"หนู ไม่รู้ เสี่ยให้หนู หนูไม่รู้เรื่อง" เธอไม่รู้ว่าสร้อยนี้เป็นของเมียเสี่ย ถ้าตอนนั้นรู้เธอคงไม่ใส่ แต่ตอนนี้เธอยากใส่และอยากได้มัน ยิ่งเป็นของนังเมียโง่ เธอยิ่งอยากได้ แววตาของเด็กสาวเริ่มกลับมาต่อต้าน
"จ๊ะ ก็จงไม่รู้ต่อไป เป็นผู้หญิงต้องอย่าโง่นะจ๊ะ เพราะถ้าโง่ก็จะเป็นได้แค่ควายที่ให้ผู้ชายมาจูงจมูก ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยโง่นะ ฉันเคย ฉันถึงต้องสอนเธอไม่ให้โง่และไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้อะไร ฉันรู้ว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไร" เธอยังเด็กเกินไป เด็กเกินกว่าจะควบคุมคนอย่างภาคินทร์ได้..
มัดหมี่เริ่มหมดความอดทนเมื่อถูกเมียเสี่ยด่าว่าโง่ หล่อนมันก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าฉันหรอก
"หึ คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง แกมันก็โง่ โง่มากกว่าฉันซะอีก ผัวไม่รักรอวันหย่าก็ยังโง่อยู่กับผัว ใครกันแน่ที่โง่กว่ากัน" มัดหมี่หลุดออกจากความกลัวพร้อมจะสู้ไปพร้อมกับเสี่ย ยังไงเสี่ยก็เลือกเธอ
"คงไม่เคยโดนตบสั่งสอนสินะ" ผัดไทยเดินเข้าหา
