ แต่ตอนนี้... “ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ สุดท้ายแล้วคุณก็ไม่คืนกรุงโรมให้ฉัน...” “ฉันไม่คืน เธอแค่กลับมาอยู่กับฉัน...” “แค่?” “ใช่...” “เหอะ” มินตราหมดคำจะพูด เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าได้กระทำอะไรลงไปบ้าง ถ้อยคำของเขาแต่ละคำเธอยังจำได้ขึ้นใจ แต่เขากลับพูดเพียงคำว่าแค่ออกมาเท่านั้น “เราจบกันไปแล้ว ฉันไม่มีอะไรจะคุยด้วย ถึงคุณจะเอาลูกมาอ้าง...แล้วยังไงล่ะคะ ฉันไม่ได้อยากอยู่กับคุณ” “เธอโกหก” คาลเวิร์ตจ้องมินตราเขม่ง เขาไม่เชื่อคำพูดของเธอและยังเชื่อว่าเธอยังมีใจให้เขาเสมอมา “ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ...” มินตราไม่อยากคุยกับคนพูดไม่รู้เรื่อง เธอแกว่งปลายเท้าลงจากที่นอน แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลุกขึ้นยืน ร่างหนาของเขาก็ขยับมาขวางเสียก่อน “เย็นนี้ฉันจะกลับ เธอต้องกลับกับฉัน” “ต้อง? เหอะ ทำไมฉันต้องกลับกับคุณคะ” มินตราเงยหน้าสบตากับเขา เธอพยายามทำใจดีสู้เสือไว้ ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด นิ่งเรียบแต่แฝงไปด้วยอนุภาคที่เธอไม่อาจอธิบายได้ ทว่าคำตอบกลับของเขา “เพราะเธอรักฉันไง” ก็ทำให้เธอต้องอ้าปากค้าง เขาดูมั่นใจมากว่าเธอยังรักเขาอยู่ “หึ นั่นมันเมื่อก่อนค่ะ ตอนนี้คุณเป็นแค่คนแปลกหน้า” คาลเวิร์ตขมวดคิ้ว ชายหนุ่มรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของเธอ ใบหน้าเรียบตึงของเจ้าหล่อนยิ่งทำให้เขาเกรงว่าเธอจะพูดจริง “อย่าโกหกหน่อยเลย เธอแอบดีใจอยู่ข้างในใช่ไหมที่ฉันมารับเธอ” มินตราเม้มริมฝีปาก เธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้น หญิงสาวเป็นคนเจ็บแล้วจำ เธอไม่เคยยอมให้ใครและไม่เคยกลับไปคบกับใครใหม่ ทว่า “โทษที ฉันแทบไม่รู้สึกอะไรเลย” “_” คาลเวิร์ตนิ่งไป เสียงของเธอสะท้อนเข้ามาในหัว ก่อนที่มินตราจะใช้โอกาสนี้ลุกขึ้นยืน เธอเดินเลี่ยงเขาออกไป แม้ในหัวคิดอยากจะอยู่ที่นี่เพื่อดูหน้าลูก ทว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะเจอหน้ากรุงโรมหากเขาไม่คิดจะคืนลูกให้เธอ มันเหมือนกับว่าเธอต้องกลับไปเริ่มตัดใจใหม่ มินตราไม่ต้องการแบบนั้น ทว่าทันทีที่เปิดประตูออก แกร็ก! แอ๊ดด... เธอกลับเห็นกรุงโรมยืนอยู่ตรงหน้า “แม่!!....” เสียงของโรม ใบหน้าของเขา และการวิ่งเข้ามาหา...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more