EPISODE 02(3)
1095 Words
“ไปไหนคะ” อัญชันถามหลังจากที่สามีไม่ใส่ชุดนอน ก่อนหน้านี้ทั้งคู่เล่นกิจกรรมรักบนเตียง เสร็จแล้วเขาเข้าห้องน้ำไม่ได้กลับมาในชุดนอน
“มีงานด่วนเข้ามา ผมต้องรีบไปดู ช่วงนี้งานรัดตัวคงไม่ได้กลับบ้านนะ” ปกรณ์เดินมาหอมแก้มภรรยา คราแรกตั้งใจจะนอนค้างกับภรรยาสักคืน ทว่าให้ข่มตาหลับก็คงไม่หลับเพราะกลัวอีกคนที่ซ่อนไว้จะไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ รายนั้นชอบประชดยิ่งกว่าอะไรดี
“แบบนี้เรียกได้แล้วก็หนีหน้าไหมคะ” เธอแสร้งตัดพ้อเล่น ๆ เขาอยู่หรือไม่อยู่เธอไม่ได้ใส่ใจนัก
“หนีหน้าอะไรครับ เราเป็นสามีภรรยากันนะ”
“อัญแค่แซวค่ะ ขับรถดี ๆ นะคะ อ่อ แต่ถึงจะยุ่งยังไงถ้าอัญมีนัดคุณต้องมีเวลาให้อัญนะ”
“ครับ” เขาหอมแก้มอัญชันอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องนอน บางทีก็เกิดความสงสัยว่าหาบ่วงมาผูกตัวทำไม ถ้าตายายไม่บังคับเขาเรื่องนี้เขาไม่มีวันสละโสด
ออกจากบ้านมาได้ปกรณ์สั่งลูกน้องขับรถไปยังบ้านหลังที่อลินอยู่พร้อมถามถึงความดื้อของอลิน สรุปแล้วเธอทานข้าวปกติ แต่เธอไม่พูดกับใครทั้งนั้น
มาถึงบ้านปกรณ์ตรงเข้าห้องนอน เปิดประตูเข้ามามีเพียงแสงจากจอทีวีที่กำลังฉายซีรีส์จีนพีเรียด ร่างแบบบางนอนขวางกลางฟูกหันหน้ามาทางทีวี เรียกว่าทีวีดูคนจะดีกว่า ก็ตอนนี้เธอหลับไปแล้ว มุมปากชายหนุ่มกระตุกยิ้มก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดแล้วเดินมานอนซ้อนด้านหลัง กดปิดทีวี สวมกอดคนตัวเล็ก เกาหลังให้เธอเหมือนที่เขาทำให้เธอมาตลอดหลายปี เมื่อได้นอนกอดได้ใกล้ชิดร่างกายก็จะทำโดยอัตโนมัติ
อ้อมกอดที่คุ้นเคยมานานทำให้อลินพลิกตัวกลับไปกอดด้วยความเคยชินเช่นกัน
ในเช้าวันใหม่อลินนอนเต็มอิ่ม เธอผลิยิ้มเมื่อรู้สึกดีเหมือนร่างกายได้เติมเต็มทำให้หลับสบาย อลินเงยหน้าจูบที่ปลายคางของชายหนุ่มเหมือนทุกครั้งที่เคยทำ มันเป็นวิธีขอบคุณที่เขาชาร์จพลังให้เธอ ทว่าเมื่อจูบไปแล้วทำให้เธอนึกขึ้นมาได้ว่านี่ไม่ใช่เมื่อก่อน ตอนนี้เธอและเขาไม่ควรใกล้กันแบบนี้อีกแล้ว คิดได้จึงแกะมือเขาออก ทว่าเขารัดไว้แน่น
“ตื่นแล้วก็ปล่อยค่ะ” เขาตื่นก่อนหรือตื่นเมื่อกี้ จะตอนไหนก็คงไม่สำคัญเท่าเธอเผลอปล่อยไก่ตัวใหญ่ เขาต้องคิดแบบฉบับคนหลงตัวเองว่าเธอยังอยากได้เขาแน่ ๆ
“ยังไม่ตื่น”
“คุณไม่มีสิทธิ์มากอดลิน”
“ผมไม่ได้กอดคุณ ผมกอดลูก คุณนั่นแหละมาจูบคางผมทำไม”
“...” ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเผลอลืมตัว มีเหรอเธอจะจูบเขาแบบนั้นอีก
“หิวไหม อยากทานอะไร”
“อยากอยู่คนเดียว ไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
“คุณก็ไม่ต้องมองผม ผมเองก็ไม่ได้มองคุณ ผมสนใจแค่ลูก ที่กอดก็ให้ความอบอุ่นลูกเท่านั้น ผมเป็นพ่อ ผมมีสิทธิ์หรือจะเถียง”
“...” อลินเงียบ เธอเหนื่อยที่จะต้องเถียงกับคนที่ไม่ยอมรับความจริง ต่อให้เธอหยิบยกเหตุผลมาอ้างเขาก็ไม่มีวันแพ้เพราะเขาไม่มองเหตุผลคนอื่น เขามองแค่เหตุผลตัวเอง เอาความคิดตัวเองเป็นใหญ่
“เดี๋ยววันนี้สองทุ่มออกไปข้างนอกกัน”
“ไม่ค่ะ”
“จะพาไปฝากท้อง ต้องไปเพราะเกี่ยวกับลูก ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ”
“…ค่ะ”
“ยำแซลมอนไหม เดี๋ยวทำ...”
