ตอนที่ 6 สงเคราะห์เด็กตาโตๆ
1585 Words
เมื่อเธอวางสายแล้วก็ลุกขึ้นมานั่ง ใช้หลังมือปาดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตั้งสติ ก่อนนี้เธอเสียใจจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย จึงคิดอะไรไม่ทัน แค่คำนวณเงินเดือนแล้วได้รับรู้ว่าต้องอยู่บำเรอกามให้กับเขาหลายสิบปี สมองของเธอก็ตื้อตันจนลืมเลือนไปทุกเรื่อง
เธอตรงดิ่งไปเปิดตู้เซฟตู้เล็กที่แม่ของเธอติดตั้งให้ในตู้เสื้อผ้า กดรหัสที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ แล้วนำกล่องเครื่องประดับขนาดเล็กสองสามกล่องและกล่องไม้ที่อยู่ในนั้นออกมาเปิดบนที่นอน
สร้อยและแหวนเพชรเส้นเล็กๆ แต่น้ำงามที่แม่ของเธอซื้อให้เป็นของขวัญวันสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สะท้อนแสงล้อไฟระยิบระยับ ไม่รู้ว่าจะขายได้กี่บาท แต่มันเป็นของแทนใจที่แม่ซื้อให้ เธอไม่อยากจะขายมันเลย
จึงมาเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงขนาดกลาง ที่ภายในบรรจุทองคำแท่งน้ำหนักหนึ่งบาท จำนวนเท่าอายุตัวเอง เพราะแม่จะซื้อให้เธอเป็นของขวัญวันเกิดแบบนี้ทุกปี
“ทอง อืม อันนี้ขายได้”
เธอปิดกล่องแล้ววางแยกเอาไว้ พรุ่งนี้หลังสอบเสร็จ เธอจะให้คนของเขาพาแวะร้านทอง เพื่อเปลี่ยนสิ่งเหล่านี้ให้เป็นเงิน
สมุดบัญชีเงินฝากสองเล่มที่วางอยู่ข้างในกล่องไม้ ถูกเปิดออก เล่มหนึ่งไม่ได้มีการเคลื่อนไหวบัญชีมานานแล้ว เพราะเป็นบัญชีที่พ่อของเธอนำเงินฝากเข้าให้เธอปีละครั้งในวันเกิดของเธอ จนวันเกิดปีที่สิบห้า พ่อของเธอก็เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เพราะโดนคนเมาแล้วขับพุ่งชนจนรถของพ่อเธอพลิกคว่ำหลายตลบ
หลังจากเสร็จงานศพ ก็มีเงินประกันชีวิตจำนวนมากที่พ่อทำเอาไว้ให้และเงินชดเชยเยียวยาจิตใจจากคู่กรณีที่มีฐานะร่ำรวย ในบัญชีนี้เธอมีเงินถึงสองล้านกว่าบาทซึ่งเธอเองก็เกือบลืมไปแล้ว เพราะตั้งแต่ที่พ่อเสียชีวิตไปก็เสียใจจนไม่อยากจะเปิดดูจำนวนเงินที่ต้องแลกมากับชีวิตของพ่อดูอีก
“เงินสองล้านกว่า ทองน่าจะขายได้เกือบๆ หกแสน บ้าน..”
เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนของแม่ เปิดลิ้นชักที่แม่จะเก็บเอกสารสำคัญเอาไว้ก็เจอโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของเธอจริงๆ จึงรีบนำมารวมกันกับของที่เธอจะขาย
เธอเปิดหาข้อมูลการฝากขายบ้าน เจอหลายเพจที่มีการซื้อขายสำเร็จ ลองคำนวณว่าตอนนี้ราคาบ้านของเธอจะประเมินผ่านธนาคารได้ราคากี่บาท และจากการหาข้อมูลก็ไม่น่าจะเกินเจ็ดล้าน เธอจึงตั้งราคาขายที่เจ็ดล้านบาทถ้วน แล้วโพสต์ลงประกาศขายตามเพจต่างๆ ทันที
เอกอนันต์ ฟังเธอคุยโทรศัพท์กับแม่ของเธอจนจบ ได้ยินแต่เสียงของเธอเท่านั้น เพราะคราวนี้เธอไม่ได้พูดคุยแบบเปิดลำโพงอีกแล้ว แต่ก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้ว่าตอนนี้แม่ของเธอหนีไปแต่ไม่รู้ที่ไหน แถมยังถูกชายคนรักถีบหัวส่งอย่างน่าสมเพชที่สุด
เธอบอกกับแม่เธอว่าเขาไม่แจ้งความ แถมยังให้เธอไปทำงานด้วยเพื่อปลดหนี้ แต่ไม่ยอมบอก ว่าเขาจะเอาเธอเป็นนางบำเรอเพื่อขัดดอก เพราะกลัวว่าแม่ของเธอจะรีบแจ้นกลับมายอมติดคุกสินะ ขนาดโดนแม่กับชายชั่วทำให้ชีวิตพังแบบนี้ ยังจะรักและกตัญญูอยู่ได้
หลังจากนั้นก็ได้ยินแต่เสียงค้นหาข้าวของกุกกัก และบ่นพึมพำเบาๆ ได้ยินแว่วๆ น่าจะเป็นการคำนวณเงินจากการขายของทั้งหมดที่มี แล้วเสียงเหล่านั้นก็เงียบหายไป จึงกดวางสายเพื่อโทรหาลูกน้องคนสนิททันที
“ชัย บอกคนของเรา ไม่ต้องดักฟังนับดาวแล้วนะ ฉันได้ข้อมูลหมดแล้ว”
“ครับ คุณเอกรู้แล้วเหรอครับว่าแม่ของคุณนับดาวกับไอ้โกสินทร์หนีไปกบดานกันที่ไหน”
“ยัง”
“อ้าว แล้วทำไมให้เลิกดักฟังล่ะครับ”
“ฉันไม่จำเป็นจต้องอยากรู้เรื่องนี้แล้ว เพราะนับดาวไม่ยอมบอกแม่ของเธอว่าจะต้องมาเป็นนางบำเรอฉัน แถมยังบอกให้แม่เธอหางานทำที่นั่น ยังไม่ต้องกลับมาอีก ก็มีลูกหนี้รายใหม่แน่นอนอยู่แล้วนี่ รายเก่าก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้ว”
“คุณเอกจะไม่แจ้งความเอาผิดสองคนนั้นจริงๆ หรือครับ ทำบริษัทเสียหายขนาดนี้ จะปล่อยไปเฉยๆ ได้ยังไง ไม่สมกับเป็นคุณเอกเลย”
“ใครว่าฉันจะปล่อยมันไปเฉยๆ ฉันไม่เสียเงินเปล่าเพราะมีคนใช้หนี้แทนดุจนภา ฉันรับปากเด็กนั่นไปแล้ว ถ้าคืนคำตามล่าแม่เธอ เด็กนั่นคงฆ่าฉันตาย นายไม่เห็นแววตาที่เด็กนั่นมองฉันหรือไง ส่วนไอ้โกสินทร์ สั่งคนของเราตามหามันต่อไป มันทิ้งดุจนภาไว้ที่ปั๊มแล้วหนีเอาตัวรอดไปแล้ว ถ้าเจอมันก็กระทืบมันได้เลย เอาให้หยอดน้ำข้าวต้ม ห้ามตายเด็ดขาด เดี๋ยวจะซวยกันหมด แล้วก็คอยเล่นงานมันเงียบๆ อย่าให้มันได้ใช้ชีวิตสงบสุข เอาให้ชีวิตมันต้องอยู่อย่างหมาข้างถนนเลย”
“ครับ คุณเอก เดี๋ยวผมจัดการให้ครับ”
“เออ พรุ่งนี้เด็กนั่นน่าจะให้นายพาแวะร้านทองนะ ได้ยินเสียงพึมพำหาสมบัติมาขาย เงินฝากกับทองก็น่าจะได้เป็นล้านอยู่”
“ยังดีนะครับ ที่คุณดุจนภาไม่เอาสมบัติของลูกไปปรนเปรอไอ้โกสินทร์หมด”
“อืม ก็ยังนับว่าพอมีความเป็นแม่คนอยู่บ้าง”