“ไม่ค่ะ ลินอยากนอน”
“ไอ้หมอบอกว่านอนบ่อย ๆ ก็ไม่ดี”
“แต่ลินท้อง ลินง่วง” พูดแล้วเธอก็พลิกตัวไปอีกข้างก่อนจะคว้ารีโมทกดเปิดทีวี
“ดื้อเก่ง” เขารู้อยู่แล้วว่าอลินดื้อ ยิ่งเธอท้องก็ไม่อยากจะขัดใจนักเดี๋ยวจะกระทบลูก ปกรณ์ลุกเข้าน้ำก่อนจะเดินออกจากห้อง หายไปหนึ่งชั่วโมงเขากลับมาพร้อมอาหารเช้า นำมาเสิร์ฟคนท้องถึงเตียงนอน ทว่าคนท้องนอนให้ทีวีดูอีกเช่นเคย
ปกรณ์จึงนั่งลงข้าง ๆ นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมปกปิดใบหน้าก่อนจะก้มลงหอมแก้มเนียนใส “น้องลินคะตื่นได้แล้ว น้องลิน”
“อย่ากวนค่ะ” ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว เธอไม่ได้หลับ แค่แกล้งหลับเพราะไม่อยากเห็นเขา ใครจะคิดว่าเขาจะทำอะไรแบบนี้กับเธอ ต่อให้มีภรรยาก็ยังไม่เปลี่ยนนิสัยมักมากสินะ
“ลูกหิวแล้วทานข้าวเร็ว”
“...” อลินลืมตามอง เห็นไข่ดาว ไส้กรอก ขนมปังปิ้ง น้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว รู้สึกหิวเหมือนกันจึงลุกขึ้นมานั่งทาน
“เผื่อจะเหงาเลยสั่งต้นไม้มาให้ดูแล” เป็นสิ่งที่เพื่อนแนะนำมาว่าอลินอยู่กับอะไรแล้วมีความสุขก็หาสิ่งนั้นมาให้เธอทำ ดีกว่าให้เธออยู่กับตัวเอง ฟุ้งซ่านคนเดียว คนท้องสุขภาพจิตไม่แน่ไม่นอน ไหนจะเรื่องที่เป็นข่าว อาชีพที่เคยทำมาตลอดต้องจบลง ปกรณ์จำได้ว่าอลินชอบดอกไม้มาก ๆ เขาจึงสั่งต้นไม้มาให้เธอปลูกและดูแล
“ต้องขอบคุณไหมคะ” อลินถามโดยที่นั่งทานอาหารเช้าและอ่านซัพหน้าทีวี
“ขอบคุณแบบไม่จริงใจไม่ต้องการ”
“แต่ถ้าให้แก้ผ้าขอบคุณเหมือนเมื่อก่อนก็ไม่ทำแล้วค่ะ”
“ไม่ได้ของขาด”
“รู้ค่ะ”
จบการพูดคุยลงที่อลินนั่งทานเงียบ ๆ เรียบร้อยแล้วเธอลุกเอาจานลงไปเก็บด้านล่าง เห็นคนของเสี่ยกำลังสั่งให้รถขนต้นไม้ถอยหลังเข้ามา อลินเกิดความคิดขึ้นมาว่าเขาประชดเธอแน่ ๆ สั่งมาอะไรมากขนาดนี้ ก็เขาเล่นสั่งต้นไม้มาเต็มหลังรถหกล้อ คิดจะให้เธอเปิดร้านขายต้นไม้หรือไง
เมื่อเห็นผู้คนมากมายอลินจึงยืนดูอยู่ห่าง ๆ เห็นว่าเสี่ยเตรียมพื้นที่ไว้รองรับอย่างดี น่าเจ็บใจที่เธอเคยพูดเรื่องความชอบพวกนี้ให้เขาฟังทำให้เขารู้หนึ่งจุดอ่อนที่จะทำให้เธอสงบลงได้ แต่ก็ถือว่ายังดีเพราะเธอจะได้มีอะไรทำดีกว่านอนขลุกอยู่แต่ในห้องนอนและทะเลาะกับเสี่ย
- Writer