“แล้วแบบนี้ถ้าคุณนับดาวหาเงินมาใช้คุณเอกหมดก่อนจะถึงกำหนดเซ็นสัญญา จะทำยังไงครับ ก็ต้องปล่อยไปเฉยๆ ทั้งแม่ทั้งลูกเหรอครับ”
เพราะคืนนี้ที่เจ้านายหนุ่มตามเข้าห้องเด็กสาวไป เขาก็คิดว่าคงเรียกเก็บดอกเบี้ยจนเช้า เพราะนับดาวทั้งสวยทั้งน่ารัก เจ้านายเขาคงละเลียดกินจนไม่พักแน่นอน
แต่ที่ไหนได้ หายไปนานสองนาน กลับออกมาจากห้องด้วยอารมณ์หงุดหงิดฟาดงวงฟาดงาจนลูกน้องที่เฝ้าหน้าบ้านกระเจิงกันหมด
พอขึ้นรถกลับบ้านก็โทรเข้าไปในเครื่องดักฟัง แล้วฟังเสียงของเธอเงียบๆ จนถึงบ้านก็ยังไม่ยอมวางสาย ก่อนที่จะโทรมาสั่งงานมากมายนี่แหละ
สรุปว่า ก็ยังไม่ได้แอ้มเด็กสาวแสนสวยนั่น จึงหงุดหงิดงุ่นง่านแบบนี้สินะ ถ้าให้เด็กนั่นใช้หนี้หมดก่อนที่จะได้แอ้ม คนอย่างเจ้านายของเขาจะทำใจได้เหรอ
ก่อนหน้านี้ฝืนทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ คบกับนางเอกสาวชื่อดังเป็นเดือนสองเดือน แต่กลับปล่อยเจ้าหล่อนลอยนวล เพียงเพราะเจ้าหล่อนบ่ายเบี่ยงไม่ยอมขึ้นเตียงด้วย จนต้องไปหาเศษหาเลยกับเหล่านางแบบสาวสวยที่ซื้อหาได้ด้วยเงินแทน
สุดท้ายก็เลิกกัน ทั้งที่ยังไม่ได้แอ้มสักหน่อย แถมผู้หญิงคนนั้นยังไปคบกับดาราชายที่เป็นเพื่อนสนิทเธอ ที่เคยต่อยเจ้านายเขาจนคว่ำมาแล้วอีกต่างหาก แทนที่จะโกรธเกลียด กลับทำใจยอมเป็นเพื่อนกับสองคนนั้นเสียได้
“ต่อให้ขายทุกอย่างรวมทั้งบ้าน ก็คงไม่เกินสิบล้าน จะเป็นไปได้ยังไงที่จะปลดหนี้หมดก่อนเซ็นสัญญา เหลืออีกตั้งห้าล้าน เงินเดือนแค่นั้น อยู่ชดใช้ให้ฉันอีกเป็นสิบยี่สิบปีนั่นแหละ หึหึ”
“ครับ งั้นถ้าคุณนับดาวให้ผมพาไปขายอะไรที่ไหน คุณเอกอนุญาตใช่ไหมครับ ผมจะได้พาเธอไป”
“อืม นายก็พาไปหน่อย ถือว่าสงเคราะห์เด็กตาโตๆ ที่ชอบทำหน้าตาอวดดีใส่ฉันก็แล้วกัน”
“ครับ รับทราบครับ”
“งั้นแค่นี้แหละ ฉันจะเข้าไปหาเด็กนั่นอีกทีวันสอบเสร็จ จะให้เด็กนั่นบอกเลิกไอ้หน้าอ่อนให้เรียบร้อย แล้วรอรับมาคอนโดเลย”
“คุณเอกจะเข้าไปนั่งฟังด้วยหรือเปล่าครับ”
“ไม่ล่ะ แต่เอาแบบนี้ ไปแอบติดกล้องที่มีเสียงไว้ที่ห้องรับแขกแล้วกัน ฉันจะนั่งดูในรถ จะดูว่าเด็กนั่นบอกเลิกจริงๆ หรือเปล่า หรือจะเล่นแง่อะไรลับหลังฉันไหม”
“ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้หลังจากคุณนับดาวไปสอบ ผมให้คนของเราถอดเครื่องดักฟังที่ห้องนอนกับห้องรับแขกออก แล้วติดกล้องไปแทนนะครับ”
“อืม งั้นแค่นี้แหละ”
หลังจากวางสาย เสียงเคาะประตูห้องนอนของเขาก็ดังขึ้น จึงเดินไปเปิดด้วยความแปลกใจ เพราะปกติหลังจากเขาขึ้นห้องส่วนตัว จะไม่มีใครกล้ามารบกวนเขาอีก
“อ้าว พ่อ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไปคุยกับพ่อที่ห้องทำงานหน่อย”
เมื่อไปถึงห้องทำงานของคนเป็นพ่อ ยังไม่ทันที่เขาจะหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ พ่อของเขาก็เลื่อนแฟ้มบางอย่างมาตรงหน้า
“นี่หมายความว่ายังไง”
- Writer
